Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Κάθε χρονιά έχω την αίσθηση ότι στη ΔΕΘ κλείνουν χρονιά. Η Πρωτοχρονιά των πολιτικών είναι η Έκθεση της Θεσσαλονίκης. Στολισμοί, φωτισμοί, σκηνοθεσίες συνάξεων. Παλιά, ε, καλά, όχι και τόσο παλιά, τρέχαν και για «δώρα». Δώρον άδωρον είναι τώρα.
Εξαγγελίες και ευκολίες, υποσχέσεις και διαψεύσεις. Έτσι αλλάζουν χρονιά. Μην και σε τρομάξουν, ακόμη κι αν δεν έχουν του παρελθόντος τα γενναιόδωρα «πακέτα» να σου τάξουν.
«Όλα τα φωτεινά μπροστά σου». Κι αρχίζουν οι απολογισμοί, οι στόχοι, τα κοστολογημένα ισοδύναμα και τα αποδυναμωμένα κείμενα, οι «θερμές» υποδοχές από τα συνδικάτα και τα παραλειπόμενα στου Βελλίδειου τη στράτα. Ίδιο τελετουργικό, κάθε χρόνο, όμως, αφαιρείται και κάτι περιττό. Αυτό δεν είναι κακό. Κακό είναι που μια εμπορική έκθεση γίνεται πολιτική έκθεση.
Κάπως έτσι έχει καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι η ΔΕΘ γίνεται για να έχουν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κατά κύριο λόγο, χώρο για το «ρεβεγιόν» της χρονιάς, να αναβοσβήσουν τα φώτα για να σηματοδοτήσουν της χρονιάς τη ρότα.
Ο «πατέρας» της ΔΕΘ, ο γερμανομαθής Νικόλαος Γερμανός, ήθελε να φέρει στον ελληνικό Βορρά κάτι από τις «εν εσπερία γενομένας διεθνείς εμποροπανηγύρεις». Πού είναι σήμερα το εμπορικό; Υπάρχει, αλλά προβάλλεται το πολιτικό. Παραδοσιακά στις εκθέσεις, σε Ανατολή και Δύση, παρουσιάζονται προϊόντα μπροστά από την εποχή τους.
Εντάξει, η ΔΕΘ δεν είναι η Hannover Messe, η «Μέκκα» των εκπροσώπων του βιομηχανικού κλάδου, με κεντρικό θέμα τις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά τι μένει στη συλλογική μνήμη, ποιο προϊόν/υπηρεσία κλέβει την παράσταση;
«Για να βρει κανείς μια απόδειξη του ελληνικού εφευρετικού πνεύματος θα πρέπει να ανατρέξει στην ιστορία της έκθεσης. Στο 1957». Το Stern προ τετραετίας βρήκε στον καφέ τα μηνύματα που η ΔΕΘ εκπέμπει για την οικονομία. Ο Δημήτρης Βακόνδιος, που εργαζόταν σε εκθεσιακό περίπτερο ελβετικής εταιρείας καφέ, θα φτιάξει τον πρώτο φραπέ στην ιστορία. Τυχαία. Λόγω έλλειψης ζεστού.
