Από την έντυπη έκδοση
Ηταν η πιο σύντομη. Ευτυχώς. Αποτέλεσε άλλη μια χαμένη ευκαιρία. Δυστυχώς.
Ο λόγος για τη βραχεία προεκλογική περίοδο, η οποία ολοκληρώθηκε χθες το βράδυ και με την οποία φαίνεται να κλείνει ένας πολιτικός κύκλος που άνοιξε τον Μάιο του 2010, με την υπαγωγή της χώρας στο Μηχανισμό Στήριξης και το Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Προσαρμογής.
Το σύντομο της προεκλογικής περιόδου, κάτι περισσότερο από τρεις εβδομάδες, προστάτευσε την πολιτική από τον κίνδυνο του πλήρους ευτελισμού και τους πολίτες από μια πιθανή ανήκεστο βλάβη στο νευρικό σύστημά τους και στον ψυχισμό τους.
Η ελπίδα ότι σε τούτη την εκλογική αναμέτρηση, την πέμπτη από το 2009, εάν συνυπολογισθούν και οι ευρωεκλογές, θα αρθρωνόταν σοβαρός λόγος για το παρόν και το μέλλον, παρέμεινε αδικαίωτη.
Σχεδόν πέντε χρόνια μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, το πολιτικό προσωπικό επιμένει να αποφεύγει τη σοβαρή συζήτηση -λυτρωτική για το πολιτικό σώμα- για τις αιτίες που βύθισαν τη χώρα στην κρίση, οδηγώντας τους πολλούς στα κράσπεδα της απόγνωσης.
Πέντε χρόνια μετά, κι αφού αναλώθηκαν τέσσερις πρωθυπουργοί και κατέρρευσε ο άλλοτε κραταιός δικομματισμός, το πολιτικό σώμα παραμένει βαθιά διχασμένο σε λάθος βάση.
Χειραγωγείται από πονηρούς πολιτευτάδες, που υποδύονται τους «λυτρωτές» και πολιτικάντηδες που καμώνονται τους «πατέρες του Εθνους», παραπλανημένο εν τοις πράγμασι, αφουγκράσθηκε μισές αλήθειες που επενδύθηκαν με χιλιάδες λέξεις «μουχλιασμένης» κινδυνολογίας, αλλά και γελοιότητες που χαϊδεύουν έναν αβάστακτο αυτιστικό αταβισμό, ο οποίος αυτοαναγορεύεται -και κολακεύεται με αυτό- σε «ομφαλό της γης», απαιτώντας μόνον προνόμια κι αγνοώντας αυτονόητες υποχρεώσεις που έχουν όλοι όσοι εθελοντικά μετέχουν ευρύτερων συσσωματώσεων, όπως είναι η ευρωπαϊκή οικογένεια.
Είναι πολιτικά ανυπόφορο που και σε αυτή την προεκλογική περίοδο η συζήτηση έγινε με λάθος προτάγματα και τα πραγματικά διλήμματα έμειναν στο σκοτάδι, καθώς η αποφασιστικότητα της μιας πλευράς να επιβάλει την ατζέντα της συνάντησε -και διευκολύνθηκε- από την ευήθεια της άλλης.
Ο δημόσιος λόγος εγκλωβίσθηκε, εντέχνως και σκόπιμα, σε ένα σκιάχτρο. Το δημόσιο χρέος αναδείχθηκε σε απόλυτη διακύβευση, για να μην αρθρωθούν τα προφανή, κι άρα δύσκολα.
Οτι, δηλαδή, όλο αυτό το σύστημα, όλο αυτό το μοντέλο που δημιούργησε το βουνό του χρέους έχει «φάει τα ψωμιά του» και δεν πρέπει να αφεθεί να καταφάει και ό,τι απέμεινε από την Ελλάδα.
Η όποια συζήτηση αφορούσε πώς θα συνεχισθούν οι ροές δανεικών κι όχι πώς θα ανορθωθεί η πατρίδα.
Λέξη για το τι θα διαδεχθεί το χρεοκοπημένο παραγωγικό πρότυπο, πώς θα αξιοποιηθούν οι πραγματικές δυνατότητες της χώρας και του λαού, ώστε και τα χρέη να αποσβεσθούν και να μην χρειασθούν κι άλλα δανεικά για τη συντήρηση του παρασιτισμού.
Κρίμα. Αλλά, ακόμη κι έτσι η τελική ευθύνη ανήκει στους πολίτες που θα ψηφίσουν αύριο!
Δ.Η. ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ – [email protected]
