Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η Σκωτία έχει κερδίσει το δικαίωμα να εισακούεται στις Βρυξέλλες, δήλωσε ο πρόεδρος της Κομισιόν, αν και έσπευσε να διευκρινίσει ότι η Ε.Ε. δεν έχει καμία πρόθεση να παρέμβει στις εσωτερικές εξελίξεις της Βρετανίας. Ας μη γελιόμαστε. Η Ε.Ε. παίζει το «χαρτί» της Σκωτίας, χρήσιμο στις πιέσεις στη Βρετανία.
Πώς τα ‘λεγαν, όμως, οι Βρυξέλλες το 2014, όταν οι Σκωτσέζοι ετοιμάζονταν να αποχαιρετήσουν το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά δεν ήθελαν να κουνήσουν το μαντίλι στην Ε.Ε.; Προειδοποιούσαν ότι η ανεξάρτητη Σκωτία θα πρέπει να υποβάλει εκ νέου υποψηφιότητα για ένταξη, η οποία και θα πρέπει να γίνει ομόφωνα δεκτή από τους «28», μετά από περίπου πενταετή διαδικασία διαπραγματεύσεων.
Το δημοψήφισμα τότε ουδείς διανοούνταν να το χαρακτηρίσει διχαστικό, ενώ η επιλογή ανάμεσα σε αντιθετικές προτάσεις, πάντα και παντού, χωρίζει και η Γη γυρίζει.
Το δημοψήφισμα τότε ουδείς διανοούνταν να το χαρακτηρίσει διχαστικό, κι όταν οι φθινοπωρινές κάλπες γέννησαν το «επιθυμητό», αναπέμπονταν ύμνοι για των πολιτών το λογικό, όπως στο σχόλιο της «Berliner Zeitung». «Οι Σκωτσέζοι απέδειξαν ότι η πολιτική είναι υπόθεση όλων. Είναι υπόθεση που ενδιαφέρει όλους και μπορεί να τους ενθουσιάσει, με την προϋπόθεση ότι οι πολίτες ερωτώνται. Η υψηλή συμμετοχή και η σοφή έκβαση του δημοψηφίσματος συνιστούν απόδειξη ωριμότητας και ελκυστικότητας της Δημοκρατίας. Είναι στοιχεία που διαψεύδουν όλους εκείνους που παραπονιούνται ότι έχουν επικρατήσει η πολιτική κόπωση και ο λαϊκισμός».
Δύο χρόνια μετά η Ευρώπη μάλλον χρειάζεται κάτι βρετανικό: Ψυχραιμία. Η καγκελάριος φαίνεται ότι έχει πιάσει την ουσία, γι’ αυτό και δίνει χρόνο στην κωλυσιεργία. Άλλωστε, μέχρι τώρα της βγήκε πάντα με επιτυχία η κλίση της να μη δρα, να ενεργεί πιο αργά με εξαντλητική εξέταση κάθε βήματος. Και, ποιος ξέρει, αυτή η ιδιοτροπία μπορεί και τους Βρετανούς να συμφέρει και στο Brexit να μην μπει βουλοκέρι.
