Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η καταγεγραμμένη ανεργία στις ΗΠΑ έχει πέσει σε προϋφεσιακά επίπεδα. Αφού είναι τόσο υγιής η αμερικανική οικονομία, γιατί τόσο πολλοί θέλουν μια δραματική αλλαγή;
Στην πρώτη τηλεμαχία με την υποψήφια των Δημοκρατικών, ο Τραμπ, που δεν είχε και πολλές καλές στιγμές, αναφέρθηκε στη δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης για την απώλεια θέσεων εργασίας στη βιομηχανία και παρατήρησε ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν τους πολιτικούς με πολύ μεγάλη καχυποψία.
Αρκεί αυτό για να εξηγήσει γιατί ο Τραμπ απολαμβάνει στήριξης, όταν μάλιστα δηλώνει ότι οι μισθοί είναι υψηλοί και τα προγράμματα για τους φτωχούς και τους ανέργους αξιοκάλαθα;
Αρκούν οι καταγγελίες του για τη συνωμοσία του κατεστημένου εναντίον «της σιωπηρής πλειοψηφίας που ο ίδιος εκπροσωπεί» για να εξηγήσουν ακόμη και την υποψηφιότητά του;
Αρκούν οι αναλύσεις για τους απαίδευτους, λευκούς, θυμωμένους άνδρες, τους «αξιοθρήνητους ψηφοφόρους», όπως τους χαρακτήρισε η Χίλαρι, για να ανασκευάσει στη συνέχεια; Ε, καλά, μέσα σε μια τετραετία έπεσε το επίπεδο του εκλογικού σώματος ή έγινε ένα κοινό σαν αυτά που ψηφίζουν στα ριάλιτι σόου;
Μήπως οι διαμορφωτές κοινής γνώμης, η ελίτ και οι συστημικοί πολιτικοί όταν καλούνται να πιάσουν τον παλμό του κόσμου κάνουν λάθη από την υπερβολική τους αυτοπεποίθηση ή μήπως δεν έχουν ακόμα τα εργαλεία για να ανιχνεύουν την ψυχολογία, όπως συνέβη στην περίπτωση του Brexit και σε άλλα δημοψηφίσματα;
Την Κυριακή, οι συμπατριώτες του Jose Garcia Marquez απέρριψαν όχι κάποιο πολύπλοκο νομικό κείμενο, αλλά την ειρηνευτική συμφωνία, αντίθετα με ό,τι προέβλεπαν οι δημοσκοπήσεις.
Πριν βιαστείτε να αναρωτηθείτε «ποιος δεν θέλει την ειρήνη», σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί αν είχαν ερωτηθεί οι Γάλλοι για τη συμφιλίωση με τη Γερμανία.
Καλωσήρθατε στον καιρό των αόρατων κινήσεων, των ρήξεων, των εκπλήξεων και των ενδείξεων. Αποσύνθεσης ή ανασύνθεσης; Τρία γράμματα αλλάζουν τα πράγματα.
