Από την έντυπη έκδοση
Του Δημήτρη Η. Χατζηδημητρίου
[email protected]
Ο Άντριου Τζάκσον, 7ος πρόεδρος των ΗΠΑ (1829-1837), κέρδισε τον τίτλο «ο άνθρωπος του λαού», όταν την ημέρα της ορκωμοσίας του κάλεσε στον Λευκό Οίκο τους «άπλυτους» (ορολογία της εποχής) και ανέχθηκε να εισβάλουν στα άδυτα της προεδρικής εξουσίας, σπάζοντας καθίσματα και πορσελάνες, σκίζοντας κουρτίνες και γεμίζοντας λάσπες τα πατώματα, πριν συνεχίσουν την οινοποσία στον κήπο.
Ήταν ο πρώτος πρόεδρος που τα έβαλε με το κατεστημένο -και κυρίως τους τραπεζίτες- της χώρας του, πράγμα που δεν τους εμπόδισε να αποτυπώσουν τη μορφή του στο χαρτονόμισμα των 20 δολ. Πάντα το κεφάλαιο ήταν αμνησίκακο… Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν έφερε τους πληβείους στον Λευκό Οίκο, αλλά υποσχέθηκε να τους δώσει πίσω τη δύναμη που τους έκλεψε το κατεστημένο της Ουάσιγκτον, αν και αθροιζόμενα τα εισοδήματα 17 εκ των υπουργών του αντιστοιχούν στα συνολικά εισοδήματα 37 εκατ. Αμερικανών! Θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ ο 45ος πρόεδρος για να κερδίσει την αγάπη του λαού του… Αλλά, μάλλον, όπως φάνηκε από την «ενθρονιστήρια» ομιλία του αυτό δεν είναι η πρώτη έγνοια του.
Ο λόγος του ήταν μια συνέχεια της προεκλογικής ρητορικής του. Αν και καταβλήθηκε προσπάθεια από τον λογογράφο του να μετριαστούν τα σημαίνοντα και τα σημαινόμενα, οι λέξεις που επιλέχθηκαν εκφωνήθηκαν για πρώτη φορά από Αμερικανό πρόεδρο σε ανάλογη περίσταση. Όπως ότι για πρώτη φορά ένας νέος πρόεδρος ελεεινολογεί με τόση δριμύτητα την κατάσταση στη χώρα του, παρόντων μάλιστα των προκατόχων. Και υπ’ αυτήν την έννοια δεν ήταν μια ομιλία προς το έθνος, αλλά προς τους οπαδούς του.
Ο Τραμπ έδειξε να μην ενδιαφέρεται να επουλώσει τις πληγές που άνοιξε στο πολιτικό σώμα ένας βρόμικος προεκλογικός αγώνας, αλλά να σφυρηλατήσει τους δεσμούς του με όσους εγκολπώθηκαν την επαγγελία του. Με αυτούς θέλει να αποκτήσει μια αδιαμεσολάβητη σχέση, η οποία δεν έχει ανάγκη τους θεσμούς και τις διαδικασίες ενός κόμματος για να υπάρξει. Το διώνυμο «αρχηγός-λαός» μας είναι γνωστό στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Όπως και οι συνέπειές του…
Η ομιλία του δεν ήταν έστω μια τομή στη γραμμή της «πολιτικής ορθότητας», αλλά μια πλήρης ρήξη με το παρελθόν. Από τον «ρομαντικό εθνικισμό» του Α. Τζάκσον οι ΗΠΑ έχουν έναν πρόεδρο που δεν διστάζει να διακηρύξει την πίστη του σε μια σοβινιστική υπερεθνικοφροσύνη. Και χρειάστηκαν 172 χρόνια για να μετατραπεί το «πρόδηλο πεπρωμένο» του δημοσιογράφου Τζον Ο’ Σάλιβαν στο τραμπικό δόγμα «America first». Όπως είπε και ο Στέφαν Μπάνον, βασικός σύμβουλος στρατηγικής του προέδρου, η ομιλία «ήταν μια απροκάλυπτη δήλωση των βασικών αρχών του λαϊκιστικού-εθνικιστικού κινήματός του». Η Ιστορία, για άλλη μια φορά, μας καλεί να πάρουμε θέση!
