Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Όλον αυτόν τον καιρό, σε μια δημόσια σφαίρα -να το πούμε έτσι βαρύγδουπα, μιας κι ακόμη πλανάται στην ατμόσφαιρα η μνήμη του περάσματος Μακρόν- όπου η έννοια της αλήθειας έχει υποφέρει, όπου ο καθένας αξιοποιεί εκείνα τα στοιχεία που τον συμφέρουν, όπου η προσγείωση στην πραγματικότητα αποβαίνει συχνά-πυκνά αδύνατη, βλέπουμε μια «εύκολη» χρήση της αλήθειας.
Δεν αναφερόμαστε στο ότι η πολιτική αντιπαράθεση κινείται χαρωπά γύρω από τη σε κάθε στροφή καταγγελία «Ψεύτες! Ψέματα!…» και την αποστροφή «Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι είπαμε ψέματα» ή (για να φύγουμε λίγο εκτός ΕλληνοΕλληνικών) στο «στην Ευρώπη βασιστήκαμε πολλές φορές σε ψέματα του Μακρόν». Αλλά στο πώς, καθημερινά, η «αλήθεια» που χρησιμοποιείται είναι η βολική. Και μόνον αυτή.
Δείτε κάποια παραδείγματα: Γνωρίζετε κι εσείς ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο διαμορφώνονται στα 97,3 δισ. ευρώ. Το γνωρίζει και η τρόικα, επανέρχεται το νούμερο σε συζητήσεις Eurogroup, ανθεί στον Τύπο και περιφέρεται κάθε τόσο στις διεθνείς αναφορές στο ελληνικό ζήτημα. Ακούσατε ότι οι ληξιπρόθεσμες φορολογικές υποχρεώσεις Ιουλίου, όπου σημειώθηκε «σκαλάκι» επιδείνωσης αυξήθηκαν κατά 1.441 εκατ. ευρώ (μαζί, δε, με τις «μη φορολογικές-κατηγορίες εσόδων» άγγιξαν τα 2 δισ.).
Γνωρίζετε επίσης ότι τα «κόκκινα» δάνεια (ή, κατά την πιο επίσημη περιγραφή, τα «μη εξυπηρετούμενα ανοίγματα» στις τράπεζες) διαμορφώνονταν στο τέλος του α’ 6μήνου στα 101,8 δισ. ευρώ. Διαβάζετε τα νούμερα και αισθάνεστε -δικαίως!- ότι πορευόμαστε με καράβι που όχι απλώς μπάζει νερά αλλά βουλιάζει.Δείτε τώρα πώς τα πράγματα είναι χειρότερα και καλύτερα – ταυτόχρονα. Ήταν ευτύχημα που η ΑΑΔΕ του Γ. Πιτσιλή πήρε -επιτέλους!- την πρωτοβουλία να κάνει κάποιες διευκρινίσεις.
Πρώτα-πρώτα, η επιδείνωση των ληξιπρόθεσμων όπως αυτά τρέχουν τώρα: από τα 1.441 εκατομμύρια που δεν καταβλήθηκαν εμπροσθέσμως, πάνω από τα μισά (746 εκατ. ευρώ) «ανήκουν» σε τρεις φορολογικούς ελέγχους σε ισάριθμες μεγάλες υποθέσεις, «μηδενικής εισπρακτικής απόδοσης» – που θα πει ότι επιχειρήσεις που ήταν ήδη λιωμένες/στο πάτωμα είδαν να τους καταλογίζονται φόροι και επίφοροι και πρόστιμα και προσαυξήσεις που η Διοίκηση γνωρίζει (και, πιστέψτε μας, γνώριζε εξαρχής) ότι δεν θα εισπραχθούν. Ποτέ. Η ΑΑΔΕ, εδώ, δεν έκανε μια άλλη διευκρίνιση για την οποία θεώρησε ότι μάλλον εκφεύγει των ορίων της: από το κοκκίνισμα οφειλών φορολογουμένων, όταν αρχίζει η υποχρέωση του φόρου εισοδήματος, τον πρώτο μήνα αρκετός κόσμος πλέον «αφήνει να μπει στο κόκκινο» ώστε να πάει να ζητήσει ρύθμιση.
Σημαίνει αυτό ότι δεν υπάρχει φορολογική κόπωση; Όχι! Όμως τα μεγέθη θέλουν περισσότερη προσοχή. Συνεχίζουμε λοιπόν με το βουνό των ληξιπρόθεσμων – τα κοντά 100 δισ. ευρώ. Σ’ αυτό η ΑΑΔΕ και το ΥΠΟΙΚ δεν έκαναν επίσημη τοποθέτηση, αλλά αφέθηκε να βγει προς τα έξω κάτι που ήδη γνωρίζουμε από το 2011, τότε που επί Γιώργου Παπακωνσταντίνου γινόταν η πρώτη μεθοδική διεκτραγώδηση των στοιχείων που συνιστούν τον «φαύλο κύκλο των χρεών» στην ελληνική οικονομία. Όπως είναι τα στοιχεία σήμερα, κάπου 77 δισ. ευρώ (από τα 97,35 συνολικά) δεν θα εισπραχθούν ποτέ. Εντελώς απολύτως ποτέ! (Επί Παπακωνσταντίνου, όταν είχε γίνει ο αντίστοιχος υπολογισμός, ήταν 45 δισ. τα μη δεκτικά είσπραξης). Γνωστή και η λίστα: λησμονημένες Πειραϊκή-Πατραϊκή και Αιγαίον και ΦΙΞ και Σκαλιστήρη ή ό,τι άλλο αρχαίο, αλλά και δισεκατομμύρια πρόστιμα λεύκανσης της τιμής του πολιτικού κόσμου στη χρηματιστηριακή ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ των δομημένων, συν οφειλές από ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ και ΟΣΕ και άλλες του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
Κάθε φορά που προτάθηκε μια κίνηση σοβαρότητας και ειλικρίνειας -να διαγραφούν αυτού του είδους τα φαντάσματα- η τρόικα φορούσε μανδύα καλβινιστικής υποκρισίας, οι δικοί μας κουνούσαν το φάσμα της απιστίας κατά του Δημοσίου (και της πολιτικής/μιντιακής καταγγελίας). Τώρα, μια στιγμή στα «κόκκινα» δάνεια. Εδώ, ο τσακωμός ΔΝΤ-ΕΚΤ/SSM για την ενδεχόμενη νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών συγκαλύπτει την ουσία. Που είναι ότι το «ξεκοκκίνισμα» των ισολογισμών των τραπεζών πάει τραγικά αργά. Ότι η όποια πώληση πακέτων δανείων γίνεται σε ζαλιστικά χαμηλές τιμές. Ότι περιπτώσεις όπως της Μαρινόπουλος (διάσωση) ή του ΔΟΛ (ειδική εκκαθάριση) αφήνουν πίσω σεισαχθειακού επιπέδου τρύπες – εννοούμεθα! Προσθέστε και το πάγωμα των στεγαστικών με τον Νόμο Κατσέλη. Και θα δείτε ότι οι υπερήφανες προβλέψεις σχεδόν 53 δισ. για το σύνολο των ελληνικών τραπεζών μόνον αίσθηση ασφάλειας δεν παρέχουν. Προσθέστε επίσης ότι σιγά-σιγά «εις τας Ευρώπας» προβλέψεις θα αρχίσουν να γράφονται και όταν υπάρχει σοβαρή πιθανότητα ζημιών και θα δείτε ότι το κλίμα βαραίνει.
