Skip to main content

Τα ειδικά δικαιώματα του Δημοσίου στην τράπεζα, τα γαλάζια τραπεζώματα και η φτωχολογιά

Φωτ. EUROKINISSI/ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΤΩΜΕΡΗΣ

Το placement της χρονιάς, οι ομολογιούχοι του Δαυίδ που ματώνουν και μία άκυρη καταδίκη από τον ΣΥΡΙΖΑ

Αφιερωμένη στην Εθνική Τράπεζα η τρέχουσα εβδομάδα, καθώς ανοίγει το βιβλίο προσφορών (ίσως απόψε) για το πολυαναμενόμενο placement. Τα funds δεν ενθουσιάστηκαν μεν με την απόφαση του Δημοσίου να διακρατήσει μερίδιο 6% έως 8%, αλλά ούτε και στράβωσαν τόσο ώστε να γυρίσουν στη συναλλαγή την πλάτη.

Το ενδιαφέρον επιμένει και σε αυτό έπαιξε ρόλο η διαβεβαίωση της κυβέρνησης ότι θα καταργηθούν τα ειδικά δικαιώματα του Δημοσίου επί της Εθνικής.

Τέλος εποχής λοιπόν και έναρξη μίας νέας με την τράπεζα σε ιδιωτικά (κυρίως) χέρια. Μία σχετική γκρίνια δεν αποκλείεται να υπάρξει για τη τιμή διάθεσης, με ανώτατο όριο του εύρους αναφοράς να έχουν οριστεί τα 7,844 ευρώ.

Ράλι για τη μετοχή, πόνος για τους ομολογιούχους

Μπορεί μέτοχοι και ομολογιούχοι να μετρούν τεράστιες απώλειες από την επένδυσή τους στη Frigoglass, αλλά η διοίκηση του Χαράλαμπου Δαυίδ φαίνεται ότι ετοιμάζεται να γλιτώσει τα χειρότερα, αποφεύγοντας το σενάριο της πιθανής διαγραφής από το ταμπλό του Χρηματιστηρίου Αθηνών.

Κι αυτό το οφείλει εν πολλοίς στην πρόσφατη συμφωνία για την εξαγορά δύο εταιρειών εμπορίας και συντήρησης επαγγελματικών ψυγείων από την ιβηρική χερσόνησο -μια εξέλιξη που έρχεται τα βελτιώσει τον ισολογισμό και τα μεγέθη της εισηγμένης.

Αυτή η θετική εξέλιξη για τη Frigoglass, η οποία ελέγχει μόλις το 15% της δραστηριότητας της ομώνυμης εταιρείας (το υπόλοιπο έχει περιέλθει στον έλεγχο των ομολογιούχων), έχει πυροδοτήσει ένα εντυπωσιακό ράλι για τη μετοχή, ξεκολλώντας την αποτίμηση από το ναδίρ των 15 εκατ. ευρώ. Βέβαια, όλα αυτά επ’ ουδενί επουλώνουν τις πληγές των μετόχων μειοψηφίας και των ομολογιούχων, οι οποίοι εξακολουθούν να μετανιώνουν την… ώρα και τη στιγμή που ενεπλάκησαν με την εταιρεία του Χαράλαμπου Δαυίδ.

Υπουργοί κερνούν βουλευτές

Τον δικό τους πόνο έχουν εν τω μεταξύ στο εσωτερικό της ΝΔ, μετά την αναταραχή που πυροδότησαν οι δηλώσεις και η διαγραφή Σαλμά. Κα πώς προσπαθούν να τον απαλύνουν; Με καλό φαγητό. Υπουργοί και βουλευτές δίνουν ραντεβού, εκτός Βουλής, σε χώρους όπου μπορούν να συζητήσουν πιο χαλαρά.

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε την ευκαιρία να τα πει σε τραπέζι με βουλευτές της Ν.Δ. από την Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων, ενώ ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης, συναντήθηκε με βουλευτές του  κυβερνώντος κόμματος από την επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων σε ταβέρνα του Παγκρατίου. Το μενού άκρως πολιτικό, με τα θέματα της επικαιρότητας για κυρίως πιάτο.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει

Στον ΣΥΡΙΖΑ την ίδια ώρα, μην βρίσκοντας άκρη με τον εσωκομματικό εμφύλιο, στρέφουν την προσοχή στο Μεσανατολικό. Και δικαίως καταδικάζουν την πολιτική κλιμάκωσης από τον Νετανιάχου που μπορεί να οδηγήσει σε περιφερειακό πόλεμο, τους διαρκείς βομβαρδισμούς στον Λίβανο ή την αιματοχυσία διαρκείας και την άνευ προηγουμένου ανθρωπιστική κρίση στη Γάζα.

Αλλά είναι δυνατόν να καταδικάζουν σε επίσημη ανακοίνωση τη δολοφονία Νασράλα, δηλαδή την εξουδετέρωση αρχηγού τρομοκρατικής οργάνωσης; Ναι, κι όμως είναι…

Εν τω μεταξύ ο Κασσελάκης, που επιμένει να μην ανοίγει τα χαρτιά του, σε μία σπάνια στιγμή αυτοκριτικής, έγραψε σε άρθρο του: «Είναι σε παρακμή ο ΣΥΡΙΖΑ; Είναι». Ποιος τον οδήγησε δεν μας λέει.

Αχ το Παλάτι (σκυλάκι μας) μας κι αυτό είχε ψυχή

Ο γάμος των Θεοδώρας και Μάθιου Κουμάρ  – τους τίτλους ευγενείας των δεν τους ενθυμούμεθα, άλλωστε είναι και συνταγματικώς κατηργημένοι –  ήταν σίγουρα το κοσμικό γεγονός του Σαββατοκύριακου.
Και, τι πιο φυσικό, η ευρύτερη γαλαζοαίματη παρέα των νεόνυμφων να διασκεδάσει με ένα τραγούδι της φτωχολογιάς, τη «Δραπετσώνα», σε αυτό το ταπεινό pre wedding πάρτυ, στο Βυζαντινό Μουσείο.

Μόνο που η «Δραπετσώνα» δεν φάνηκε να είναι άριστα εμπεδωμένη από την ορχήστρα και τους δεινούς χορευτές της παρέας. Που, όπως μαρτυρεί το βίντεο κατωτέρω, έπνιξαν τον βιοποριστικό πόνο τους τραγουδώντας «Αχ το… σκυλάκι μας κι αυτό είχε ψυχή». Παραφθείροντας κάπως τους στίχους του τραγουδιού, που μιλάει για σπιτάκι. Αλλά σίγουρα απογειώνοντάς το σε εργατικό πόνο.