Από την έντυπη έκδοση
Του Α.Δ. Παπαγιαννίδη
[email protected]
Καλύτερα απ’ όλους προσπάθησε να δώσει τον τόνο της καινούργιας στροφής στην αναπτυξιακή προσέγγιση ο Λόης Λαμπριανίδης -γενικός γραμματέας Στρατηγικών και Ιδιωτικών Επενδύσεων- παρουσιάζοντας τον (επί μήνες και μήνες και μήνες επωαζόμενο) αναπτυξιακό νόμο στη «Ν» της περασμένης Δευτέρας, 6ης Ιουνίου.
Συνέπεσε η παρουσίαση αυτή με ένα αληθινό μπαράζ από πρωτοβουλίες, προκειμένου να αναδειχθεί το «νέο ξεκίνημα», δηλαδή η αλλαγή φάσης μετά και την ολοκλήρωση της διαβόητης αξιολόγησης (που, κι αυτήν την ολοκλήρωση, τα καταφέραμε να τη μεταβάλουμε σε θηλιά στον λαιμό μας με το σόου της χρονοτριβής τελευταίας ώρας και του τελεσίγραφου των «εταίρων»).
Πρωτοβουλίες που ξεκινούσαν π.χ. από του πρωθυπουργού την παρουσία στα Ποσειδώνια και την εφοπλιστική κοινότητα την οποία θεώρησε «θετικό παράδειγμα για το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας» (sic) – την ίδια μέρα που και ο πρόεδρος Ομπάμα προσερχόταν με επαίνους, μετά τον Γερούν Ντέισελμπλουμ και τον Μανουέλ Βαλς και τον Ζίγκμαρ Γκάμπριελ και τον Πιερ Μοσκοβισί… για τις «αποφάσεις που ναι μεν δεν ήταν δημοφιλείς πολιτικά, αλλά ήταν σημαντικές για την παγκόσμια οικονομία» – και εξικνούνταν μέχρι τη σπάνια κοινή διοργάνωση του London Business School και του Stanford «Breaking the Bottlenecks: Steps Toward Sustainable Growth» στη Γεννάδειο.
Χθες, και η «Ναυτεμπορική» προσέθεσε το δικό της λιθαράκι με το 2ο Συνέδριο Επιχειρηματικότητας «Φυγή προς τα εμπρός: Βέλτιστες στρατηγικές στα χρόνια της κρίσης», που αναζήτησε στον πυρήνα της επιχείρησης περισσότερο την κινητήρια ορμή στην πολυπόθητη ανάπτυξη.
Όλη αυτή η κινητικότητα -είχε προηγηθεί η προ 15 ημερών διοργάνωση του Βιομηχανικού Συνεδρίου του ΣΕΒ με τις «Προτάσεις πολιτικής για επιστροφή στην ανάπτυξη», με το οποίο ευθέως επιχειρήθηκε να σηματοδοτηθεί αυτή η στροφή στο κλίμα αλλά και η «παλινόρθωση» της βιομηχανίας, της μεταποίησης και των μεγάλων επενδύσεων στην κλίμακα των δημόσιων αξιών- δείχνει ότι έχει προχωρήσει πλέον η συνειδητοποίηση πως άμα δεν υλοποιηθεί η επανεκκίνηση της οικονομίας, όλες οι αξιολογήσεις και οι δημοσιονομικές προσαρμογές δεν οδηγούν πουθενά. Και… το να στηριχθεί η προσδοκία επανεκκίνησης στις πολυπόθητες δόσεις με τις οποίες θα αρχίσουν να αποπληρώνονται τα arrears του Δημοσίου προς ιδιώτες, ή πάλι στη Μεγάλη Λευκή Ελπίδα της ομαλότερης πρόσβασης των ελληνικών τραπεζών στη χρηματοδότηση της ΕΚΤ, δεν σπάει τον φαύλο κύκλο της ύφεσης. Η οποία ήδη, για το 2016, τρέχει με -1,4% του ΑΕΠ σε ετήσια βάση.
Άμα δεν αναστραφεί το κύμα αποεπένδυσης που έχει εγκατασταθεί εδώ και χρόνια στην ελληνική οικονομία «δεν πάμε πουθενά». Μαντεύουμε τη δυσπιστία του αναγνώστη: «Καλά, και με πρωτοβουλίες και διακηρύξεις, συν έναν αναπτυξιακό νόμο αλλάζει η κατάσταση στο μέτωπο των επενδύσεων;» Όχι! Όμως, να, με αυτού του είδους τις κινήσεις ανεβαίνει η συνειδητοποίηση ότι χωρίς επενδύσεις το παιχνίδι θα χαθεί. Και ότι οι επενδύσεις χωρίς μεταβολή κλίματος/νοοτροπίας θα μείνουν απλώς ρητορικό σχήμα. Ο αναπτυξιακός νόμος, λοιπόν, πάει να την κάνει αυτήν τη συνειδητοποίηση κάτι σαν πράξη.
Το καινούργιο στοιχείο που φέρνει ο αναπτυξιακός: αποστασιοποίηση από τις επιχορηγήσεις/τα grants και στροφή στα φορολογικά κίνητρα (και τα νέα, επιστρεπτέα χρηματοδοτικά εργαλεία). Δεν είναι μικρή η διαφορά: έως τώρα αν ικανοποιούσες τα κριτήρια του νόμου, αν επιπλέον μάζευες τη χαρτούρα και περνούσες ικανοποιητικά (…) τον έλεγχο, εξασφάλιζες την επιχορήγηση (την οποία, βεβαίως, περίμενες και περίμενες: αν, δε, την είχες εκχωρήσει σε τράπεζα για να χρηματοδοτήσεις το έργο, χάος!). Τώρα, μόνο άμα λειτουργήσεις την επιχείρηση και πραγματοποιήσεις κέρδη, τότε κερδίζεις φορολογική απαλλαγή ή και έχεις μια ευρύτερη χρηματοδότηση με μόχλευση των κεφαλαίων που επενδύονται (εφεξής, το 45% των ενισχύσεων θα δίνεται με φοροαπαλλαγές – έναντι 95% που έως τώρα ήταν grants).
Ακόμη πιο σημαντικό: Προκειμένου να υπάρξει πειστική προσέλκυση μεγάλων, ιδίως δε ξένων, επενδύσεων θα υπάρξει εφεξής η δυνατότητα χορήγησης σταθερού φορολογικού καθεστώτος (για 12 χρόνια στις επενδύσεις άνω των 20 εκατ. ευρώ). Εδώ αναγνωρίζει κανείς την πρωτοβουλία του Βιομηχανικού Συνεδρίου του ΣΕΒ, να στρέψει τους προβολείς πάλι στις μεγάλες επενδύσεις. Βέβαια, την ίδια στιγμή προνοείται και πλαφόν των ενισχύσεων – ώστε να μην παραπέσουν οι πάντοτε στοχευόμενες μικρομεσαίες.
Από εκεί και πέρα έχουμε υποσχέσεις και δεσμεύσεις για επιτάχυνση και απλοποίηση των διαδικασιών: εδώ, όπου βρίσκεται και πολλή ουσία άλλωστε, θα χρειαστεί και το τελευταίο βήμα…
