Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Zούμε λοιπόν ήδη στην επόμενη μέρα. Μετά και τη διαγγελματική τοποθέτηση Τσίπρα -από την Ιθάκη, εξαιρετικά συμβολική, αλλά ταυτόχρονα και επικριθείσα επιλογή…- για την έξοδο από την εποχή των μνημονίων («Σήμερα στην Ελλάδα ξημερώνει μια νέα ημέρα, ημέρα λύτρωσης […] είναι όμως και η αφετηρία μιας νέας εποχής […] νέες μάχες είναι τώρα μπροστά μας»), μετά και από την αντι-τοποθέτηση Μητσοτάκη για την ίδια εν τέλει ημέρα («ο συμβολισμός της Ιθάκης είναι ψεύτικος, γιατί δεν φτάσαμε σε τέρμα της διαδρομής […] τώρα αρχίζει το 4ο άτυπο μνημόνιο»).
Ακούσαμε και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, σύμφωνα με τον οποίο πρόκειται για: «είσοδο στην γκρίζα περιοχή του 4ου μνημονίου, με τα μειονεκτήματα αλλ’ όχι τις εγγυήσεις των προηγουμένων», με εντυπωσιακή συνήχηση π.χ. της τοποθέτησης Λαφαζάνη («η κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που κατάφερε να κάνει, μετά το τέρας του 3ου μνημονίου, είναι να βάλει τη χώρα σε 4ο»). Ενώ είχαν προηγηθεί προκαταβολικές καταθέσεις/υποθήκες από Κλάους Ρέγκλινγκ μέχρι Γιάννη Στουρνάρα και καταιγισμός ανασκοπήσεων/προβολών στο μέλλον απ’ όλον τον διεθνή Τύπο. To ‘χουν αυτό το γνώρισμα οι ημερομηνίες, τα σημεία καμπής, τα timelines – υπάρχει η επόμενη μέρα!
Aντί όμως των πολλών βουερών μετώπων που συνειδητοποιείται ότι παραμένουν ανοιχτά, θα στραφούμε εδώ σ’ ένα που χαρακτηρίζεται από εκκωφαντική σιωπή. Το μέτωπο των «εκτός», των μη αντιπροσωπευόμενων στον δημόσιο διάλογο. Όλοι μάχονται -μας λένε- γι’ αυτούς! Όμως οι ίδιοι δεν λαμβάνουν τον λόγο – λογικό, αφού αυτοί χρειάζονται… να επιβιώσουν.
Σκεφθείτε τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων. Τους ανθρώπους εκείνους που βρίσκονται -ιδίως μακρόχρονα- χωρίς δουλειά: είναι σαφώς λιγότεροι από το 19,5% του εργατικού δυναμικού που μετράται σήμερα ως «βελτιωμένος δείκτης» (βέβαια ΕΙΝΑΙ βελτίωση από το 27%…), καθώς πολλοί είναι εκείνοι που έχουν οπισθοχωρήσει στη μαύρη ή γκρίζα ή παράλληλη οικονομία. Αν δεν έχουν μεταναστεύσει. Πάτε τώρα και στους άλλους, σ’ εκείνους που «γράφουν» μεν μιαν επίσημη/δηλωμένη απασχόληση αλλά χρειάζονται και άλλη/άλλες παράλληλες προκειμένου να βγει πέρα ο μήνας.
Υπάρχουν πάλι πολλοί που εργάζονται – αλλά απ’ αυτούς ένα όλο και μεγαλύτερο ποσοστό είναι με μερική ή άλλη ατυπική απασχόληση. «Πάλι καλά», λέει ο άλλος! Κυρίως όμως… ψάξτε λίγο καλύτερα, να δείτε πόσο και πότε τους καταβάλλεται ο όποιος (λέμε τώρα…) μισθός κάθε φορά. Με ποιο σασπένς. Α, ναι, και με τι ασφαλιστική κάλυψη. Όσο για την αίσθηση ανασφάλειας, για το (όπως λέγονταν παλιότερα) «αύριο» – άσε καλύτερα!
Αυτοί όλοι δεν έχουν φωνή (οι εκτός Ελλάδος, ούτε ψήφο). Ναι, ναι, θα επανέλθουν οι συλλογικές συμβάσεις με επεκτασιμότητα και υποχρεωτική προσφυγή στη διαιτησία. Ναι, θα επιχειρηθεί και η ενίσχυση του κατώτατου μισθού. Όμως… αληθινά, στην πράξη, τι θα βελτιώσει αυτό τη θέση των πραγματικών ανθρώπων;
Περάστε τώρα στους συνταξιούχους, για τους οποίους όλη η μείζων αντιπαράθεση για μιαν ακόμη φορά. Ασφαλώς θα εννοείτε τους «παλαιούς», εκείνους πριν τη λαιμητόμο του Νόμου Κατρούγκαλου, ο οποίος φρόντισε και διέσωσε το πλήθος όσων ωθήθηκαν σε έξοδο από τις διαδοχικές μνημονιακές ρυθμίσεις. Οι «επόμενοι», δηλαδή οι έκτοτε και μέχρις ας πούμε την έναρξη μείωσης των συντάξεων (είτε από 1/1/2019 είτε αργότερα) παρακολουθούν/θα παρακολουθούν τον εαυτό τους σε ρόλο παιδιών ενός κατώτερου θεού. Βέβαια είναι συγκριτικά πολύ λιγότεροι, αλλά – μια στιγμή! Οι ακόμη μεταγενέστεροι, από τους εντελώς νέους που θα καταφέρουν (λίγοι, αλλά… καταφέρνουν!) να μπουν στον χώρο της εργασίας και υποτίθεται υπάγονται στην κοινωνική ασφάλιση, ή πάλιν όσοι συνεχίζουν στον δρόμο του ελεύθερου επαγγέλματος ή του όποιου επιτηδεύματος, αυτοί όχι μόνον γνωρίζουν ότι θα έχουν εξαιρετικά μικροτερότερες συντάξεις οψέποτε ολοκληρώσουν έναν μακρό ασφαλιστικό βίο, αλλά έχουν ήδη το βαρύτατο «προνόμιο» των αυξημένων ασφαλιστικών εισφορών… Γι’ αυτούς, ποιος θα μιλήσει;
Δεν τολμούμε δε, δίπλα στους παραπάνω, να προσθέσουμε και όσους έλαχε να διαθέτουν ακίνητη περιουσία χωρίς όμως να διατηρούν συγκρίσιμο με το παρελθόν εισόδημα. Αυτοί κουβαλάνε τον ΕΝΦΙΑ, μεγάλο ποσοστό τους βρίσκεται με «κόκκινο» δάνειο (και δεν αναφερόμαστε στους στρατηγικούς κακοπληρωτές, αλλά σε γνήσια θύματα της εποχής της φούσκας δανεισμού/ακινήτων). Ενώ παραδίπλα υπάρχουν και όσοι λόγω αδυναμίας ανταπόκρισης στο βάρος αποποιούνται -κατά δεκάδες χιλιάδες, πλέον- κληρονομικά δικαιώματα. Δεν θα πολυσταθούμε σ’ αυτήν την κατηγορία, γιατί; Στην Ελλάδα -και ακόμη περισσότερο στα μάτια των «εταίρων»- όποιος σχετίζεται με ακίνητο θεωρείται εξ ορισμού «προνομιούχος» οπότε δεν δικαιούται υπεράσπισης…
Στην «επόμενη μέρα των Μνημονίων», όλοι αυτοί οι μη αντιπροσωπευόμενοι διεκδικούν τον λόγο.
