Του Στράτου Στρατηγάκη
Μαθηματικού – ερευνητή
Με το τέλος των πανελληνίων εξετάσεων, μετά το σοκ των δύσκολων θεμάτων, αρχίζουν να κατασταλάζουν οι πρώτες αποφάσεις για το μηχανογραφικό. Οι περισσότεροι μαθητές και οι γονείς τους θέλουν να σπουδάσουν κάτι που θα τους επιτρέψει να βρουν μια καλή δουλειά. Αυτός είναι ο λόγος που οι περισσότεροι – όχι όλοι – θέλουν να σπουδάσουν. Η επαγγελματική «αποκατάσταση» είναι, λοιπόν, το πρώτο ζητούμενο για τους περισσότερους. Κι όμως επαγγελματική αποκατάσταση δεν υπάρχει, αφού η νέα γενιά δεν θα έχει μόνιμη εργασία. Θα αλλάζει πολλές και διαφορετικές εργασίες, καθώς η παγκόσμια οικονομία τρέχει με ασύλληπτες ταχύτητες. Νέα επαγγέλματα δημιουργούνται και άλλα σβήνουν, έχοντας πολύ μικρό κύκλο ζωής, αλλά όλα τα επαγγέλματα αλλάζουν με την είσοδο της τεχνολογίας παντού.
Οι ραγδαίες αλλαγές δημιουργούν αίσθημα αβεβαιότητας σε όλους μας, πόσο μάλλον στα παιδιά. Αυτό ωθεί, πολλά από αυτά, να βάζουν ως πρώτο κριτήριο στην επιλογή σπουδών τις επαγγελματικές προοπτικές του πτυχίου που φιλοδοξούν να αποκτήσουν. Κι αν δεν θέσουν αυτά ως πρώτη προτεραιότητα την επαγγελματική «αποκατάσταση» έρχονται οι μεγαλύτεροι να τη θέσουν επιτακτικά.
Κάπου εκεί πολλά παιδιά «πνίγονται» και δεν καταφέρνουν να επιλέξουν με καθαρό μυαλό. Η Ελένη υποψήφια της θεωρητικής κατεύθυνσης ήθελε να σπουδάσει στο τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας. Ο περίγυρος της είπε ότι δεν θα βρει ποτέ εργασία ως αρχαιολόγος, μια και διορισμοί στο Δημόσιο δεν γίνονται και ο ιδιωτικός τομέας δεν απασχολεί αρχαιολόγους. Τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και για τους φιλολόγους, άρα δεν πρέπει να σπουδάσεις στο τμήμα Ιστορίας Αρχαιολογίας, αποφάνθηκε ο περίγυρος. Οι πιο «ψαγμένοι» της πρότειναν το τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιά που μπορεί να το δηλώσει από το 1ο πεδίο και επιπλέον δίνει τα επαγγελματικά δικαιώματα του οικονομολόγου. Μη αντέχοντας την αφόρητη πίεση του περίγυρου υπέκυψε και δήλωσε το Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών.
Η φοίτησή της ξεκίνησε άσχημα αφού ένας καθηγητής τους είπε, από τις πρώτες μέρες, να μην ελπίζουν ότι θα είναι οικονομολόγοι αποφοιτώντας από το τμήμα. Τα μαθήματα δεν της άρεσαν καθόλου, αφού άλλο ήθελε να σπουδάσει, η απογοήτευση είναι πολύ μεγάλη. Η μόνη της ελπίδα είναι να υποβάλει μηχανογραφικό με το 10% για να περάσει εκεί που πάντα ήθελε. Έχασε ένα χρόνο γιατί δεν κοίταξε το πιο σημαντικό: τι θα σπουδάσει.
Πολλοί υποψήφιοι, μέσα στο άγχος και την αβεβαιότητα για το μέλλον, την ώρα που επιλέγουν σπουδές σκέφτονται μόνο το μετά το πτυχίο και όχι τη διάρκεια και το αντικείμενο σπουδών. Κι όμως αν δεν αγαπήσεις αυτό που θα σπουδάσεις, δεν θα γίνεις καλός φοιτητής και συνεπώς θα έχεις μειωμένες πιθανότητες να βρεις εργασία, όση ζήτηση και αν έχει το πτυχίο που θα κατέχεις, γιατί δεν κάνει μόνο το πτυχίο τον επαγγελματία. Μάλιστα, το πιο πιθανό, είναι ότι δεν θα αποφοιτήσεις ποτέ, αφού αν δεν σ’ αρέσει αυτό που σπουδάζεις δεν μπορεί να το διαβάσεις. Τα ποσοστά αποφοίτησης από τα ελληνικά Πανεπιστήμια και ΤΕΙ είναι μικρότερα από 60%. Η εγκατάλειψη σπουδών είναι μία από τις μεγαλύτερες πληγές των οικογενειών και των Πανεπιστημίων μας. Η λάθος επιλογή σπουδών αποτελεί το πρώτο βήμα που οδηγεί στην δημιουργία των λεγόμενων αιώνιων φοιτητών και τελικά στην εγκατάλειψη των σπουδών.
