Από την έντυπη έκδοση
Του Γιώργου
Δ. Παυλόπουλου
[email protected]
Το Ισλαμικό Κράτος και το κωμικοτραγικό ισλαμικό του «χαλιφάτο» στη Μέση Ανατολή ψυχορραγεί και μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα αποτελεί παρελθόν.
Δεν θα συμβεί το ίδιο με τους χιλιάδες μαχητές του ISIS, μπολιασμένους με τη μεσαιωνική ιδεολογία του, πολλοί εκ των οποίων θα αναζητήσουν διόδους προς την Ευρώπη. Κάποιοι εξ αυτών, άλλωστε, είναι Ευρωπαίοι πολίτες, ριζοσπαστικοποιημένοι σε γειτονιές μητροπόλεων της γηραιάς ηπείρου.
Η Μέση Ανατολή δεν πρόκειται εξάλλου να επιστρέψει στην προ ISIS εποχή. Το Ιράν, κάποτε απομονωμένο ως εξαγωγέας της ισλαμικής επανάστασης σε όλο τον μουσουλμανικό κόσμο, βγαίνει από τον αντιISIS πόλεμο ως περιφερειακή δύναμη με σημαντικότατη επιρροή σε Συρία, Ιράκ, Λίβανο και Υεμένη. Οι Κούρδοι του Ιράκ και της Συρίας, έχοντας πολεμήσει, με τη βοήθεια ΗΠΑ και Ρωσίας, τους τζιχαντιστές, δεν μοιάζουν διατεθειμένοι να «ξαναμπούν στο μπουκάλι», αποδεχόμενοι απλώς μια αχνή εθνική αυτονομία. Ανεξάρτητο κουρδικό κράτος, ωστόσο, θα αποτελούσε casus belli για την Τουρκία, αλλά και για την Τεχεράνη, που έχουν να αντιμετωπίσουν τις φιλοδοξίες των δικών τους Κούρδων.
Η Σαουδική Αραβία, υπό τον βασιλιά Σαλμάν και μετά την ανάδειξη του νέου διαδόχου του θρόνου, αντιμετωπίζει τη δική της εσωτερική κρίση. Ο κόσμος του φιλικού προς τη Δύση στάτους κβο στην αραβική βόρεια Αφρική, τον οποίο στήριζε το Ριάντ, κατέρρευσε μεταξύ 2010 και 2012. Η περιπέτεια της επέμβασης στην Υεμένη πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, ενώ το ανοικτό μέτωπο με το Κατάρ και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα διασπά τον σουνιτισμό, προς όφελος της επιρροής του σιιτικού Ιράν.
Οι δε ΗΠΑ επί Τραμπ έχουν θολώσει το στίγμα ακόμη και αυτής της παραδοσιακής, άτσαλα επεμβατικής πολιτικής τους. Ενώ κλιμακώνουν την αντιιρανική ρητορική και την επίθεση φιλίας στο Ισραήλ, την ίδια ώρα εγκαταλείπουν οριστικά κάθε φιλική προς τη Δύση συριακή αντιπολίτευση. Αποδέχονται έτσι ντε φάκτο έναν Άσαντ, ο οποίος γνωρίζει ότι τη νίκη του την οφείλει αποκλειστικά στη Ρωσία, στο Ιράν και τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ. Αλλά και ένα Ιράκ που με το ένα χέρι λαμβάνει δυτική βοήθεια και με το άλλο στήνει στρατιωτικές δομές ημιελεγχόμενες από τους Ιρανούς Φρουρούς της Επανάστασης.
Το Ισλαμικό Κράτος ίσως αποδειχθεί για κάποιους χρησιμότερο μετά θάνατον.
