Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Λίγο πολύ όλοι ξεκινούσαν -όταν η κυβέρνηση Τσίπρα έκλεισε τη συμφωνία με τους «εταίρους», ώστε να μην εκπέσει/εξωσθεί η Ελλάδα από την κάλυψη της Ευρωζώνης- παραδεχόμενοι ότι πρόκειται για ένα πλέγμα ρυθμίσεων βαρύτατο.
Και οικονομικά, αφού σε μιαν οικονομία που είχε χάσει σχεδόν το 1/4 του ΑΕΠ της σε μια 5ετία, ερχόταν να αφαιρεθεί επιπρόσθετη ζήτηση ακριβώς μετά και την αποσαθρωτική περιπέτεια της «τραπεζικής αργίας», αλλά και πολιτικά, αφού ιερές αγελάδες, όπως η υπόθεση της δημόσιας περιουσίας (με τη μετατροπή του άτυχου ΤΑΙΠΕΔ σε μορφή Treuhand) ή πάλι ο πυρήνας του ασφαλιστικού (με το άγος των πρόωρων συντάξεων) ή τέλος η φορολόγηση των αγροτών (που άγγιξε την πλέον ευαίσθητη χορδή), θα άρχιζαν να αντιμετωπίζονται κατά μέτωπο. Ή πήγαιναν να αρχίσουν να αντιμετωπίζονται…
Ομως κανείς δεν είχε φανεί να συνειδητοποιεί πόσο βαρύ είναι το πρόγραμμα αυτό, τόσο ώστε… να έχει πλέον σταματήσει η κωμικοτραγική εκείνη διαμάχη περί του αν «είναι μνημόνιο ή όχι». Το γεγονός ότι από τη δεύτερη φουρνιά προαπαιτούμενων/prior actions «χρειάστηκε» επειγόντως να αφαιρεθεί (όπως βγάζει κανείς το κεντρί της σφήκας, αφού πρώτα αυτή κάνει την επίθεσή της) και η υπόθεση της φορολόγησης των αγροτών και μεγάλο μέρος των κοινωνικοασφαλιστικών ρυθμίσεων, δείχνει ότι το πολιτικό κόστος -το κόστος της πολιτικής διαχείρισης- είναι εκείνο που κυριάρχησε. Και τούτο, ενώ η παλιά καλή μας Τρόικα επανέρχεται στην Αθήνα, ενισχυμένη κατά ένα τέταρτο μέλος -του ESM, αυτό- οπότε να την λέμε Quadriga;
Η αναβολή της συζήτησης του φορολογικού των αγροτών και του κοινωνικοασφαλιστικού στη Βουλή, δηλαδή θεμάτων που κινδύνευαν και να μην ψηφιστούν, και να συμπιέσουν κάτω του μαγικού αριθμού των «120» την κυβερνητική παράταξη, και να αποσαθρώσουν τελείως την αντιπολίτευση, είναι μια μόνο πλευρά του ζητήματος. Η άλλη πλευρά είναι πιο επικίνδυνη;
Να το πούμε ευθέως – έχουν συνεννοηθεί σοβαρά οι δικοί μας με «τους Θεσμούς» για το πόσο θα πάνε πίσω ετούτα ή εκείνα από τα συμφωνημένα; Ακόμη πιο ουσιαστικά: θέλει η πλευρά των «εταίρων», που συνειδητοποιεί (μερικοί τους μάλιστα το παραδέχονται ευθέως!…) ότι τα συμφωνημένα προαπαιτούμενα/prior actions είναι ικανά να κάνουν το όλα γύμνασμα να προσαράξει προτού καλά καλά ξεκινήσει τον πλου του, θέλει η πλευρά αυτή να βοηθήσει/να στηρίξει προς την κατεύθυνση της συνέχισης της προσπάθειας;
Αυτό θα κριθεί με το αν και κατά πόσον θα δεχθεί η πλευρά των εταίρων να προσαρμοσθούν τα συμφωνημένα στη 17ωρη Κορυφή της 12ης Ιουλίου σε κάτι σαν πραγματικότητα! Κατά πόσον δηλαδή τώρα, στην τελική ευθεία της συγκεκριμένης διαπραγμάτευσης -αυγουστιάτικα- όλα εκείνα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα θα διαμορφωθούν σ’ ένα πρόγραμμα, που κάποιος – κάποιος! να αποδέχεται την «ιδιοκτησία» του. Δηλαδή, να θέλει να επιχειρήσει να τα εφαρμόσει…
Το λέμε αυτό, γιατί; Δείτε: οι διαδικασίες παραλαβής/παράδοσης των υπουργείων αιχμής μετά τον αμήχανο ανασχηματισμό Τσίπρα – Χαϊκάλη (συγγνώμη για τη διατύπωση, όμως έτσι είναι!) έφεραν στην επιφάνεια μια πρόδηλη αντίδραση εκείνων που τώρα καλούνται να εφαρμόσουν τα συμφωνημένα προς όσα πρόκειται να εφαρμοσθούν.
Οι παραμένοντες/επερχόμενοι (Σκουρλέτης, Κατρούγκαλος, Χαϊκάλης, Βερναρδάκης, Πολλάκης) με διαφορετικό ύφος είν’ αλήθεια ο καθένας, εμφανίστηκαν περίπου το ίδιο διστακτικοί όσο και οι απερχόμενοι (Λαφαζάνης, Στρατούλης, Βαλαβάνη) κι ας είχαν οι δεύτεροι τη λογική της ουσιαστικής διαφωνίας και αποχώρησης…
Δεν θέλουμε να το γρουσουζέψουμε το πράγμα! Ομως, αν με τέτοιες λογικές πάει τώρα να γίνει η τελική διαπραγμάτευση με τους «εταίρους» -γιατί μην ξεχνάμε ότι, μέχρι τώρα, εκείνο που υπάρχει είναι απλώς «agreement to agree», συμφωνία περί μελλοντικής συμφωνίας- αν δηλαδή ο Ευκλείδης Τσακαλώτος αφεθεί να το κουβαλήσει όλο μόνος του, ενώ οι υπεύθυνοι «επί τους εδάφους» υπουργοί τραβάνε το χαλάκι, δεν θα πάει μακριά αυτή η ιστορία.
Ο Αλέξης Τσίπρας κινδυνεύει να γίνει Αντώνης Σαμαράς. Το συνειδητοποιεί;
