Του Στράτου Στρατηγάκη
Mαθηματικού – ερευνητή
[email protected]
Από τον Οκτώβριο του 2009 που ανήλθε στην εξουσία το ΠΑΣΟΚ και επήλθε η κρίση στην ελληνική οικονομία μέχρι σήμερα έχουν περάσει από το υπουργείο Παιδείας έξι υπουργοί και έχει αλλάξει τέσσερις τίτλους μέσα σε μόλις έξι χρόνια. Ας τους θυμηθούμε: η κα Διαμαντοπούλου, ο κ. Μπαμπινιώτης, η κα Κιάου (μάλιστα δύο φορές ως υπηρεσιακή υπουργός), ο κ. Αρβανιτόπουλος, ο κ. Λοβέρδος και ο κ. Μπαλτάς.
Κάθε χρόνο και ένας νέος υπουργός Παιδείας. Νέοι υφυπουργοί με αρμοδιότητες που άλλαζαν, νέοι γ.γ. με διαφορετική αντίληψη, άλλοι περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης, άλλοι αποσπασμένοι υπάλληλοι στην κεντρική υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας, η οποία να σημειώσουμε δεν έχει μόνιμους διοικητικούς υπαλλήλους και όλη τη δουλειά τη διεκπεραιώνουν οι αποσπασμένοι εκπαιδευτικοί. Όταν έχουμε αλλαγή μεγάλου μέρους αυτών, αφού οι αποσπάσεις στο Υπουργείο Παιδείας γίνονται με απολύτως αδιαφανή κριτήρια, τότε δεν είναι δυνατό να λειτουργήσει τίποτα απολύτως, αφού δεν μένει κανείς που να ξέρει τη δουλειά.
Η ιδέα ότι οι διοικητικοί υπάλληλοι πρέπει να είναι μόνιμοι και να ξέρουν τη δουλειά δεν έχει περάσει από το μυαλό κανενός Υπουργού; Δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε, το μόνο σίγουρο είναι ότι κανείς δεν το υλοποίησε, συνεπώς, φέρουν ακέραιη την ευθύνη της μη λειτουργίας, ουσιαστικά, του διοικητικού μηχανισμού. Τις συνέπειες τις ζούμε όλοι γιατί η διοικητική δυσλειτουργία εκτείνεται σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης. Από τις λάθος εγκυκλίους που διορθώνονταν με το κομψό “ορθή επανάληψη”, μέχρι την πολυνομία, τις μισές δουλειές, τις αλληλοαναιρούμενες αποφάσεις. Όλα αυτά πήγαν την Παιδεία πολλά χρόνια πίσω, αφού η διοίκηση υπολειτουργούσε αλλά διατηρούσε κάποιες αρχές λειτουργίας, ενώ τώρα δεν λειτουργεί τίποτα.
Ακόμη και ο τίτλος του Υπουργείου άλλαξε από ΥΠΕΠΘ, όπως το είχαν συνηθίσει όλοι δεκαετίες τώρα, σε Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, μετά σε Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων Πολιτισμού και Αθλητισμού, μετά Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων σκέτο και στο τέλος Υπουργείο Πολιτισμού Παιδείας και Θρησκευμάτων. Κάθε αλλαγή απαιτεί τη δημιουργία τουλάχιστον 15.000 (σωστά διαβάσατε 15.000) νέων σφραγίδων που δίνουν εγκυρότητα στα έγγραφα. Πολλά χρήματα ξοδεύτηκαν γιατί οι σύμβουλοι έλεγαν ότι το καινούριο πρέπει να έχει νέο όνομα για να είναι ελκυστικό.
Αυτά σε συνδυασμό με την περικοπή τουλάχιστον του 25% του προϋπολογισμού του Υπουργείου Παιδείας έφεραν το μπάχαλο που ζούμε τώρα και κάποιοι το ονομάζουν παιδεία. Τι περιμένουμε; Τον 7ο Υπουργό που δεν γνωρίζω ποιος θα είναι, αφού το κείμενο γράφεται πριν τις εκλογές, αλλά αν δείτε να αλλάζει πάλι το όνομα του Υπουργείου Παιδείας υποψιαστείτε. Καλώς να τον δεχτούμε…
