Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πού βρισκόμαστε; Περνάμε από τις οπτασίες της πίστης, τις μεγάθυμες ιδέες στα φαντάσματα της λογικής; Μα είναι απλώς σαν να σου αλλάζουν κελί.
Πού βρισκόμαστε; Μοιάζουμε με τον τύπο που έχει χαθεί και ζητάει από τον αστυνόμο Σαΐνι να τον βοηθήσει να βρει τον δρόμο του. «Φίλε μου, εγώ δεν θα ξεκινούσα από εδώ» απαντά εκείνος.
Κι εμείς δεν θα ξεκινούσαμε από εδώ. Ομως, εδώ βρισκόμαστε και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Πηγαίνουμε στη μεγάλη διαπραγμάτευση με λιγοστούς συμμάχους, που είναι και σε θέση αδυναμίας λόγω της οικονομικής κατάστασης των χωρών τους. Και τους ζητάμε και την τριχοτόμηση της γωνίας, ενώ χτυπάει κόκκινο η αγωνία: να περάσουν από την κοινή γνώμη, τα κόμματα και τα κοινοβούλιά τους ένα νέο πρόγραμμα «αναπτυξιακό, χωρίς υφεσιακά μέτρα, σεβόμενο τη βούληση του ελληνικού λαού και τις δημοκρατικές αρχές του ευρωπαϊκού κεκτημένου». Μα τις Βρυξέλλες, τι τρέλες!
Σαν σε όνειρο είδα ότι κρατούσαμε το μήνυμα που έπρεπε να δώσουμε κι όταν τους είπαμε ότι το χαρτί ήταν λευκό, δεν θύμωσαν καν. Μάλλον έπνιξαν το θυμικό, γιατί όλα τα μηνύματα ήταν ήδη γνωστά. «Η κατάσταση έχει φτάσει στο σημείο που μία βιώσιμη συμφωνία είναι εφικτή μόνο στο υψηλότερο πολιτικό επίπεδο» σχολίασε o Σλοβάκος υπουργός Οικονομικών, που έχει νωπές τις μνήμες από την πολιτική αναταραχή στην «Τίγρη των Ορέων Τάτρας» εξαιτίας της Ελλάδας.
Η αντιπαράθεση για το ελληνικό πρόγραμμα ενίσχυσης έριξε την κυβέρνηση της Σλοβακίας το 2011 κι από τότε η Μπρατισλάβα έχει γίνει λάβρα. Το θέμα είναι ιδιαίτερα λεπτό, καθώς δεν είναι μόνον ότι η Ελλάδα έχει ακόμη υψηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ από τη Σλοβακία. Είναι μια σύγκρουση δημοκρατικών εντολών.
Πού βρισκόμαστε λοιπόν; Πατάμε το πλήκτρο διόρθωσης, περιμένοντας το πρώτο «ναι», καθώς «δεν υπάρχει ακόμη η βάση για διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο ενός προγράμματος του ΕSM». Αλλά σύντομα θα ξεπεραστεί, όπως το πρώτο στάδιο ενός πυραύλου.
