Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Το ξέρουμε πια, το χωνέψαμε: «There are lies, there are bloody lies – and then there are statistics». Δηλαδή, «Υπάρχουν τα ψέματα, υπάρχουν τα εξοργιστικά ψέματα – και τέλος υπάρχουν οι στατιστικές». Στην κλίμακα αξιών της παραπλάνησης και της πολιτικής «αξιοποίησης» των αριθμών, των μεγεθών, οι στατιστικές βρίσκονται δυσάρεστα ψηλά.
Είναι χρήσιμο αυτό να το έχουν συνειδητοποιημένο οι πολιτικοί μας αρχηγοί όταν πορευθούν την οδό προς τη ΔΕΘ – πρώτος ο Αλέξης Τσίπρας, φορτωμένος το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης»/2014 και το «Παράλληλο Πρόγραμμα»/2015, ύστερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που δεν φέρει (ακόμη) δικά του βάρη, όμως σέρνει τα διαβόητα «ισοδύναμα» της εποχής Σαμαρά. Πολύ πιο βαρύ εκείνο που έχει ούτως ή άλλως συνειδητοποιημένο ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ετοιμαζόμενος για το Eurogroup και τον τριπλό ανήφορο -προαπαιτούμενα της πρώτης αξιολόγησης, δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου 3, προσδοκία συζήτησης για το χρέος-, αλλά και ο Γιώργος Χουλιαράκης που λειτούργησε ως αλεξικέραυνο για τα δημοσιονομικά μεγέθη. Εκφωνώντας ενώπιον της σεπτής Βουλής των Ελλήνων: «Η ελληνική κυβέρνηση έχει πλήρη εμπιστοσύνη στα στοιχεία της EΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT […] και δεν αμφισβητεί τα στοιχεία πάνω στα οποία στηρίχθηκε η συμφωνία του Αυγούστου 2015».
Το εύπλαστο και το πολιτικά ενδοτικό των στοιχείων, των μετρήσεων, των αριθμών, των μεγεθών το ζήσαμε με ιδιαίτερο -και εντυπωσιακά αυτοτραυματιστικό τρόπο- στην περίπτωση των Greek Statistics, που «απλώς» την ξαναανακαλύπτουμε τώρα με βάση το φιάσκο της υπόθεσης Γεωργίου (φιάσκο για τη Δικαιοσύνη, που ζήτημα είναι αν κατάλαβε τι απασφαλισμένη χειροβομβίδα χειρίζεται.
Φιάσκο για τις Βρυξέλλες που πήραν ύφος αποικιοκράτη ζητώντας από την κυβέρνηση της αποικίας να συμμαζέψει την ανεξάρτητη κ.λπ. Δικαιοσύνη της. Φιάσκο και για τους κυβερνητικούς που έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» την διαιρετική για τη Ν.Δ. υπόθεση Γεωργίου, και τώρα τρέχουν να συμμαζέψουν τη ζημιά), όμως το είχαμε ζήσει και παλιότερα. Πολλές φορές, σε πολλές φάσεις.
Δεν είναι της μόδας τώρα, όμως μην ξεχνούμε ότι και οι μετρήσεις ελλείμματος με τις οποίες προσήλθε η Ελλάδα και έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη είχαν βρεθεί εξόχως αμφιλεγόμενες -τότε, άλλωστε, πρωτοπροέκυψε και η διατύπωση Greek Statistics- σε σημείο ο προηγούμενος διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, να προσβάλει τον και αντιπρόεδρό του Λουκά Παπαδήμο (ο οποίος δεν ήταν μεν άμεσα χειριστής των στατιστικών κλειδώματος της ελληνικής οικονομίας στην ΟΝΕ, όπως ο Γιάννης Στουρνάρας ή ο Νίκος Χριστοδουλάκης, όμως και στη διαμόρφωση του δείκτη πληθωρισμού στην τελική ευθεία και στην κανονικοποίηση επιτοκίων των ελληνικών ομολόγων είχε παίξει ρόλο).
Εκείνη η φάση προσπεράστηκε. Όπως, αργότερα, προσπεράστηκε εκείνη η αναθεώρηση στοιχείων επί εποχής Αλογοσκούφη, αναθεώρηση που ενέπλεκε πάλι τον τρόπο με τον οποίο η EUROSTAT αποδεχόταν/επισφράγιζε τα στοιχεία της (τότε) ΕΣΥΕ.
Όπως, πολύ νωρίτερα, είχε προσπεραστεί και η αμφισβήτηση των στοιχείων της Ελλάδας όταν είχε πέσει η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου -εποχή δραχμής τότε, μετά την εγκατάλειψη της προσαρμογής Σημίτη και του εκτροχιασμού του «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα!»…- και ο πολύς πρόεδρος Ντελόρ είχε εξοργιστεί τόσο με το «χάιδεμα» των ελληνικών στοιχείων, που ο καημένος ο πρωθυπουργός της Οικουμενικής, ο καθηγητής Ξεν. Ζολώτας, είχε φθάσει στα όρια της αποπληξίας αισθανόμενος ότι συμπαρασύρεται και η δική του αξιοπιστία /ακεραιότητα.
…Με όλα αυτά ως δεδομένα, ας κινήσουν με κάποιαν επιφυλακτικότητα Τσίπρας και Μητσοτάκης για τη χρήση μεγεθών και μετρήσεων στη ΔΕΘ. Καλύτερα ας άφηναν «εκτός» και το ΑΕΠ και τις προβλέψεις γι’ αυτό: έχουν πέσει τόσο τραγικά έξω και οι δικοί μας, αλλά και το ΔΝΤ ή οι Βρυξέλλες ομοίως στο κατακαημένο το έλλειμμα, που η ανάσυρσή του μόνον κακό κάνει.
Όμως, όποιος π.χ. τους πει να μιλήσουν για βελτίωση (Τσίπρας) ή για επιδείνωση (Μητσοτάκης) των δημοσίων εσόδων, να προσέξει (α) με πότε συγκρίνει, ακριβώς και (β) να μην αναφέρει την ανοησία των 90 δισ. που οφείλονται στο Δημόσιο από πολίτες και επιχειρήσεις συνολικά: πάνω από τα μισά είναι μη εισπράξιμα. Και όλοι το ξέρουν! Αντίστοιχα, όποιος σπεύσει να διεκτραγωδήσει τη μείωση της αξίας των εξαγωγών -ή και των τουριστικών εσόδων, σε αντίθεση με την τουριστική κίνηση- ας σκεφτεί τι ποσοστό πλέον (λόγω των λατρεμένων μας capital controls) διακρατείται σε λογαριασμούς στο εξωτερικό. Νόμιμα εν μέρει. Ημινόμιμα εν μέρει – όπως «τον παλιό καλόν καιρό», προ 50ετίας.
