Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Διαβάζω ότι αναζητείται φως στο Νταβός και δεν μπορώ παρά να διακρίνω την ειρωνεία. Παρεκτός αν εννοούν τη χολιγουντιανή λάμψη του υποψήφιου για Οσκαρ Λεονάρντο Ντι Κάπριο ή του «συνήθους υπόπτου» σε συνάξεις της παγκόσμιας ελίτ Μπόνο.
Με πόνο ή παράπονο έχει συνδεθεί στα καθ’ ημάς το χειμερινό ελβετικό θέρετρο. Το 1988 στο οικονομικό φόρουμ ο Ανδρέας Παπανδρέου ανακοίνωσε, μαζί με τον Τουργκούτ Οζάλ, τη συμφωνία του «μη πολέμου» με την Τουρκία, για να διακηρύξει έξι μήνες μετά το «mea culpa» στην ελληνική Βουλή.
Το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου είχε μία δυσάρεστη εμπειρία στο Νταβός κι όλα γύρισαν αλλιώς. Προς το Καστελόριζο και το πρώτο μνημόνιο.
Ενδιαμέσως, στο Νταβός του 1992, η ελληνική πλευρά «ψαχνόταν» ως προς τη στρατηγική της απέναντι στο νεοσύστατο κράτος ΠΓΔΜ, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης καθόταν στο δείπνο με τον Χένρι Κίσινγκερ, τον Στόγιαν Αντοφ, στενό συνεργάτη του Κίρο Γκλιγκόροφ, η κυβερνητική αντιπροσωπεία συζητούσε, όμως, την κόντρα που σιγόκαιγε μεταξύ Σαμαρά – πρωθυπουργού, ο οποίος συναντήθηκε και με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ. Μια συμφωνία που θάφτηκε στο χιόνι.
Ασπρη μέρα από το Νταβός μοιάζει ανέκδοτο απλώς. Είναι στοιχειωμένο το «Μαγικό Βουνό» ή οι γκρίζες ζώνες είναι μέρος του φωτός;
Πώς το λέει ο Τόμας Μαν; «Ο αφηγητής δεν θα ξεμπερδέψει στο άψε-σβήσε… Το καλύτερο είναι να μην του είναι ξεκάθαρο από πριν πόσος γήινος χρόνος θα περάσει ενόσω τον κρατά σαγηνεμένο το Μαγικό Βουνό… Εχουν έναν τρόπο εδώ να διαχειρίζονται τον ανθρώπινο χρόνο – είναι απίστευτο. Γι’ αυτούς τρεις βδομάδες είναι σαν μια μέρα…».
Τρεις μέρες στο Νταβός του 2016 θα φύγουν σφαίρα, αλλά είναι αμφίβολο αν θα δώσουν αέρα στην ελληνική μπρατσέρα. «Αυτός ο άγριος χορός στον οποίο άφησες να σε τραβήξουν θα κρατήσει ακόμη κάμποσα αμαρτωλά χρονάκια και δεν θα βάζαμε μεγάλο στοίχημα πως θα γλιτώσεις. Ειλικρινά, αφήνουμε το ζήτημα ανοιχτό…»
