Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
«Η Ελλάδα έχει τις βάσεις για ένα success story» διαβεβαίωσαν χθες οι Κλάους Ρέγκλινγκ και Ευκλείδης Τσακαλώτος. Όσοι δυσκολεύονται να το πιστέψουν είναι δικαιολογημένοι.
Γιατί ο Μάριο Ντράγκι έβλεπε την έναρξη του success story τον Απρίλιο του 2014. Και νωρίτερα, τον Ιούνιο του 2013, ήταν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας, Αντώνης Σαμαράς, και η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, που το έβλεπαν να έρχεται.
Και τότε και τώρα είναι η προοπτική εξόδου στις αγορές που γεννά αισιοδοξία. Πρόκειται για καθοριστικής σημασίας βήμα, αλλά όχι για ικανή συνθήκη επιτυχίας. Δεν είναι αυτό που θα μας βγάλει από το τέλμα, που θα τονώσει την απασχόληση, που θα δώσει την ελπίδα ότι θα σταθούμε στα πόδια μας.
Για να βάλεις μπρος μια οικονομία ύστερα από επτά χρόνια ύφεσης, χρειάζεσαι επενδύσεις. Και με αυτές δεν εννοούμε τις «αγοραστικές ευκαιρίες» που βλέπουν ανά καιρούς σε ομόλογα και μετοχές τα ξένα οικονομικά μέσα, συστήνοντας «Ελλάδα, παρά το ρίσκο».
Επενδύσεις μακροπρόθεσμου ορίζοντα, που δημιουργούν σταθερές θέσεις εργασίας, απαιτούν σοβαρό πλαίσιο για το επιχειρείν. Τι κάνουμε γι’ αυτό;
Όχι πολλά, εάν αναλογιστεί κανείς ότι στη διευκόλυνση του επιχειρείν η Ελλάδα είναι στην 61η θέση μεταξύ 190 χωρών, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα.
Τις χειρότερες βαθμολογίες λαμβάνουμε σε τομείς όπως η καταχώρηση ακίνητης περιουσίας, η εφαρμογή των συμβάσεων και η καθυστέρηση της Δικαιοσύνης – ζητήματα που μία ανεπτυγμένη χώρα θα έπρεπε να έχει ήδη λύσει.
Η ανεπάρκεια πιστώσεων και οι φόροι ακολουθούν. Και όταν μιλάμε για φόρους, δεν είναι τόσο το ύψος τους που στέκεται εμπόδιο, αλλά ο φόβος ότι το πλαίσιο που ισχύει όταν αρχίζει κάποιος μια επένδυση, θα έχει αλλάξει έως ότου αυτή ολοκληρωθεί.
Την αστάθεια της ακολουθούμενης πολιτικής προσδιορίζει ως το σημαντικότερο «αγκάθι» και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στην έκθεσή του για την ανταγωνιστικότητα, στην οποία η Ελλάδα είναι 86η μεταξύ 136 χωρών.
Και επειδή από τότε που μπήκαν στη ζωή μας τα μνημόνια ο μεγαλύτερος φόβος όλων είναι η… «βουλγαροποίηση», να σημειώσουμε ότι στο σύνολο σχεδόν των παραπάνω τομέων η γειτονική χώρα λαμβάνει πολύ υψηλότερες βαθμολογίες.
Αν δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε, Βουλγαρία θα γίνουμε μόνο σε επίπεδο μισθών.
