Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Κερδίζει καθημερινά έδαφος -κι οπαδούς- η εκτίμηση πως η χώρα χρειάζεται μια γεραρά παράταξη της σοσιαλδημοκρατίας/κεντροαριστεράς, για να αποκατασταθεί η ισορροπία σε ένα πολιτικό σύστημα, το οποίο όσο παραμένει εγκλωβισμένο στον αποκληθέντα «μικρό δικομματισμό», ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ., επιτείνει αντί να λύνει τα προβλήματα.
Για πρώτη φορά, έπειτα από δυόμισι προσπάθειες τα προηγούμενα χρόνια, το εγχείρημα της ανασυγκρότησης αυτής της παράταξης δείχνει να έχει καλές πιθανότητες επιτυχίας, όπως προκύπτει τόσο από το ενδιαφέρον που εκδηλώνεται από διάφορες πλευρές για συμμετοχή στις αρξάμενες διαδικασίες εκλογής του επικεφαλής της, όσο και από τα ιοβόλα σχόλια με τα οποία οι άμεσα ενδιαφερόμενοι πολιτικοί ανταγωνιστές τοποθετούνται στις εξελίξεις.
Προφανώς είναι ακόμη νωρίς για να υπάρξει οριστική βεβαιότητα για την επιτυχή ολοκλήρωση της πρωτοβουλίας, αλλά στην παρούσα φάση δεν είναι άκαιρο να επισημανθεί ότι επικράτησε ο κοινός νους, γεγονός που δικαιολογεί μια ισχυρή δόση αισιοδοξίας για τη συνέχεια. Όλοι οι εμπλεκόμενοι φαίνεται να αντιλήφθηκαν ότι οι όποιες διαδικασίες δεν μπορεί να κινούνται ερήμην -και πολύ περισσότερο αντιθετικά- του ΠΑΣΟΚ, το οποίο παραμένει ο μείζων πολιτικός παράγοντας του χώρου, με εγγεγραμμένη στην κυτταρική μνήμη του την ικανότητα παραγωγής πολιτικής και διακυβέρνησης.
Η παραδοχή αυτής της πραγματικότητας οδηγεί όσους αντιμετωπίζουν το εγχείρημα επιφυλακτικά και με μη αποκρυπτόμενη, σε πολλές περιπτώσεις, πρόθεση απαξίωσής του, σε σχετλιασμούς δηλωτικούς κι αποκαλυπτικούς μιας ορισμένης υποκρισίας που επιπολάζει στον δημόσιο βίο. Έχει ενδιαφέρον να επισημανθεί ότι εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ. -νομιμοποιούνται για προφανείς λόγους να ανησυχούν- η εμπάθεια υπερχειλίζει από μια ομάδα σχολιαστών, οι οποίοι διακρίθηκαν -χθες- για τον παβλοφικού τύπου αντι-παπανδρεϊσμό/αντι-πασοκισμό τους, σήμερα δε για τον ξιφήρη αντι-συριζαϊσμό τους και τη διαβολή και απαξίωση της Δημοκρατικής Συμπαράταξης.
Ωστόσο, η τελική επιτυχία του εγχειρήματος δεν θα κριθεί από τον βαθμό της αποδοχής του από μια δραστήρια στα social media -ευάριθμη ευτυχώς- ομάδα δημοσιολογούντων, οι οποίοι διατελούντες σε μόνιμο καθεστώς βαρέος πένθους, μετά την απόρριψη της αυθεντίας τους από κόμματα και κομματίδια, κυρίως της Αριστεράς, στα οποία περιπλανήθηκαν, εγείρουν διαρκώς -και εφευρίσκουν- «ερωτήματα», αμφισβητούν προθέσεις κι ακυρώνουν προσωπικότητες.
Η πραγματική διακύβευση για μια ισχυρή σοσιαλδημοκρατική/κεντροαριστερή παράταξη τελεί σε ευθεία συνάρτηση με την ικανότητά της να προτείνει πραγματικές λύσεις για τα υπαρκτά προβλήματα των πολλών, να αντιμετωπίσει την υπαρξιακή αγωνία της Ελλάδας και των Ελλήνων κι όχι από τις επιτυχείς διευθετήσεις προσωπικής ιδιοτέλειας όποιων κι όσων προετοιμάζουν ρόλους για τον εαυτό τους.
