Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Το γνωρίζουμε -όχι ειδικά εμείς: όλοι το ψυχανεμίζονται ενώ πλήθυναν και οι σχετικές διαρροές- ότι τα επιτελεία των πολιτικών αρχηγών όχι απλώς έχουν επανέλθει από τις διακοπές μετά τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά και εργάζονται πυρετωδώς για την προετοιμασία των τοποθετήσεών τους (των αρχηγών, όχι των επιτελείων: αν και φορές-φορές τα εν λόγω επιτελεία συμπεριφέρονται σχεδόν ιδιοκτησιακά απέναντι στους ίδιους τους κεντρικούς συντελεστές…) στο παραδοσιακό πανηγύρι εκκίνησης της πολιτικής χρονιάς, που είναι η ΔΕΘ. Και μάλιστα στα οικονομικά, όπου λειτουργεί με μια λογική οιονεί προγραμματικών δηλώσεων.
Η αλήθεια είναι ότι -μην κάνουμε τους ξαφνιασμένους!- η όλη σκηνοθεσία της ΔΕΘ αντικείμενο έχει το «ανέβασμα» της αντιπαράθεσης. Την κατάδειξη των διαφορών. Φέτος, δε, όπου έχει προηγηθεί με κάθε αφορμή (θέλετε την αργόσυρτη διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου-3; θέλετε το κλείσιμό της; θέλετε την έξοδο στις αγορές; προτιμάτε μήπως το σκηνικό των πυρκαγιών; αντέχετε ίσως την ανάσυρση του τσεκουριού του πολέμου για το επιτρεπτό ή το σκόπιμο μιας σύγκρισης εγκλημάτων ναζισμού/κομμουνισμού;) η σπορά όχι απλώς αντιπαραθετικότητας αλλά εχθροπάθειας, καθώς προδήλως έχουμε εγκατασταθεί σε προεκλογικό κλίμα, αντιπαράθεση και διαφορές θα έχουν την καλύτερή τους! Όμως…
…Όμως διερωτάται κανείς αν οι πολιτικοί ηγέτες της εποχής (κυρίως οι Τσίπρας-Μητσοτάκης, αλλά όχι μόνον: οι διαγκωνιζόμενοι για τα σκήπτρα της ΚεντροΑριστεράς έχουν κι αυτοί ρόλο) θα έπρεπε, από αντανακλαστικό αυτοπροστασίας τουλάχιστον, να συμφωνήσουν σε κάποια βάση. Σε κάποια βάση/σε κάποια στοιχεία πάνω στα οποία, εντάξει!, να χτίσουν και να προβάλουν εν συνεχεία τις διαφορές τους.
Παράδειγμα πρώτο: ζήσαμε δυο και τρεις φορές τους τελευταίους μήνες ανοιχτή αντιπαράθεση σχετικά με το πώς κινείται και πώς διαγράφεται η προοπτική της ανάπτυξης, σωστότερα της μεγέθυνσης του ΑΕΠ. Προκειμένου να αποφεύγονται οι παρανοήσεις, ακόμη και η άτυχη ΕΛΣΤΑΤ σταμάτησε να ανακοινώνει «αρχικές εκτιμήσεις»/flash estimates στοιχείων (για το β’ 3μηνο της χρονιάς, που ήταν να δοθούν πριν 10 μέρες) ώστε να ανακοινωθούν απευθείας τα πιο συγκροτημένα «προσωρινά στοιχεία» (για το ίδιο 3μηνο, στη 1 Σεπτεμβρίου, δηλαδή σε μια βδομάδα). Γνωρίζουμε επίσης ότι από σειρά πηγών που είχαν πάει «πίσω» τις προβλέψεις για το σύνολο του 2017, ήδη προωθούνται θετικότερες εκτιμήσεις – κάπου πάνω από 2%. Μήπως (λέμε: μήπως!) θα γινόταν στα στοιχεία που θα έχουν πλέον προκύψει μέχρι την άνοδο Τσίπρα και Μητσοτάκη στη ΔΕΘ να χρησιμοποιηθεί η ίδια βάση; Και μετά… ας τσακωθούν με το καλό για τις ερμηνείες και τις προβολές σε αυριανή πολιτική!
Ή, πάλι, πάμε στην πιο ολισθηρή υπόθεση του πρωτογενούς πλεονάσματος. Εδώ, μαντεύουμε ότι το φαινόμενο της «φορολογικής κόπωσης», το οποίο έφερε τον Ιούλιο μια υστέρηση εισπράξεων κοντά στα 350 εκατομμύρια θα έρθει να αντισταθμιστεί από τη συγκράτηση των δαπανών (που, παγίως, «βοηθούν» στη διαμόρφωση ενός πρωτογενούς πλεονάσματος εντός στόχων). Και σ’ αυτήν την περίπτωση, πεδίον δόξης λαμπρόν για αντιπαράθεση με νόημα, με περιεχόμενο: αν υπάρχει -προ έναρξης της καταβολής πρώτης δόσης ΕΝΦΙΑ, δε!- αδυναμία φορολογουμένων να ξεκινήσουν έστω την καταβολή πρώτης δόσης φόρου εισοδήματος, με δεδομένη δε και τη δυνατότητα κάλυψης της υποχρέωσης με τραπεζικό δανεισμό/πιστωτικές κάρτες, ας «συμφωνηθεί» τουλάχιστον στα πλαίσια της ΔΕΘ πού βρίσκονται τα νούμερα, τα στοιχεία. Και βλέπουμε εν συνεχεία τη διαφωνία σχετικά με το αν και κατά πόσον υπάρχει επίτευξη στόχων (=καλό) ή αφαίμαξη και της τελευταίας ικμάδας (=κακό).
Εδώ, σημειωτέον, χρειάζεται μια κάποια αυτοπειθάρχηση και των δημοσιογράφων: εδώ και τρία-τέσσερα χρόνια για «φορολογική κόπωση» κάνουμε λόγο είτε γιατί είναι ωραίο να δηλώνεις ότι συμπάσχεις με τον αναγνώστη, είτε και επειδή βρισκόμαστε οι ίδιοι σε οικονομικό αδιέξοδο! Όμως επί μήνες και μήνες και μήνες και χρόνια και χρόνια, οι φορολογούμενοι πληρώνουν και πληρώνουν και πληρώνουν. Αν τώρα έχουμε όντως φορολογική κόπωση, θα χρειαστεί άλλου είδους εγρήγορση (Στη ΔΕΘ, δε, ας πάρει τον κόπο κάποιος των πολιτικών αρχηγών να πει ένα γνήσιο «Ευχαριστώ!» στους ανθρώπους που, αγόγγυστα ή και βρίζοντας, πάντως… πληρώνουν).
Τέλος, επειδή ασφαλώς δεν θα λείψουν οι αναφορές στην ανεργία: κάποια στιγμή -στα τέλη της άνοιξης- όντως είχαμε μια θετική καταγραφή ανεργίας, με ένα 21,7% σε αρκετή υποχώρηση. Όμως… πόσες οι part-time θέσεις εργασίας; πόσες οι ορισμένου χρόνου; ποιοι -κυρίως- οι πραγματικοί όροι αμοιβής; Εκεί, και όχι στο φρενάρισμα της σχετικής εξέλιξης ας επικεντρωνόταν η συζήτηση.
