Το περιμέναμε βεβαίως. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη συνέντευξή του στην Καθημερινή, προσπαθεί – για ακόμη μία φορά – να μας πείσει ότι ζούμε σε μια χώρα όπου η Δικαιοσύνη απονέμεται απρόσκοπτα και οι θεσμοί λειτουργούν υποδειγματικά. Μόνο που στην υπόθεση των Τεμπών, κάθε νέα αποκάλυψη δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ενισχύει την εικόνα αρχών, που είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να φτάσουν στο βάθος της αλήθειας.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι δύο χρόνια μετά την τραγωδία, οι έρευνες προχωρούν με ρυθμούς χελώνας, ενώ βασικά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα; Πώς γίνεται οι ευθύνες να καταλήγουν μονίμως στους «χαμηλόβαθμους» και ποτέ στους πραγματικούς ιθύνοντες; Και, κυρίως, πώς είναι δυνατόν κρίσιμα αποδεικτικά στοιχεία – όπως τα βίντεο από τις κάμερες ασφαλείας – να καταλήγουν να αναζητούνται σε… ψηφιακούς κάδους ανακύκλωσης στις 3 τα ξημερώματα; Αν δεν πρόκειται για κακογραμμένο σενάριο θρίλερ, τότε τι ακριβώς συμβαίνει;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, το χρονικό των γεγονότων μοιάζει να αψηφά τη λογική. Η υπάλληλος της εταιρείας σεκιούριτι φέρεται να δήλωσε στην κατάθεσή της ότι βρήκε τα βίντεο στις 8/2 (την κάλεσαν ξημερώματα Σαββάτου και τα ανέσυρε ενώ ήταν δύο χρόνια διαγραμμένα). Στο Twitter ένα εξ αυτών είχε ανέβει μία ημέρα νωρίτερα, στις 7/2. Η εταιρεία υποτίθεται ότι τα είχε παραλάβει και τα είχε παραδώσει στις 5/2. Ήταν άλλα τα βίντεο που βρήκε η υπάλληλος στις 08/02; Ποιος ξέρει; Την αλήθεια δεν ξέρω αν θα την ανακαλύψουμε, τη χρονομηχανή τη βρήκαμε.
Ο πρωθυπουργός βλέπει πίσω από τις αντιδράσεις μια προσπάθεια να «οδηγηθούμε στη ζούγκλα». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι το μόνο που θυμίζει ζούγκλα είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται η διαχείριση του ζητήματος. Δικαστικές διαδικασίες που σέρνονται, υλικό που εξαφανίζεται μυστηριωδώς, και μια κυβέρνηση που κρύβεται πίσω από τεχνικά προσχήματα, ρίχνοντας διαρκώς την ευθύνη αλλού. Στην πραγματικότητα, η μεγαλύτερη απειλή για το κράτος δικαίου δεν είναι όσοι επιμένουν να ζητούν δικαιοσύνη, αλλά όσοι προσπαθούν να την αποφύγουν.
Ο κ. Μητσοτάκης καλεί την κοινωνία να δείξει «εμπιστοσύνη». Δημοκρατία και Κράτος Δικαίου χωρίς εμπιστοσύνη στους θεσμούς δεν νοείται. Αλλά η εμπιστοσύνη δεν χτίζεται με βαρύγδουπες δηλώσεις ούτε με επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Χτίζεται με αλήθειες, με διαφάνεια, με λογοδοσία.
Αντί να μας μιλάει, λοιπόν, για «ζούγκλες», ας φροντίσει να ξεκαθαρίσει τη δική του αυλή από τα αυτόκλητα θηρία υπεράσπισης. Αλλιώς δικαιώνονται εκείνοι που ισχυρίζονται ότι στρατηγική του είναι να σπρώξει το θέμα τόσο βαθιά στο σκοτάδι, ώστε μια μέρα να το βρει κανείς θαμμένο δίπλα στα χαμένα βίντεο, στον ίδιο κάδο της ανακύκλωσης…
