Σε έναν κόσμο, όπου το ενδιαφέρον για την πολιτική φθίνει επικίνδυνα και εκείνο για τα πρόσωπα – σελέμπριτις κυριαρχεί, πώς κρατάς τα κόμματα και τη συμμετοχή στις εκλογές ζωντανά;
«Λοιπόν, θα κάνουμε μία διαδικασία που θα θυμίζει ριάλιτι, δίνοντας στους πάντες, ανήκουν δεν ανήκουν στον χώρο μας, δικαίωμα συμμετοχής, χωρίς πολλές πολλές προϋποθέσεις, γραφειοκρατίες και άλλες αηδίες. Ένα sms ή ένα κλικ εγγραφής θα αρκεί. Άντε και κανά 2ευρω για να βγάλουμε τα έξοδα. Και για να έχει κύρος όλο αυτό, θα του δώσουμε ένα βαρύγδουπο όνομα: Θα το πούμε “αδιαμεσολάβητη δημοκρατία”».
Κάτι τέτοιο φαίνεται να σκέφτηκε κάποια στιγμή ένας από τους περιβόητους spin doctors, που αναλαμβάνουν να αναστήσουν ημιθανείς – επικοινωνιακά – πελάτες. Και όλοι ενθουσιάστηκαν με την ιδέα του. Η Ελλάδα – το λίκνο της δημοκρατίας – δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω. Τα κόμματά της έσπευσαν να το εφαρμόσουν. Και υοθέτησαν εκλογές – στις οποίες ψηφίζουν όχι μόνο τα μέλη, αλλά και «φίλοι». Οι τελευταίοι μπορούσαν μάλιστα να δηλώσουν τα «συναισθήματά τους» για το κόμμα ανήμερα της εσωκομματικής κάλπης. Ακόμη και εάν την προηγούμενη μέρα το έβριζαν στα social media ή είχαν με κάθε τρόπο δείξει ότι δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να γίνουν ψηφοφόροι του σε εθνικές εκλογές.
Γιατί τα λέμε τώρα όλα αυτά; Γιατί το στοιχείο αυτό μίας εκλογικής διαδικασίας όπου ο καθένας μπορεί να είναι υποψήφιος πρόεδρος – ακόμη και χωρίς να έχει υπάρξει για ένα εύλογο διάστημα μέλος του κόμματος – και που όλοι έχουν δικαίωμα ανάδειξης του νέου προέδρου (ανεξάρτητα από τον χώρο στον οποίο ανήκουν) ήταν ένας από τους παράγοντες που οδήγησαν ένα «ξένο σώμα» με εμφανείς ιδεολογικές αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ, στην ηγεσία του.
Ένας… «Μπερλουσκόνι» για τη ΝΔ;
Την ίδια ακριβώς διαδικασία της «αδιαμεσολάβητης δημοκρατίας», που «φτύνει τους κακούς κομματικούς μηχανισμούς» και δίνει «φωνή στους πολίτες» έχουν ακολουθήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, έχοντας προς το παρόν αποφύγει το «ατύχημα».
Το παραδέχθηκε σήμερα το πρωί και ο Θεόδωρος Μαργαρίτης, αναφερόμενος στις εσωκομματικές εκλογές του δικού του κόμματος. «Υπήρχαν άτομα που ψήφισαν στο ΠΑΣΟΚ και ήταν αποξενωμένοι από τον χώρο. Την επόμενη μέρα κιόλας πήραν αποστάσεις και η κριτική τους έδειξε ότι ήταν περαστικοί», είπε σε συνέντευξή του στο Mega και συνέχισε: «To να δίνουν τα κόμματα στην Ελλάδα την εικόνα ότι είναι κέντρα διερχομένων και υπάρχει μία δημοσκόπηση της κάλπης, χωρίς δομές, με αδιαμεσολάβητες σχέσεις δεν βοηθάει. Αύριο θα μπορούσε ένας Μπερλουσκόνι να γίνει πρόεδρος της ΝΔ. Ο κ. Κασσελάκης ήταν ξένος με την ταυτότητα αυτού του κόμματος».
Αλεξιπτωτιστές, σελέμπριτι και η «εκλογή από τη βάση»
Και ακούγοντάς τον θυμήθηκα τα όσα έγραφε στη Ναυτεμπορική τον Σεπτέμβριο του 2023 για την περιβόητη «εκλογή από τη βάση» ο πολιτικός επιστήμονας και αναπληρωτής καθηγητής στο London Metropolitan University, Άγγελος Χρυσόγελος: «Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεδομένης της φθίνουσας τάσης συμμετοχής, είναι να αποδυναμωθούν οι δομές και οι μηχανισμοί ελέγχου των κομμάτων τόσο πολύ, ώστε η επιλογή των ηγεσιών να γίνει κυριολεκτικά ένας διαγωνισμός αλεξιπτωτιστών, σελέμπριτι ή μεγαλο-επιχειρηματιών, ιδιαίτερα όσο σε αυτές τα κόμματα προσκαλούν τους κάθε λογής «φίλους», επιτείνοντας την χαλαρότητα και την α-πολιτικότητα της διαδικασίας. Το φαινόμενο Κασσελάκη θα πρέπει να προβληματίσει τους πάντες, μέσα αλλά κυρίως έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ».
Για να είμαστε ειλικρινείς, πάντως, πολύ προβληματισμό δεν διακρίνουμε για το πώς φτάσαμε εδώ όσο για το τι μας περιμένει αύριο. Πότε θα παρέμβει ο Αλέξης Τσίπρας; Πόσοι θα πάνε με τον Κασσελάκη και θα μπορούν να συγκροτήσουν κοινοβουλευτική ομάδα; Και άλλα ζωτικής σημασίας ερωτήματα βασανίζουν τον ύπνο μας, όπως το πώς θα λέγεται το νέο «κίνημα» του Στέφανου; Και πώς ακριβώς θα αποφασιστεί από τον κόσμο; Με διαγωνισμό, στον οποίο θα στέλνει ο καθένας την ιδέα του; Με multiple choice σε ηλεκτρονική πλατφόρμα; Ίσως με μία δημοσκόπηση στο X.com, όπως αυτές που κάνει ο Μασκ;
Πομπέο… τέλος
Και τώρα που είπα Μασκ, θυμήθηκα τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος βάλθηκε να μας στενοχωρήσει. Πολύ τον αγαπάει τον Μάικ Πομπέο και αναγνωρίζει την αξία του, αλλά τις υπηρεσίες του στη νέα κυβέρνησή του δεν θα τις χρειαστεί. Μας το ξεκαθάρισε με ανάρτησή του. Και γιατί σκάμε εμείς;
Γιατί τον είχαμε σίγουρο για υπουργό Άμυνας (ή ακόμη και για επιστροφή στο υπουργείο Εξωτερικών). Γιατί (και από τη θέση του άλλοτε διευθυντή της CIA) γνωρίζει τα θέματα της Ανατολικής Μεσογείου και τα ελληνοτουρκικά πολύ καλά. Και γιατί τέλος πάντων είναι “φίλος μας”. Από τους κανονικούς, όχι τους άλλους που πάνε και ψηφίζουν στα κόμματα. Τσάμπα τα κεράσματα στα Χανιά…
