Από την έντυπη έκδοση
Η φυγή της τρόικας θεωρείται αυτοσκοπός για την κυβέρνηση, όπως φαίνεται και από τη λεκτική κλιμάκωση που έχει καταγραφεί. Και η προηγούμενη κυβέρνηση είχε ζητήσει να φύγει η τρόικα και να αποχωρήσει η χώρα από το μνημόνιο, μόλις το περασμένο φθινόπωρο, αλλά με λάθος επιλογές και με στρατηγικά λάθη οδηγήθηκε στην αντιπολίτευση.
Η νέα κυβέρνηση μόλις τώρα ξεκίνησε να δοκιμάζει τις αντοχές της απέναντι στην τρόικα και στους δανειστές, αλλά, επειδή οι συνθήκες είναι πιεστικές, τα πρώτα αποτελέσματα θα τα έχουμε γρήγορα. Ας δούμε, όμως, γιατί η τρόικα συγκεντρώνει τα πυρά.
Κατ’ αρχήν η τρόικα απαρτίζεται από στελέχη των δανειστών, Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ, τα οποία αποστέλλονται στην Ελλάδα ανά τακτά διαστήματα για να διαπιστώνουν εάν εφαρμόζεται το πρόγραμμα και διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση για διορθώσεις και νέα μέτρα.
Ως εδώ τίποτα το επιλήψιμο. Στην πράξη όμως διαπιστώθηκε ότι τα περισσότερα στελέχη της τρόικας απέκτησαν μια διαφορετική αντίληψη για τον ρόλο τους και είδαν τους εαυτούς τους ως κάτι περισσότερο από τοποτηρητές, με συμπεριφορά που προκαλούσε την πολιτική ηγεσία, υπαλλήλους των υπουργείων και την ελληνική κοινωνία.
Καθώς τους δόθηκε η αρμοδιότητα να υπεισέρχονται σε λεπτομέρειες, θεώρησαν ότι είχαν υπερεξουσίες που παραπέμπουν σε παλαιές εποχές, αντίληψη που δεν είχαν μόνο οι επικεφαλής της τρόικας αλλά και τα τεχνικά κλιμάκια, δηλαδή κατώτεροι υπάλληλοι της Κομισιόν και του ΔΝΤ.
Προφανώς αυτό έπρεπε να είχε αλλάξει.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Οπως παραδέχτηκε και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, κανείς δεν δανείζει χωρίς έλεγχο.
Που σημαίνει πως και να φύγει η τρόικα θα αντικατασταθεί από μία άλλη επιτροπή ή όπως αλλιώς θα την αποκαλέσουν, που θα κάνει σχεδόν τα ίδια πράγματα. Θα επιτηρεί, θα διαβουλεύεται και θα συντάσσει εκθέσεις για το ελληνικό πρόγραμμα.
Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει επιτήρηση σε όποιο πρόγραμμα συμφωνηθεί ή να υπάρχει «πολιτική» επιτήρηση, που θα την ασκούν προσωπικά ο Γιούνκερ, ο Ντράγκι και η Λαγκάρντ.
Ισως η νέα επιτήρηση να μην αφορά τις λεπτομέρειες, αλλά την αποτελεσματικότητα επίτευξης των στόχων.
Στην κατάργηση της εποπτείας τύπου τρόικας συμφωνούν όλοι, με εξαίρεση τη Γερμανία, που εξακολουθεί να τη θεωρεί απαραίτητη.
Οι γερμανικές αντιδράσεις δεν είναι επί της ουσίας. Δεν θεωρούν ούτε οι ίδιοι επιτυχημένη την τρόικα, γιατί εάν είχε επιτύχει, η οικονομία θα είχε βγει από το τούνελ και θα βάδιζε προς την ανάπτυξη.
Απλά θέλουν να έχουν ένα ακόμα μοχλό πίεσης ενάντια στην ελληνική κυβέρνηση, στο πλαίσιο της γενικότερης διαπραγμάτευσης. Και εάν υπάρξει συμφωνία στο πρόγραμμα και γενικά στα υπόλοιπα, οι δύο πλευρές δεν θα τα χαλάσουν στην τρόικα.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ – [email protected]
