Λίγες ώρες απέμειναν για να μάθουμε το κυβερνητικό σχήμα. Και επισήμως δηλαδή.
Γιατί μέσες – άκρες και τα ξέρουμε και τα έχουμε γράψει. Μετά τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια για τα Τέμπη, τη δημοσκοπική καθίζηση, την επίμονη δυσφορία των πολιτών για την ακρίβεια, αλλά και τους φόβους και τη γκρίνια βουλευτών/ κομματικών στελεχών για τις διαρροές προς Βελόπουλο, Λατινοπούλου και Κωνσταντοπούλου, ο πρωθυπουργός το έλαβε το μήνυμα. Είναι αποφασισμένος, σου λέει. Έγραψε, έσβησε, χτύπησε το χέρι στο τραπέζι και στεκόμενος μπροστά στον καθρέφτη, είπε (στον εαυτό του): «Δεν αρκούν οι διορθωτικές κινήσεις. Πάμε για σαρωτικό ανασχηματισμό. Θα τα αλλάξω όλα!».
Μετά σήκωσε πεισμωμένος το τηλέφωνο, άρχισε τις επικοινωνίες, εισέπραξε καμιά δεκαριά «όχι» και.. το ξανασκέφτηκε. Εντάξει, μωρέ, δεν χρειάζεται να τα αλλάξω και όλα για να δείξω ότι πήρα το μήνυμα. Ας αλλάξω τα μισά. Και τα μισά πολλά είναι. Δηλαδή εδώ που τα λέμε, και το 1/10 να αλλάξει, μια χαρά είναι. 63 είναι οι υπουργοί και υφυπουργοί – ζωή να’ χουν.
Μόνο 2 ουσιαστικές αλλαγές και πολλές καραμπόλες
Κάπως έτσι φτάσαμε ο «σαρωτικός» ανασχηματισμός να είναι δύο κινήσεις και οι καραμπόλες που αυτές πυροδοτούν. Η. πρώτη κίνηση είναι η αναβάθμιση του Κωστή Χατζηδάκη σε ρόλο αντιπροέδρου, η οποία σημαίνει ότι άλλο στέλεχος (Πιερρακάκης, Κεραμέως ή Σκυλακάκης) θα γίνει τσάρος Οικονομίας. Αν επιλεγεί ο Πιερρακάκης, στο Παιδείας θα μετακομίσει η Ζαχαράκη και στο Οικογένειας η Αγαπηδάκη. Αν είναι η Κεραμέως η εκλεκτή, στο Εργασίας θα δούμε Βορίδη ή Καιρίδη.
Η δεύτερη κίνηση είναι η έξοδος του Χρήστου Σταϊκούρα από την κυβέρνηση. Ποιος θα πάρει το υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών; Κανείς δεν το ήθελε, αλλά μάλλον θα το «φορτωθεί» ο Θάνος Πλεύρης. Σε ρόλο αναπληρωτή υπουργού με αρμοδιότητα τους σιδηροδρόμους ο γενναίος Κωνσταντίνος Κυρανάκης.
Άντε θα δούμε και τον Κώστα Σκρέκα να επιστρέφει, τον Χρ. Στυλιανίδη να πακετάρει βαλίτσες για Κύπρο, τον Βασίλη Κικίλια «καπετάνιο» στο Ναυτιλίας και κάποιους ακόμη υπουργούς να αλλάζουν μεταξύ τους καρέκλες. Και κάπου εκεί θα τελειώσει το πανηγύρι.
Ο Νίκος Δένδιας βεβαίως – ως δημοφιλέστερος με διαφορά υπουργός – μένει αμετακίνητος.
Καμία αλλαγή δεν θα δούμε όμως ούτε στα χαρτοφυλάκια Εξωτερικών, Προστασίας του Πολίτη, Δικαιοσύνης, Υγείας. Γιατί είναι γνωστό ότι πάνε όλα τέλεια σε αυτούς τους τομείς και όλοι οι πολίτες δηλώνουν ενθουσιασμένοι.
«Θα πάω στη Λατινοπούλου»
Ελαφρώς λιγότερο ενθουσιασμένοι είναι κάτι βουλευτές προς Βόρεια Ελλάδα, αλλά και κάτω από το αυλάκι.
Αλλά ελπίζουν ότι θα βρεθεί και για αυτούς μία θέση υφυπουργού. Μαθαίνουμε μάλιστα ότι βουλευτίνα με επίθετο «βαρύ σαν ιστορία» απείλησε πως εάν δεν της δοθεί θέση στο κυβερνητικό σχήμα, θα πάει στη Λατινοπούλου.
«Εκκενώστε το Μέγαρο Σταθάτου»
Μέσα σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο, εν τω μεταξύ, το μάτι της στήλης στάθηκε και σε ακόμη μία σκληρή λεπτομέρεια. Ο Κωστής Χατζηδάκης, φέρεται να έχει ζητήσει την «εκκένωση» του Μεγάρου Σταθάτου προκειμένου να στεγασθεί εκεί το επιτελείο του. Είναι γνωστό βεβαίως ότι το σπουδαίο αυτό νεοκλασικό φιλοξενεί κατά καιρούς (και ανάμεσα σε άλλες ευγενέστερες δραστηριότητές του) και κυβερνητικά, εν ευρεία εννοία, στελέχη.
Σχετικά πρόσφατα, μάλιστα, μία τέτοια φουρνιά στελεχών που ασφυκτιούσε στα ανήλιαγα δώματα του Μαξίμου, μεταφέρθηκε εκεί. Εάν λοιπόν οι σχεδιασμοί Χατζηδάκη υλοποιηθούν, κάποιοι ετοιμάζονται για μαζική μετακόμιση. Με όλο το θρηνητικό στοιχείο της αίσθησης υποβάθμισης που συνοδεύει τέτοιες μετακομίσεις. Η ιστορία βεβαίως έχει δείξει ότι πάντα υπάρχει λύση.
Ο Δημήτρης Παπούλιας είχε κάποτε συγγράψει ένα βιβλίο άκρως επαινετικό για τις βαθύτερες (και όχι πάντα ευδιάκριτες) αρετές του κρατικού τομέα. Έφερε τον εφιαλτικά πανηγυρικό τίτλο «Χρυσάφι είναι το Δημόσιο». Σε αυτό λοιπόν το ωραίο βιβλίο περιέγραφε ότι οι υπάλληλοι της Ολυμπιακής στην σκληρά κρατική εποχή της, αναγκάζονταν να κάθονται ακόμη και πάνω σε κασόνια, καθώς οι προσλήψεις είχαν κατά πολύ ξεπεράσει τα καθίσματα.
Εντάξει. Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς το εκπάγλου καλλονής κτίριο του Τσίλερ να γεμίζει κασόνια. Ανυπομονούμε πάντως να δούμε την χωροταξική τύχη των επιτελικών νομάδων.
Και κάτι ιστορίες από τα παλιά
Σε κάθε περίπτωση, η ιστορία δείχνει ότι ο ανασχηματισμός δεν σώζει από μια κρίση, που δεν προκύπτει από την επίθεση μιας στιβαρής αντιπολίτευσης, αλλά από ενδογενή αίτια. Όταν έρχεται στο μέσον ή στο τέλος της δεύτερης τετραετίας, απλώς αγοράζει χρόνο.
Στις 7 Ιανουαρίου 2009, λιγωμένοι από τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα, συζητούσαμε γι’ αυτούς που φεύγουν (Αλογοσκούφης, Λιάπης, Κοντός και Φώλιας) κι αυτούς που μένουν. Έφυγαν τελικώς όλοι τον Οκτώβριο, με τις πρόωρες εκλογές.
Πρόωρες δεν ήταν το 2004, αλλά ο ανασχηματισμός του Ιουλίου 2003 ήταν μία χαμένη ευκαιρία ανακοπής της κυβερνητικής φθοράς. H δίμηνη κυοφορία των αλλαγών κατέληξε στην καρατόμηση ενός υπουργού (Γ. Ανωμερίτης), την είσοδο δύο νέων (X. Καστανίδης, Αλ. Ακριβάκης) και την υφυπουργοποίηση έξι στελεχών (K. Κουλούρης, Θ. Κοτσώνης, Γ. Θωμάς, B.Κοντογιαννόπουλος, N. Φαρμάκης), εκ των οποίων το ένα εξωκοινοβουλευτικό (N. Μπίστης).
Ο ανασχηματισμός στα τέλη Αυγούστου 2018 στην κυβέρνηση που «κάηκε» στο Μάτι δεν άλλαξε κάτι. Ούτε οι περιορισμένες αλλαγές – με δύο στελέχη από το ΠΑΣΟΚ, τους κ. Μωραϊτη και Τόλκα – τον Φεβρουάριο του 2019.
Σήμερα ίσως ο πρωθυπουργός να πιστεύει ότι το ανακάτεμα της τράπουλας είναι η τελευταία σφαίρα στο όπλο του. Να προσέξει μόνο μην πυροβολήσει το πόδι του.
