Του Στράτου Στρατηγάκη
Mαθηματικού – ερευνητή
[email protected]
Στην Ελλάδα της εσωστρέφειας, της κατήφειας, της σιωπής, της ελπίδας που χάθηκε, υπάρχουν και παιδιά που ονειρεύονται και προσπαθούν να κάνουν το όνειρό τους πράξη. Η μειωμένη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης μπορεί να δημιουργεί προβλήματα λειτουργίας σε όλες τις βαθμίδες, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι που ονειρεύονται, γιατί τα όνειρα είναι δωρεάν. Όταν το όνειρο συναντήσει το πάθος, τότε το έργο παίρνει σάρκα και οστά και γίνεται πραγματικότητα, ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες.
Το όνειρο πράξη έκανε μια ομάδα φοιτητών από το τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Δυτικής Μακεδονίας. Έβαλαν στόχο να συμμετάσχουν στο motostudent, έναν διαγωνισμό σχεδίασης, κατασκευής και συμμετοχής σε αγώνα στην πίστα με μοτοσυκλέτα. Ο κινητήρας και οι τροχοί ήταν δεδομένοι από τη διοργανώτρια αρχή. Ο σκελετός τα πλαστικά, το ντεπόζιτο, το φέρινγκ, τα φρένα, τα ηλεκτρικά και η συνολική σχεδίαση της μοτοσυκλέτας έγινε από την ομάδα των φοιτητών, που εργάστηκε περίπου δύο χρόνια υπό την καθοδήγηση του καθηγητή κ. Δημήτρη Γιαγκόπουλου, με τη βοήθεια του καθηγητή κ. Γιώργου Νενέ και τη συμπαράσταση του πρύτανη του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας κ. Αντώνη Τουρλιδάκη. Ο σκελετός σχεδιάστηκε στον υπολογιστή, τυπώθηκε σε 3D εκτυπωτή σε πλαστικό και αφού βεβαιώθηκαν ότι όλα ήταν εντάξει προχώρησαν στην κατασκευή του σε αλουμίνιο. Αντίστοιχα οι αναρτήσεις και τα φρένα μελετήθηκαν στον υπολογιστή. Πέρα από τη σχεδίαση και την κατασκευή της μοτοσυκλέτας η συμμετοχή στο διαγωνισμό απαιτούσε και τη δημιουργία business plan, ώστε να μπορεί η μοτοσυκλέτα να κατασκευαστεί σε μαζικό επίπεδο, με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Με τι χρήματα θα αναρωτηθείτε έγιναν όλα αυτά; Εδώ ξεκινά η άλλη μεγάλη περιπέτεια. Η βουτιά στη μιζέρια της σύγχρονης Ελλάδας. Βοήθησε το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, τα χρήματα, όμως, δεν έφταναν για να ολοκληρωθεί το εγχείρημα, αφού η υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης είναι σε όλους γνωστή. Έτρεχαν οι φοιτητές να εξασφαλίσουν χορηγίες, παρακαλώντας αριστερά και δεξιά. Διάφοροι ιδιώτες βοήθησαν όπως μπορούσαν τα “τρελόπαιδα” να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Συγκινητική ήταν η συμπαράσταση από απλούς ανθρώπους, αφού ένα βενζινάδικο της Κοζάνης τους χορήγησε μερικές χιλιάδες λίτρα δωρεάν βενζίνη. Καθοριστική ήταν η συμβολή ενός παλαιού μοτοσυκλετιστή, που έτρεχε στα νιάτα του σε αγώνες μοτοσυκλετών με ιδιοκατασκευές. Βοήθησε τα παιδιά όσο μπορούσε. Μία εταιρία αλουμινίου τους έδωσε 250 κιλά αλουμίνιο για να φτιάξουν το σκελετό. Μέχρι και χρήματα από την τσέπη τους έβαλαν τα παιδιά, πέρα από τις χιλιάδες ώρες που ξόδεψαν για να υλοποιηθεί το project. Τελικά τα κατάφεραν, ολοκλήρωσαν έγκαιρα την κατασκευή και έφτασαν στην Ισπανία στην πίστα του Alkaniz στην Αραγωνία, όπου γινόταν ο διαγωνισμός. Ο διαγωνισμός δεν ήταν μόνο ένας αγώνας για τη νίκη.
Το 50% της βαθμολογίας ήταν η θεωρία. Το business plan όπου πήραν τη δεύτερη θέση και η 150 σελίδων μηχανολογική μελέτη. Το υπόλοιπο 50% ήταν η πράξη. Η μοτοσυκλέτα πέρασε από πλήρη τεχνικό έλεγχο, όπως οι μοτοσυκλέτες που τρέχουν στους αγώνες GP. Μέχρι και το χρόνο συναρμολόγησης και αποσυναρμολόγησης των πλαστικών μερών βαθμολογούσαν οι κριτές. Ακολούθησε ο αγώνας στην πίστα. Η ομάδα με το όνομα “Tyφoon”, σωστά διαβάσατε, γιατί όπως μας εξήγησε ο αρχηγός της ομάδας Γιώργος Κουτσάκης το ελληνικό φ το γνωρίζουν οι μηχανολόγοι όλου του κόσμου από τη γεωμετρία, αναδείχθηκε 9η στα 36 που συμμετείχαν.
Η επιτυχία των παιδιών ήταν πολύ μεγάλη γιατί είχαν να ανταγωνιστούν ομάδες που είχαν εμπειρία και υποστήριξη. Η ιταλική ομάδα είχε την υποστήριξη από τα εργοστάσια μοτοσυκλετών που υπάρχουν δίπλα στα πολυτεχνεία στην Ιταλία, αλλά και χορηγίες υψηλού οικονομικού επιπέδου. Οι φοιτητές από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας είχαν να υπερνικήσουν πολλές δυσκολίες. Την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη εμπειρίας στο σχεδιασμό, το συντονισμό και την υλοποίηση τέτοιου έργου, αφού η συμμετοχή σ’ αυτό το διαγωνισμό ήταν η πρώτη για οποιοδήποτε ελληνικό πανεπιστήμιο. Ακόμη και η κατασκευή του σκελετού, που από το πλαστικό πρωτότυπο που βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία έπρεπε να γίνει αλουμινένιος απαίτησε μια μικρή Οδύσσεια. Έτσι, τελικά, αυτή η περιπέτεια, ξεπερνώντας όλες τις δυσκολίες, έφτασε στο αίσιο τέλος της 9ης θέσης στους 36 διαγωνιζόμενους. Τα κέρδη πολλαπλά. Σε εθνικό επίπεδο τέτοιες πρωτοβουλίες βοηθούν να αναιρεθεί η εσφαλμένη εντύπωση μερικών ότι είμαστε τεμπέληδες. Για τα παιδιά που συμμετείχαν ήταν, πιστεύω, το καλύτερο “σχολείο” για να μάθουν να εργάζονται δημιουργικά, συνεργατικά και αποτελεσματικά, τηρώντας τα χρονοδιαγράμματα. Μπράβο παιδιά!
