Σκεφτόμουν πως είναι ίσως μια από τις ειρωνείες των εφετινών αμερικανικών εκλογών ότι ο υποψήφιος που εκπροσώπησε περισσότερο την αλλαγή – που έπεισε την εργατική και μεσαία τάξη, όχι μόνο του λευκούς άνδρες, αλλά και τους Λατίνους, τους μαύρους, τις γυναίκες, τους μετανάστες δεύτερης γενιάς ότι μπορεί αυτή την αλλαγή να τη φέρει – ήταν ο ίδιος στην εξουσία μόλις πριν από τέσσερα χρόνια. Τίποτα όμως δεν είναι το ίδιο σε σχέση με τότε.
Όταν ο Ντόναλντ Τραμπ ανέλαβε για πρώτη φορά την εξουσία το 2016, ήταν ένα αουτσάιντερ και, τουλάχιστον για λίγο, περικυκλώθηκε από βετεράνους πολιτικούς συμβούλους και προσωπικό που του θύμιζαν «τους κανόνες του παιχνιδιού». Τώρα γράφει τους δικούς του. Πολλοί από αυτούς τους ίδιους συμβούλους έγιναν σφοδροί πολέμιοί του. Τον είπαν προεκλογικά «ψεύτη», «φασίστα» και «ακατάλληλο». Προειδοποίησαν ότι αν μπουν στον Λευκό Οίκο (ως επίσημοι ή ανεπίσημοι σύμβουλοι) τύποι σαν τον Έλον Μασκ και τον Τζο Ρόγκαν και άλλοι δισεκατομμυριούχοι influencers, που ανέλαβαν την εκστρατεία του στα social media, δεν θα υπάρχει κανείς να τον συγκρατήσει από τις πιο ακραίες ιδέες του.
Ο θρίαμβος του έρχεται μετά από μια θεαματική πτώση. Αρνήθηκε να δεχτεί τα αποτελέσματα των εκλογών του 2020, τις οποίες έχασε από τον Μπάιντεν, και ο ρόλος του στην προσπάθεια ανατροπής των εκλογικών αποτελεσμάτων για να παραμείνει στην εξουσία εξακολουθεί να ελέγχεται σήμερα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί είναι μια βαθιά πολωτική φιγούρα. Αλλά δεν θα έπρεπε να είναι και τόσο δύσκολο – όσο προσποποιούνται πολλοί στα ελληνικά social media – να καταλάβει κανείς γιατί πείθει, γιατί δίνει σε μία μεγάλη μερίδα Αμερικανών ελπίδα, τουλάχιστον περισσότερο από τους Δημοκρατικούς.
Η ερώτηση που έδωσε όλες τις απαντήσεις
Είναι μία ερώτηση, που ο ίδιος φρόντιζε να κάνει σε κάθε προεκλογική του συγκέντρωση: «Είστε καλύτερα τώρα από ό,τι πριν από 4 χρόνια;». Η απάντηση στη κάλπη ήταν ένα εκκωφαντικό «όχι». Και μία διαφορά 5 εκατομμυρίων υπέρ του Τραμπ στη λαϊκή ψήφο. Από το επίμονο κύμα ακρίβειας έως την αύξηση των μεταναστευτικών ροών σε επίπεδα ρεκόρ και από τους πολέμους, στους οποίους η Αμερική έριχνε χρήμα (και έπαιρνε πίσω πολλαπλάσιο μέσω της αμυντικής βιομηχανίας, αλλά αυτό στον ψηφοφόρο δεν είναι εξίσου ορατό με τα πακέτα που εγκρίνει το Κογκρέσο) έως τα culture wars (στα οποία γνώρισαν επίσης συντριπτική ήττα οι Δημοκρατικοί – γιατί εκείνοι έκαναν το λάθος να επιμένουν σε μία ατζέντα ταυτοτικών ζητημάτων)- τα πάντα είχαν κουράσει.
Ο μέσος Αμερικανός δεν έβλεπε αποτελέσματα από τον Τζο Μπάιντεν. Έβλεπε έναν ηλικιωμένο πρόεδρο να χάνει τον ειρμό της σκέψης και τα λόγια του. Και ενώ για λίγο αρκετοί πείστηκαν ότι η Κάμαλα Χάρις θα μπορούσε να είναι μία εναλλακτική, εκείνη φρόντισε να τους διαψεύσει: «Τι θα έκανες διαφορετικά από τον Τζο σε αυτή την 4ετία;», ρωτήθηκε σε μία κάζουαλ συζήτηση στο View. «Δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό», απάντησε. Και εκείνη τη στιγμή έσβησε η ίδια τις πιθανότητες εκλογής της.
Αλλά κανείς δεν φαίνεται να στενοχωρήθηκε περισσότερο για την ήττα της Κάμαλα από τους… Έλληνες, αν κρίνουμε από τις αναρτήσεις σε Χ και Facebook. Εδώ στεκόμαστε στον καταδικασμένο εγκληματία, τον πρόεδρο των εξωφρενικών ισχυρισμών για μετανάστες που τρώνε κατοικίδια, των ρατσιστικών «αστείων», των χυδαίων χαρακτηρισμών για αντιπάλους του. Ο Τραμπ για εμάς είναι η καρικατούρα (που ο ίδιος βγάζει σε δημόσιες εμφανίσεις). Για τον μέσο Αμερικανό είναι εκείνος που επί προεδρίας του τα πράγματα (και η τσέπη τους) «ήταν καλύτερα». Εκείνος που, σε αντίθεση με τους Δημοκρατικούς, αν και δισεκατομμυριούχος, κατάλαβε πολύ καλά ότι χρειάζεται να μιλήσει στη γλώσσα και τις ανάγκες της εργατικής και της μεσαίας τάξης. Και το έκανε.
Το «τώρα να δούμε τι μας περιμένει» ήταν η πιο λάιτ αντίδραση στα ελληνικά social, με πολλούς να εκφράζουν ανησυχία για το τι σημαίνει μία προεδρία Τραμπ για την Ευρώπη (εύλογη η ανησυχία εδώ) αλλά και για τα ελληνοτουρκικά (όχι εξίσου εύλογη εδώ).
Αυτό που πολλοί φαίνεται να μην έχουν καταλάβει παρά το γεγονός ότι η 4ετία Μπάιντεν το «φώναξε» και δεν μας το ψιθύρισε απλά, είναι πως για την αμερικανική κυβέρνηση (ανεξαρτήτως χρώματος) τα ελληνοτουρκικά δεν είναι προτεραιότητα. Και πως η στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία δεν αλλάζει σε σχέση με το εάν εκτιμούν περισσότερο τον Μητσοτάκη ή τον Ερντογάν.
Στα 4 προηγούμενα χρόνια είδαμε ένα ΝΑΤΟ να χαϊδεύει συνεχώς τα αυτιά της Τουρκίας – όσο και εάν o Ερντογάν «έπαιζε» με Ρωσία, Ιράν και Χαμάς. Και είδαμε έναν Τζο Μπάιντεν να πιέζει όσο μπορεί το Κογκρέσο για να περάσουν οι πωλήσεις και οι αναβαθμίσεις των τουρκικών F-16. Τι γνώμη έχει ο Τραμπ για τον Ερντογάν; Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα γιατί έχει και καιρό να του μιλήσει. Αλλά δεν θα έχει ακούσει και πολλά κολακευτικά για τον Τούρκο πρόεδρο από τον φίλο του Νετανιάχου,
Ο «φίλος» Μπαϊντενόπουλος, οι Greeks for Trump και ο Γκρένελ
Όσοι μιλήσαμε με ανθρώπους της ομογένειας αυτές τις ημέρες, εισπράξαμε έντονη απογοήτευση, αν όχι θυμό για τον «φίλο» μας «Μπαϊντενόπουλο» (παρατσούκλι που του δόθηκε όταν ήταν ακόμη Γερουσιαστής και στήριξε πραγματικά τις ελληνικές θέσεις). Τώρα περιμένουμε τον επόμενο… υπουργό Εξωτερικών. Φαβορί ο Ρίτσαρντ Γκρένελ – ένα πρόσωπο που γνωρίζει τα της Ανατολικής Μεσογείου και τα ελληνοτουρκικά και που έχει σχέσεις με μέλη της φίλα προσκείμενης στον Τραμπ ελληνο-αμερικανικής κοινότητας.
Οι Greeks for Trump είχαν μάλιστα πρόσφατα οργανώσει εκδηλώσεις στη Φιλαδέλφεια και στο Ντιτρόιτ για θέματα εξωτερικής πολιτικής με κεντρικό ομιλητή τον Γκρένελ. Το «παρών» έδωσαν μεταξύ άλλων ο Γκας Μπιλιράκης και η Νικόλ Μαλλιωτάκη με ρίζες από τη Σητεία (και οι δύο που επανεξελέγησαν πανηγυρικά στη Βουλή των Αντιπροσώπων).
Συναγερμός για 7
Αν πάντως κάποιος ξεκάθαρα χάρηκε για τη νίκη Τραμπ, αυτές ήταν οι αγορές. Το πάρτι άρχισε. Και η Αθήνα ακολούθησε την αμερικανική αγορά και όχι τη μάλλον μουδιασμένη Ευρώπη. Αλλά μιας και φτάσαμε στον βωμό του χρήματος, να πούμε ότι αυτό, που συζητείται πολύ έντονα αυτές τις ημέρες στους χρηματιστηριακούς διαδρόμους είναι τα σοβαρά προβλήματα βιωσιμότητας που αντιμετωπίζουν τουλάχιστον 4 + 3 εισηγμένες. Τα αποτελέσματα της τελευταίας οικονομικής χρήσης έδειξαν αρνητικά ίδια κεφάλαια και σήμαναν συναγερμό. Στο «κόκκινο» συναντούμε τις ΒΙΟΤΕΡ, Επίλεκτος, Yalco και Μπήτρος.
Στην παραπάνω 4άδα μπορούμε να προσθέσουμε και τις Δούρος – Sato – MLS, οι οποίες βρίσκονται σε αναστολή διαπραγμάτευσης, με τη διαγραφή από το ταμπλό να αποτελεί το επικρατέστερο σενάριο. Ας σημειωθεί ότι ως ίδια κεφάλαια (ή καθαρή θέση – λογιστική αξία) υπολογίζεται το άθροισμα του μετοχικού κεφαλαίου, των αποθεματικών (αδιάθετα κέρδη) και των κεφαλαίων από τρίτους.
Από τις παραπάνω 4+3 εισηγμένες, ενδεχομένως, στη λιγότερο δυσμενή θέση βρίσκεται η Μπήτρος, η οποία πρόσφατα ήρθε σε συμφωνία με τους πιστωτές της. Την ίδια στιγμή, η ΒΙΟΤΕΡ φαίνεται ότι προσπαθεί να αποφύγει το μοιραίο, κάνοντας ορισμένες κινήσεις αντιστροφής του κλίματος, στη βάση του σχεδίου εξυγίανσης του 2020.
Λαχταριστή εξαγορά από τη Vivartia;
Στον τομέα της εστίασης αναμένεται η επόμενη κίνηση από πλευράς του ομίλου Vivartia, ο οποίος διεκδικεί μερίδιο και από την «πίτα» της ανερχμενης τάσης του street food.
Πληροφορίες αναφέρουν ότι η Vivartia βρίσκεται σε προχωρημένες συζητήσεις για την απόκτηση της αλυσίδας Jackaroo. Το σήμα Jackaroo απολαμβάνει σημαντική αναγνωρισιμότητα από τους καταναλωτές της Αττικής και του Πειραιά, όπου και ξεκίνησε το 2018. Η αλυσίδα αριθμεί δίκτυο πέντε καταστημάτων, ενώ σύντομα θα εγκαινιάσει και νέο σημείο στην Αγία Παρασκευή.
Και τι θα κάνουν οι Άραβες με την Avramar;
Τώρα που σας λέω για deals και φαγητό (αγαπημένος συνδυασμός), θυμήθηκα την Avramar. Στη φάση των διαδικαστικών ελέγχων βρίσκονται οι πιστώτριες τράπεζες προκειμένου να ανακοινώσουν προτιμητέο επενδυτή που θα αναλάβει τη διάσωση του ομίλου της Avramar – CEO ο Eugenio Meschini.
Οι πληροφορίες, όπως έχει ήδη γράψει η «Ν», προκρίνουν την πρόταση που κατέθεσε η αραβικών συμφερόντων Aqua Bridge Group. Στην παρούσα φάση φέρεται ότι διεξάγεται ένας κύκλος ελέγχου για τις εγγυήσεις που συνοδεύουν την εν λόγω προσφορά, ο οποίος στον βαθμό που ολοκληρωθεί χωρίς κάποια δυσάρεστη εξέλιξη θα ανοίξει τον δρόµο για την έναρξη της διαδικασίας πώλησης του ισχυρότερου παίκτη στον εγχώριο κλάδο ιχθυοκαλλιέργειας.
Αν πάντως υπάρξει τελικά κάποιο «ατύχημα» από πλευράς των αραβικών κεφαλαίων, οι τράπεζες φέρεται ότι διατηρούν το back up της ισπανικής πρότασης της Atitlan.
