Από την έντυπη έκδοση
Του Α. Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Σήμερα αύριο, ο ESM -ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας που διακρατεί σχεδόν τα 2/3 του ελληνικού χρέους και ο γενικός διευθυντής του οποίου, ο Κλάους Ρέγκλινγκ, είναι ο πρώτος που ξεκίνησε το γαϊτανάκι με το «κόστος του Μνημονίου-3» αναφέροντας τα 100 δισ., έναντι 84 κατά Στουρνάρα, 200 κατά Τόμας Βίζερ (πρώην του Euro Working Group) κοκ- γιορτάζει τα 10 χρόνια λειτουργίας του, ως διάδοχο σχήμα του EFSF/European Financial Stability Facility. O διακυβερνητικός ESM φιλοδοξεί πλέον να γίνει πλήρως θεσμoποιημένο εργαλείο της Ευρωζώνης, σε λογική «Ευρωπαϊκού ΔΝΤ».
Ο εορτασμός των 10 χρονών του, μαζί με έκδοση που περιγράφει την πορεία του ESM και θεμελιώνει την άποψη ότι επρόκειτο για επιτυχημένη θεσμική παρέμβαση αλλά και για συνεχιζόμενη επιτυχία -με παραδοχή βέβαια των δυσχερειών διαδρομής-, θα περιλάβει και την ελληνική περίπτωση. Που είναι, άλλωστε, και ο κυριότερος «πελάτης» του ESM όπως εξελίχθηκε.
Πριν φύγουμε από την κυρίως ευρωπαϊκή σκακιέρα -όπου, βέβαια, τα σημαντικά είναι άλλα: το αλογοπάζαρο για τον ορισμό των «νέων επικεφαλής των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε.», με Κορυφή των ηγετών της Ε.Ε. στις 20-21 Ιουνίου, και Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων/ΥΠΕΞ στο 5ήμερο που θα προηγηθεί- ας μην ξεχάσουμε το Eurogroup (και εν συνεχεία ECOFIN) που θα αποτελέσει την αποχαιρετιστήρια παρουσία Ευκλείδη Τσακαλώτου. Χωρίς να αναμένονται αναταράξεις αληθινές, ο Ευκλείδης θα βρεθεί «αντιμέτωπος» με το υλικό της 3ης Έκθεσης Ενισχυμένης ΜεταΜνημονιακής Παρακολούθησης, μαζί με τις παρατηρήσεις και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου, που τώρα πλέον «μαθαίνουμε» να λειτουργούμε στα πλαίσιά του), αλλά και του ΔΝΤ (στα πλαίσια της δικής του Έκθεσης του Άρθρου 4, στο καθεστώς του οποίου επανήλθαμε μετά την έξοδο από τη μνημονιακή μας εποχή).
Ασφαλώς οι επικείμενες κάλπες θα λειτουργήσουν ως αλεξικέραυνο – προσοχή! όχι τόσο για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο που οι Ευρωπαίοι έμαθαν να εκτιμούν, ή για την απερχόμενη ελληνική κυβέρνηση, αλλά κυρίως για την ελληνική οικονομία. Η οποία το τελευταίο που θα χρειαζόταν τώρα θα ήταν μια ομοβροντία αμφιβολιών εν όψει των προεκλογικών τοποθετήσεων των βασικών διεκδικητών της μετά-τον-Ιούλιο διακυβέρνησης. Όμως, τουλάχιστον η εκτίμηση της επίπτωσης των πρόσφατα νομοθετημένων μέτρων (το ναρκοπέδιο του αφορολόγητου), καθώς και η μετεκλογική διατήρησή της θα βρεθεί αν όχι στο τραπέζι των συνεδριάσεων, πάντως δίπλα απ’ αυτό. Και -πάλι με αλεξικέραυνο τις εκλογές…- στο γαϊτανάκι των διαρροών.
Ήδη ο Γιάννης Στουρνάρας -τοποθετούμενος στο επενδυτικό Συνέδριο InvestGR, όπου κυρίως προανήγγειλε την προσδοκία πλήρους άρσης των capital controls εντός του 2019- έθεσε στο τραπέζι μιαν εκτίμηση για το ροκάνισμα των πρωτογενών πλεονασμάτων από τα πρόσφατα ψηφισμένα μέτρα, από τον στόχο 3,5% του ΑΕΠ σε 2,9%. Λιγότερο μελοδραματική η πρόβλεψη αυτή από εκείνην της 3ης Έκθεσης, π.χ. με «επιεικέστερη»/εποικοδομητικότερη αποτίμηση της επίπτωσης από τις ρυθμίσεις προς ΕΦΚΑ και εφορία βάσει των (έως) 120 δόσεων, αλλά για το αποτέλεσμα των μειώσεων ΦΠΑ.
Μιας και αναφερθήκαμε, πάντως, στο Συνέδριο InvestGR ας μην παραλείψουμε να επισημάνουμε μια ιδιαίτερα χρήσιμη παρατήρηση σε ένα από τα πάνελ συζήτησης από μέρους του Νίκου Χριστοδουλάκη. Εκείνος, αναφερόμενος στις προεκλογικές εξαγγελίες Τσίπρα, διερωτήθηκε σε πιο καινοφανές σύστημα οικονομικής θεωρίας θα γινόταν να ενταχθεί η παράλληλη/ταυτόχρονη δέσμευση για 500.000 νέες θέσεις εργασίας στην 4ετία, αυξήσεις κατώτατων μισθών 7,5%+7,5% στη διετία και η διατήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων, με αναδιανεμητική λογική, της τάξεως του 4% του ΑΕΠ.
Το InvestGR δεν άφηνε πολλά περιθώρια για συζήτηση με το κοινό, οπότε δεν μπήκε στο τραπέζι ο άλλος μαγικός κήπος προεκλογικών εξαγγελιών – πώς δηλαδή οι κατά Μητσοτάκη οριζόντιες μειώσεις φόρων (ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, φόροι επιχειρήσεων και φυσικών προσώπων) θα «χωρέσουν» στο ισχύον ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο μέχρι να ευδοκιμήσει αναδιαπραγμάτευσή του. Και πώς η προσδοκία/υπόσχεση για επίτευξη ρυθμών ανάπτυξης της τάξεως του 4% (αντί για το τωρινό +/-2%) θα επιτευχθεί στον χρόνο, δίνοντας την «ενάρετη» διέξοδο.
Πάντως, επειδή ξεκινήσαμε μιλώντας για ESM και Eurogroup και άλλα ευρωπαϊκά, ας μην ξεχνούμε ότι κάπου τώρα, εδώ κοντά, ξεκινάει και η αποστολή του παλιού γνώριμου της Ελλάδας Χοακίν Αλμούνια, ο οποίος αναλαμβάνει την αξιολόγηση του μεταΜνημονιακού Προγράμματος για την Ελλάδα, οριζόμενος σε επίπεδο Eurogroup πλην με στελέχωση από το προσωπικό του ESM.
Δεν θα πλήξουμε.
