Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Έπειτα από εβδομάδες μεταμεσονύχτιων συνόδων των ηγετών και των υπουργών Οικονομικών, η Ευρωζώνη κατάφερε να παρουσιάσει μια συμφωνία, το κύριο προσόν της οποίας -όπως κατέστησε σαφές η κυρίαρχη ηγέτις της Ευρώπης- είναι ότι αποφεύχθηκε το χειρότερο.
«Αποφύγαμε τα χειρότερα, όχι γιατί ήμασταν υπερβολικά σοφοί, αλλά γιατί φοβόμαστε. Ο φόβος ήταν αυτός που επέτρεψε τη συμφωνία. Μετά τον φόβο υπάρχει η ανακούφιση» εξομολογείται ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Θα προτιμούσαμε διεθνείς σχέσεις και σοφία να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι. Αφού δεν φαίνεται εφικτό, κάθε κράτος ενίοτε επιλέγει, για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο, το μικρότερο κακό. Παλιά ιστορία σε καινούργια συσκευασία.
Η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, από την άλλη, που αποτελεί το πλέον φιλόδοξο εγχείρημα της Ε.Ε., μπορεί να μην είναι υπερδύναμη, αλλά έχει δύναμη.
Η δύναμη συμβαδίζει με το αίσθημα της ασφάλειας. ‘Η, αν το δει κανείς αλλιώς, με την απουσία του.
Μια οικονομική δύναμη, η οποία αφήνεται να δεχτεί πλήγμα στο εσωτερικό της, είναι δύσκολο να πείσει ότι μπορεί να επιβληθεί λίγο πιο μακριά από τα σύνορά της.
Μόλις, όμως, περάσει τα σύνορα ο φόβος, δεν είναι σίγουρο ότι έρχεται η ανακούφιση, όπως λέει ο επικεφαλής της Κομισιόν. Μπορεί να την προλάβει η ουδετεροποίηση του φόβου, ιδίως όταν μιλάμε για παρατεταμένη έκθεση στο ψυχολογικό θρίλερ. Το αποτέλεσμα; Αντί για αυξημένο επίπεδο εγρήγορσης να οδηγηθούμε σε παράλυση, όταν ζητούμενο είναι η δράση. Τέτοια, χωρίς ελπίδα και εμπιστοσύνη δεν ευδοκιμεί.
Ευδοκιμούν, όμως, οι παλιοί δαίμονες της γηραιάς ηπείρου, οι εθνικιστικές έχθρες και ο φόβος. Ο φόβος έχει κάποια χρησιμότητα, η δειλία όμως δεν έχει καμία. Η δειλία της Ευρωλάνδης άνοιξε την πόρτα στην αμφιβολία. Αμφισβητείται πλέον η Ε.Ε., όπου όλοι κάτι θυσίαζαν και κάτι κέρδιζαν.
