Από την έντυπη έκδοση
Της ‘Εφης Τριήρη
[email protected]
Τον τελευταίο καιρό έχουν φιγουράρει πολλά ονόματα στο πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας, μεταξύ των οποίων Τζιουζέπε Κόντε, Πάολο Σαβόνα, Κάρλο Κοταρέλι, με σταθερούς πρωταγωνιστές τον ηγέτη της Λέγκα Ματέο Σαλβίνι και τον ηγέτη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων Λουίτζι ντι Μάιο, που προσπάθησαν, ανεπιτυχώς, να συστήσουν κυβέρνηση συνασπισμού. Οι «κόκκινες γραμμές» των Ιταλών αντισυστημικών, που εκπροσωπούν όλους τους ευρωσκεπτικιστές της Ευρώπης, ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με τους ευρωκράτες και το Βερολίνο, που εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι στη χάραξη της οικονομικής πολιτικής.
Και τώρα, η όλη κατάσταση, που εύκολα θα μπορούσε να τεθεί εκτός ελέγχου, βαίνει προς τις επόμενες εκλογές στην Ιταλία, που δυστυχώς θα μπορούσαν να πάρουν τη μορφή δημοψηφίσματος για το ευρώ.
Ο 81χρονος ακαδημαϊκός Πάολο Σαβόνα, που είχε επανειλημμένως υποστηρίξει ότι το ευρώ «είναι γερμανικό κατασκεύασμα σε μία οικονομικά σκλαβωμένη Ευρώπη» και ο οποίος προτάθηκε για υπουργός Οικονομικών της νέας κυβέρνησης, απορρίφθηκε μεμιάς, χωρίς να προλάβει να ανοίξει τα χαρτιά του, να δώσει ένα δείγμα γραφής. Δεν είναι άλλωστε λίγα τα παραδείγματα πολιτικών που όταν ανέλαβαν πολιτικά πόστα έπειτα από εκλογές, έκαναν εντυπωσιακή στροφή από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, που τελικά αποδείχθηκαν μία «ανέξοδη επίδειξη ισχύος απέναντι στο ευρωπαϊκό κατεστημένο». Αυτό που έγινε φανερό είναι ότι ακόμη και το άκουσμα κάποιων ονομάτων κάνει κακό στις αγορές και στην πολιτική. Και τώρα στο όνομα της υπεράσπισης των ιταλικών συμφερόντων ο Κάρλο Κοταρέλι, θιασώτης της δημοσιονομικής λιτότητας και πρώην διευθυντής του ΔΝΤ, γνωστός ως «ο κύριος Ψαλίδι» για τον ρόλο του στη μείωση των δημοσίων δαπανών το 2013-24, τίθεται επικεφαλής της νέας κυβέρνησης τεχνοκρατών που θα οδηγήσει την Ιταλία στις νέες εκλογές.
Η αυστηρή πολιτική λιτότητας που εκπορεύεται από το Βερολίνο φαίνεται να γίνεται πλέον η απαραβίαστη γραμμή της «ορθόδοξης οικονομικής πολιτικής» της Ευρωζώνης και δη του Νότου. Οι αγορές φαίνεται να «τιμωρούν» με εξαφάνιση κάθε αντίθετη πολιτική φωνή, καθώς και με αύξηση του κόστους δανεισμού και των spreads, με βασικό χαρακτηριστικό τη διάχυση του κινδύνου. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με το μέλλον διαχρονικά άγνωστο. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία του ευρώ, με το μεγαλύτερο χρέος και με ένα βαθύ οικονομικό χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου.
