Ως βασική προτεραιότητα θέτει τη συνεννόηση ανάμεσα στις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις απέναντι στην ακροδεξιά, ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ με το LEFT και εκ νέου υποψήφιος, Κώστας Αρβανίτης με συνέντευξή του στη Ναυτεμπορική.
Ο κ. Αρβανίτης αφήνει αιχμές για την στάση του ΕΛΚ απέναντι στην «σκληρή δεξιά», λέγοντας πως «συχνά «καλοπιάνει» ακόμη και δηλωμένους διασπαστές της Ένωσης γιατί επιμένει να γλυκοκοιτάζει προς το ίδιο ακροατήριο».
Μιλώντας στη «Ν» λίγες ημέρες πριν τις Ευρωεκλογές, ο Κώστας Αρβανίτης, αναφέρθηκε και στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για το Κράτος Δικαίου στη χώρα και στο περίφημο άρθρο 27 τονίζοντας πως σε αυτό αναφέρεται πως « η Ελλάδα δεν πρέπει να αποστερηθεί των ενωσιακών οικονομικών απολαβών παρά τις καταγεγραμμένες παραβιάσεις του κράτους δικαίου».
Αναφορικά με το βάρος που ρίχνει τώρα η ΕΕ στην Άμυνα, ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε πως η Κομισιόν αγνοεί τις ανάγκες των ανθρώπων «με την ακραία πριμοδότηση συμφερόντων», ενώ προσέθεσε πως «δεν είναι καθόλου υπερβολικό να μιλάμε για πολιτική πολεμοκαπηλεία».
Για τον πήχη του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες Ευρωεκλογές, ο Κώστας Αρβανίτης σημείωσε πως «όλα δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Αριστερά θα κερδίσει έδαφος στο νέο ευρωκοινοβούλιο. Παρόλες τις αναταράξεις που είχαμε μετά από την ήττα των εθνικών εκλογών και όσα ακολούθησαν, ο ΣΥΡΙΖΑ επανεκκινεί, καθώς είναι η μοναδική παράταξη που δίνει ελπίδα».
Κύριε Αρβανίτη, τουλάχιστον βάσει εκτιμήσεων και δημοσκοπήσεων, οι ισορροπίες στο νέο Ευρωκοινοβούλιο θα αλλάξουν, ενώ η ακροδεξιά εμφανίζεται πολύ ισχυρή. Πώς μπορεί να το αντιμετωπίσει αυτό όχι μόνο η Ευρωπαϊκή Αριστερά, αλλά όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του Ευρωκοινοβουλίου;
Το ιδανικό σενάριο έχει μονολεκτική απάντηση: συντεταγμένα. Και πιο αναλυτικά, με προγραμματικές συγκλίσεις σε σειρά ζητημάτων της τρέχουσας και προγραμματισμένης ατζέντας. Την ακροδεξιά δεν είναι δύσκολο να την εκθέσεις πολιτικά με επαρκή τεκμηρίωση, αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Χρειάζονται συμπαγείς συναντιλήψεις των υπολοίπων σε υπαρξιακούς άξονες της ίδιας της Ένωσης. Συνεπώς, αμέσως μετά τη συγκρότηση των κοινοβουλευτικών ομάδων, αυτός ο διάλογος και αυτή η συνεννόηση θα πρέπει να αποτελέσει πρώτη προτεραιότητα για τις φιλοδημοκρατικές και φιλευρωπαϊκές δυνάμεις γενικώς, και όχι μόνο για τον προοδευτικό χώρο.
Δυστυχώς, το μεγάλο αγκάθι σε ένα τέτοιο εύλογο και θεμιτό σενάριο προέρχεται από τον χώρο του πλειοψηφούντος Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, δηλαδή της τυπικής ευρωπαϊκής Δεξιάς στην οποία προς το παρόν ανήκει και η ΝΔ. Όταν η πιο πολυπληθής ομάδα όχι απλώς δεν εμφανίζει σταθερή και σαφή θέση απόρριψης, αλλά συχνά «καλοπιάνει» ακόμη και δηλωμένους διασπαστές της Ένωσης γιατί επιμένει να γλυκοκοιτάζει προς το ίδιο ακροατήριο, καταλαβαίνετε ότι εξαρχής ναρκοθετεί το πλάνο. Πρόκειται για μια εντελώς ανεύθυνη παραδοσιακή πολιτική στάση του ΕΛΚ, η οποία περνά μονίμως το λάθος μήνυμα και ρισκάρει τη διάβρωση της Ένωσης για να εξυπηρετήσει κοντόφθαλμες και ιδιοτελείς μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Βεβαίως και έχουμε τις διαφορές μας σε επιμέρους ζητήματα με τις άλλες κοινοβουλευτικές ομάδες. Λόγου χάρη, προφανώς και υπάρχει ελάχιστη ή και καμία σύγκλιση στο πεδίο των εργασιακών δικαιωμάτων μεταξύ της Αριστεράς και του Renew. Φιλεργατική η Αριστερά, φιλεργοδοτικό το Renew, παράλληλες γραμμές που δεν τέμνονται. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ομονοήσουμε σε κεντρικά ζητήματα δημοκρατίας, κράτους δικαίου, θεμελιωδών ευρωπαϊκών αξιών, και να ενδυναμώσουμε την κουλτούρα συνετής πολιτικής ομόνοιας, έστω στα βασικά.
Επειδή, λοιπόν, αρκετά συχνά έχω συμβάλλει και ο ίδιος σε έντιμες κοινοβουλευτικές συμμαχίες που «γύρισαν το παιχνίδι» ευνοϊκά για λογαριασμό των προοδευτικών πολιτικών -και κυρίως των πολιτών της Ένωσης, παραμένω αισιόδοξος. Θεωρώ ότι με τη νηφαλιότητα όλων και με περισσότερη σοβαρότητα και ευσυνειδησία κάποιων συγκεκριμένων, το επόμενο Ευρωκοινοβούλιο θα καταθέσει ακόμη καλύτερο πολιτικό και νομοθετικό έργο, που όχι μόνο σέβεται αλλά και έμπρακτα αξιώνει από όλους να σέβονται τις κοινές ιδρυτικές αξίες και αρχές.
«Δεν υπάρχει κάποια ιδεοληψία του Ευρωκοινοβουλίου με την Ελλάδα»
Έχετε ασχοληθεί στις Επιτροπές με τα θέματα Κράτους Δικαίου και με το δυστύχημα των Τεμπών. Τι μπορούμε να αναμένουμε από εκεί; Ποιες θα είναι οι προτεραιότητές σας εφόσον επανεκλεγείτε;
Καταρχάς θα ήθελα να σας πω ότι αισθάνομαι πραγματικά τυχερός που θήτευσα επί πέντε χρόνια ως τακτικό μέλος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων και στήριξα τις θέσεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ως Ευρωβουλευτής από την Ελλάδα εκλεγμένος με τον ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.
Η Επιτροπή LIBE είναι μεγάλο και απαιτητικό σχολείο. Καταπιάνεται με πάρα πολλούς νομοθετικούς και πολιτικούς φακέλους επειδή το αντικείμενό της διατρέχει σχεδόν οριζόντια το σύνολο των μεγάλων πεδίων νομοθέτησης, μιας και οι επιπτώσεις στα δικαιώματα, στο κράτος δικαίου, και στις ελευθερίες των πολιτών αυτονόητα απασχολούν κάθε πεδίο θεσμικής δράσης στην αλυσίδα παραγωγής δημόσιας πολιτικής. Ως εκ τούτου, ήταν και είναι εξαιρετικά αυξημένες οι ανάγκες για ταχεία εμβάθυνση σε πολλά και ποικίλα ζητήματα, για δόμηση θέσεων, για τεκμηρίωση, για κατάθεση τροπολογιών, για πολιτική διαπραγμάτευση.
Η Επιτροπή LIBE ασχολείται λεπτομερώς με την κατάσταση του Κράτους Δικαίου σε όλα τα Κράτη Μέλη, άρα προφανώς διαμορφώνει γνώμη και για την Ελλάδα, την οποία αποτυπώνει -όπως για όλους τους Εταίρους- σε πολιτικά κείμενα, όπως εκθέσεις, πορίσματα, κ.λπ. Το λέω αυτό για να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κάποια ιδεοληψία του Ευρωκοινοβουλίου με την Ελλάδα όπως πολύ πονηρά υπονοεί ακόμη και ο ίδιος ο κ. Πρωθυπουργός.
Μικτά κλιμάκια Ευρωβουλευτών από όλες τις κοινοβουλευτικές παρατάξεις επισκέπτονται τα Κράτη-Μέλη αφού έχουν ενημερωθεί από πολυσέλιδες τεκμηριώσεις. Εκεί, αποτυπώνουν επιτόπου τις συνθήκες, συναντούν αρμόδιους θεσμικούς παράγοντες και μέλη της κοινωνίας των πολιτών, ζητούν ενημέρωση για την πορεία των εθνικών εκκρεμοτήτων, και κατόπιν επιστρέφουν στις Βρυξέλλες για να καταστρώσουν τα τελικά κείμενα των εκθέσεων, στα οποία καταβάλλεται τεράστια -και συνήθως επιτυχημένη- προσπάθεια ομοφωνίας.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, αυτής της εντελώς κλασικής και παραδοσιακής κοινοβουλευτικής διαδικασίας, η LIBE γνωμοδότησε και για την Ελλάδα. Θα ήταν αδύνατο, λοιπόν, να μη την απασχολήσει το έγκλημα -και όχι δυστύχημα, κατά τη γνώμη μου- των Τεμπών, τη στιγμή και στον βαθμό που συνδέεται αντικειμενικά με μια σειρά πολύ κακών χειρισμών της Κυβέρνησης, οι οποίοι ευτελίζουν το κράτος δικαίου, παρεμποδίζουν χυδαία τη διερεύνηση βαρύτατων εγκλημάτων και την απόδοση δικαιοσύνης, και παρέχουν ποινική ασυλία σε ύποπτους πολιτικούς αξιωματούχους.
Δεν ευθύνεται, λοιπόν, η Επιτροπή LIBE επειδή ο κ. Μητσοτάκης έχει χάσει πολλαπλώς τον έλεγχο και δεν τηρεί βασικές δεσμεύσεις της Ελλάδας σε σχέση με το κράτος δικαίου. Αν για κάτι ευθύνεται η Επιτροπή είναι για το άρθρο 27 του κατασυκοφαντημένου από τη ΝΔ ψηφίσματός της, με το οποίο -παρά την αξιοθρήνητη και ασεβή στάση του κ. Μητσοτάκη- η LIBE ρητά δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να αποστερηθεί των ενωσιακών οικονομικών απολαβών παρά τις καταγεγραμμένες παραβιάσεις του κράτους δικαίου, και παρά το πολύ πρόσφατο προηγούμενο αναστολής καταβολών μέσω του μηχανισμού αιρεσιμότητας προς άλλα Κράτη Μέλη, για αντίστοιχες καταπατήσεις.
Ως προς συγκεκριμένες σχετικές υποθέσεις που ήδη απασχολούν ή θα απασχολήσουν μελλοντικά τις Επιτροπές LIBE και PETI (Αναφορών), το κρίσιμο είναι να μένουν ανοιχτές όσο το Κράτος Μέλος δεν παρέχει επαρκείς και ενωσιακά αποδεκτές αποδείξεις συμμόρφωσης. Η πολιτική πίεση φέρνει αποτελέσματα όταν ασκείται τεκμηριωμένα για το κοινό καλό, και στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται οι πρωτοβουλίες των Επιτροπών του Ευρωκοινοβουλίου, οι οποίες ζητούν και λαμβάνουν από ενωσιακές και εθνικές αρχές κρίσιμο υλικό και επίσημες απαντήσεις, συντονίζουν δράσεις, δημοσιεύουν εκθέσεις και φωτίζουν κρίσιμες πτυχές. Επίσης, προσφέρουν δωρεάν την τεχνογνωσία και τους πόρους τους όχι μόνο στους πολίτες που κρίνεται ότι εύλογα προσφεύγουν, αλλά και στα Κράτη Μέλη που επιθυμούν να βελτιωθούν. Δυστυχώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη όχι μόνο δεν κάνει χρήση αυτών των δυνατοτήτων, αλλά απαξιώνει δημοσίως και με θράσος το Ευρωκοινοβούλιο, διασύροντας την πατρίδα μας διεθνώς.
Στο θέμα της πιθανής επανεκλογής μου, οι προτεραιότητές μου δεν μεταβάλλονται: όποιο ζήτημα κι αν κληθώ να χειριστώ, σε όποια διαδικασία κι αν κληθώ να συμβάλλω, οφείλω και θα κάνω ό,τι είναι δυνατό ώστε να υπηρετώ τα συμφέροντα των πολιτών της Ελλάδας και της Ευρώπης στο Ευρωκοινοβούλιο με υπευθυνότητα, μαχητικότητα, εντιμότητα, εργατικότητα, τεκμηριωμένο λόγο, και με ξεκάθαρες, προοδευτικές, σύγχρονες κι αριστερές θέσεις. Για το κοινό καλό, για την πραγματική κοινωνική και οικονομική σύγκλιση, για την εμβάθυνση της Ένωσης, για την οικονομική και κοινωνική ευημερία, για το κράτος δικαίου και την ισχυρή διεθνή θέση της Ευρώπης.
«Οι επιλογές της Κομισιόν στερούνται λογικής»
Οι πολίτες ανησυχούν για τα ζητήματα της ακρίβειας, της στέγασης, ακόμη και του υπερ-τουρισμού. Φαίνεται όμως πως η ηγεσία της ΕΕ για την ώρα ρίχνει το βάρος στην Άμυνα. Μπορεί να αλλάξει κάτι ουσιαστικά το Ευρωκοινοβούλιο ή τέτοια θέματα αφορούν ξεχωριστά το κάθε κράτος μέλος;
Η δοτή ηγεσία της ΕΕ εμφανίζεται, δυστυχώς συχνά, κατώτερη των κρίσιμων περιστάσεων αυτής της ιστορικής καμπής για τα κράτη και τις κοινωνίες. Σε πολλές από τις αποφασιστικές συγκυρίες, οι επιλογές της Κομισιόν στερούνται λογικής. Κατά πόδας την ακολουθεί και το Συμβούλιο, δηλαδή το συλλογικό όργανο των εκπροσώπων των Κρατών-Μελών, το οποίο αυτό το διάστημα περισσότερο δείχνει να ασχολείται με την κούρσα διαδοχής στην Επιτροπή παρά με τα προβλήματα που αναφέρατε.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: σε αυτή ακριβώς την πανευρωπαϊκή κατάσταση οικονομικής ασφυξίας που περιγράψατε, με ποια λογική ξαφνικά ο -κατά τ’ άλλα πολύ φειδωλός- Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης προγραμματίζει φθηνά δάνεια 400 δισεκατομμυρίων Ευρώ ζεστού ευρωπαϊκού χρήματος, αλλά μόνο εφόσον καλύπτουν αμυντικές δαπάνες; 400 δισεκατομμύρια για να μοιραστούν σε 5-10 εταιρίες και να χρεωθούν τα Κράτη Μέλη στον αιώνα τον άπαντα; Άλλες κρίσιμες ανάγκες δεν έχουν άραγε οι χώρες και οι πολίτες της Ένωσης όταν αντιμετωπίζουν διαρκή οικονομική, ενεργειακή, κλιματική, και στεγαστική κρίση;
Για να δούμε μαζί μια αναλογία ως μνημείο παραλογισμού, σας υπενθυμίζω ότι 4 δισεκατομμύρια Ευρώ είχαν κοστολογηθεί στο σύνολό τους τα πρόσφατα αιτήματα των αγροτών όλων των Κρατών Μελών της Ένωσης. Η Κομισιόν με τον ΕΜΣ επί μήνες ολόκληρους έθεταν προσχηματικά δημοσιονομικές αντιστάσεις και προτιμούσαν να βρίσκονται οι αγρότες σε διαρκείς κινητοποιήσεις, μη τυχόν και διαταραχθούν τα συμφέροντα των μεσαζόντων. Τώρα, ως εκ θαύματος βρέθηκαν τα εκατονταπλάσια, αρκεί να δοθούν στην αμυντική βιομηχανία.
Όταν συνυπάρχουν η ακραία περιφρόνηση για τις ανάγκες των ανθρώπων με την ακραία πριμοδότηση τέτοιων συμφερόντων, δεν είναι καθόλου υπερβολικό να μιλάμε για πολιτική πολεμοκαπηλεία. Μοιάζει πολύ με την πολεμοκαπηλεία του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος την ίδια στιγμή που ζητά να βάλουμε βαθιά το χέρι στην τσέπη για την ασπίδα αεράμυνας της Ευρώπης και για τα Iron Domes που υποτίθεται θα καλύψουν και τις ανάγκες τις πατρίδας μας, δίνει παραγγελίες για νέα Ραφάλ και στέλνει τον λογαριασμό στις Ελληνίδες και τους Έλληνες που ήδη αγωνίζονται σε πολύ αντίξοες οικονομικά συνθήκες και πιέζονται αφόρητα. Παρότι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός το αρνείται, τελικά μάλλον υπάρχει λεφτόδεντρο, απλώς λέγεται Δημόσιο Ταμείο και το τρυγά ο ίδιος κατά βούληση.
Πίσω στο ερώτημά σας, θα σας πω τα εξής ως προς το Ευρωκοινοβούλιο: Έστω και με την άκρη του ματιού του, ο αιρετός βλέπει την ευθύνη της λογοδοσίας και τις προσδοκίες των ψηφοφόρων και των πολιτών στο κατόπι του. Κυκλοφορεί μέσα στην κοινωνία, έχει οργανική σχέση με αυτή, και ξέρει ότι θα κριθεί στην κάλπη και όχι σε παρτίδες κεκλεισμένων των θυρών. Επίσης, στο Ευρωκοινοβούλιο η μονάδα είναι μεν ισχυρή, αλλά χωρίς ομάδα μόνο σε πυροτεχνήματα μπορεί να ελπίζει, και όχι σε παραγωγή πολιτικών προτάσεων και λύσεων σε σταθερή βάση. Όπως σας είπα και προηγουμένως, οι συγκλίσεις, οι συνεργασίες, και οι συμβολές φέρνουν αποτελέσματα, με άλλα λόγια η δημοκρατική κουλτούρα συνδιαμόρφωσης.
Αν αθροίσετε αυτές τις διαπιστώσεις, θα καταλαβαίνετε γιατί το Ευρωκοινοβούλιο όχι απλώς επηρεάζει καταστάσεις, αλλά είναι το μόνο θεσμικό όργανο της Ένωσης το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις κατάφερε να βάλει φρένο ή και να ακυρώσει λογικές του παραλόγου σαν κι αυτές στις οποίες αναφέρθηκα, και μάλιστα κόντρα σε πανίσχυρους πολιτικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες.
Επίσης, όλα τα ζητήματα στα οποία αναφερθήκατε αποτελούν αρμοδιότητα και της Ένωσης. Έτσι νομοθετήσαμε τον πανευρωπαϊκό κατώτατο μισθό, έτσι προωθούμε νομοθετική πρωτοβουλία για την προσβάσιμη στέγαση στην Ευρώπη. Συνεπώς, το Ευρωκοινοβούλιο όχι απλώς μπορεί, αλλά διαρκώς αλλάζει πράγματα στο ουσιαστικό επίπεδο για τις Ευρωπαίες και τους Ευρωπαίους.
Ποιος είναι ο πήχης του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές;
Δυνατός ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη, σε μια ευρωπαϊκή Αριστερά που όλα δείχνουν ότι θα κερδίσει έδαφος στο νέο ευρωκοινοβούλιο. Αναμφίβολα αυτός είναι ο πήχης και μπορεί να επιτευχθεί με τον ρεαλιστικό στόχο των τουλάχιστον τεσσάρων ευρωβουλευτών.
Οι μάχες που δώσαμε με το γραφείο μου πέντε χρόνια, ήταν δυνατές και ακόμη δυνατότερη θα πρέπει να συνεχίσει να είναι η φωνή της Αριστεράς, η φωνή της λογικής, της αλληλεγγύης, και της κοινωνικής συνοχής στο μεγάλο μας σπίτι, την Ευρώπη.
Παρόλες τις αναταράξεις που είχαμε μετά από την ήττα των εθνικών εκλογών και όσα ακολούθησαν, ο ΣΥΡΙΖΑ επανεκκινεί, καθώς σε μια περίοδο που πολλοί θα ήθελαν να κερδίσει ο φόβος, είναι η μοναδική παράταξη που δίνει ελπίδα.
