Η μεγάλη ημέρα έφτασε. Για τους Αμερικανούς, για εμάς, για όλο τον πλανήτη. Αν σήμερα περιμένατε να ασχοληθούμε με κάτι πέραν των αμερικανικών εκλογών, θα απαγοητευτείτε. Απλά θα τις δούμε μέσα από μία ελαφρώς διαφορετική σκοπιά. Για συνεχή, έγκυρη και σοβαρή ενημέρωση, μεταφερθείτε εκεί. Για τα όσα λέγονται στο παρασκήνιο, μείνετε εδώ.
Αν έχεις την τύχη να έχεις συγγενείς σε δύο swing states, Μίσιγκαν και Πενσυλβάνια, τότε μπορείς να καταλάβεις πολλά για το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Αμερική.
Τι βλέπουμε εμείς
Εμείς εδώ βλέπουμε τον Ντόναλντ Τραμπ ως έναν μάτσο, δυναμικό, αλλά και συχνά στα όρια του γραφικού, πολιτικό. Έχουμε είτε την εμβληματική εικόνα του υποψηφίου που ύψωσε τη γροθιά του, με το αίμα να τρέχει στο πρόσωπό του, όταν η σφαίρα πέρασε ξυστά από το αυτί του. Είτε εκείνη του υποψηφίου με τις εξωφρενικές δηλώσεις περί μεταναστών που τρώνε τα κατοικίδια των Αμερικανών και εσωτερικών εχθρών που μετατρέπουν τις ΗΠΑ σε «χώρα υπό κατοχή» και τις αστείες χορευτικές φιγούρες σε μία απέλπιδα προσπάθεια να μας πει ότι είναι ακόμη νέος. Και όσο παρακολουθούμε τις τελευταίες εμφανίσεις του στις κρίσιμες πολιτείες, τόσο περισσότερο απορούμε…
Αλλά για πολλούς Ελληνοαμερικανούς (και κατά πώς μας λένε οι δημοσκοπήσεις για τους μισούς Αμερικανούς τουλάχιστον) δεν είναι αυτή η γραφική εικόνα, που προκύπτει από πλάνα των εμφανίσεών του. Είναι ο πρόεδρος που επί θητείας του έκανε την οικονομία να πετάει, τις τιμές και την ανεργία να μείνουν χαμηλά και την υπερβολή της woke ατζέντας να κρατιέται στο περιθώριο.
Τι ψηφίζουν οι Αμερικανοί
Είναι εκείνος που, όπως όπως θα ακούσετε πολλούς στην ομογένεια να λένε «σε αντίθεση με τον Μπάιντεν μας κρατούσε μακριά από πολέμους». Αυτά μετράνε στην κάλπη. Περισσότερο από την όποια κριτική για την πρόθεσή του «να βάλει ψεκασμένους», όπως ο Κένεντι, να ρυθμίσουν την υγεία ή εκκεντρικούς δισεκατομμυριούχους, όπως ο Μασκ, να βρουν λύσεις για την εργατική τάξη.
Ένα άγχος πάντως το έχουν και στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων αν κρίνουμε από τις εικόνες ψηφοφόρων του να κάνουν «ομαδική προσευχή για τον Τραμπ», παρακαλώντας τον Ύψιστο να του δώσει τη νίκη και την ευκαιρία «να σώσει τη χώρα και τον ελεύθερο κόσμο».
Οι Έλληνες, πάντως (όχι της Αμερικής, εδώ οι εγχώριοι) τις δικές τους προσευχές της κρατούν για την Κάμαλα Χάρις, ενθαρρυμένοι και από κάτι δημοσκοπήσεις της τελευταίας στιγμής που έδειξαν πως μπορεί ακόμη βάσιμα να ελπίζει και αυτή σε νίκη. Το 55% των συμπολιτών μας θα έδινε την ψήφο του στην υποψήφια των Δημοκρατικών, έναντι μόλις 30% στον Τραμπ. Αλλά έλα που δεν ψηφίζουν.
Μέλος της ομογένειας, που κόντρα στο ελληνομερικανικό ρεύμα θέλει να τη δει νικήτρια, μου έλεγε πως «έχει ακόμη να παίξει την τελευταία της ζαριά», δείχνοντας στην Πενσυλβάνια.Ήταν άλλωστε η πολιτεία που οδήγησε στον Λευκό Οίκο και τον Μπάιντεν.
Τι μας λέει το δολάριο
Εγώ πάντως για να δω που κλίνει η πλάστιγγα δεν περιμένω ούτε ζαριές ούτε επιφοίτηση από τον Ύψιστο. Έχω μάθει να κοιτάζω τα…trades. Αγορές οψιόν και συνάλλαγμα τείνουν να «φωνάζουν» τι περιμένουν να δουν στην κάλπη. Μέχρι και την περασμένη Παρασκευή λοιπόν έβλεπαν τον Τραμπ να περνάει με άνεση για δεύτερη φορά το κατώφλι του Λευκού Οίκου. Από χθες βλέπουν θρίλερ. Το δολάριο, που είχε απογειωθεί, προσγειώθηκε αίφνης σε χαμηλά δύο εβδομάδων, ενώ το ευρώ, το μεξικανικό πέσο και το γιουάν έκαναν ράλι. Κάπου εδώ να πούμε ότι οι αγορές και δη το δολάριο είχε προβλέψει σωστά τη νίκη Τραμπ το 2016 και την επικράτηση Μπάιντεν το 2020.
Αλλά υπάρχει και μία φορά που η αγορά συναλλάγματος έπεσε έξω. Δραματικά έξω. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βράδυ του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή έξοδο της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν οι traders άνοιγαν σαμπάνιες και η λίρα επιδιδόταν σε θεαματικό ράλι, ποντάροντας στο «Remain». Και όταν τελικά η κάλπη έδειξε Brexit, το νόμισμα βυθίστηκε και οι traders δεν ήξεραν πού να κρύψουν τα κρυστάλλινα ποτήρια.
