Από την έντυπη έκδοση
Οι δημοσκοπήσεις δίνουν μια τάση στην προτίμηση των ψηφοφόρων, που σταδιακά μετακινούνται.
Με τη διάθεση να προσεγγίσουν τα κόμματα με τη μεγαλύτερη ισχύ και τη βαθύτερη αντίθεση στην πολιτική τους.
Την ίδια ώρα, σε ένα ερώτημα άσχετο με πολιτικές γραμμές, αλλά που αφορά την κατανόηση του μεγέθους των προβλημάτων της χώρας και των υποχρεώσεών της έναντι τρίτων, δηλώνουν: Το καλύτερο θα ήταν να σχηματιζόταν μια κυβέρνηση εθνικής συνεργασίας.
Ομως αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Δεν έγινε στις πολλές εκλογικές αναμετρήσεις από την ώρα που πτωχεύσαμε, χωρίς να το καταλάβουμε, ώς σήμερα.
Γιατί δεν «συμφέρει» όσους σκέπτονται και δρουν με κριτήρια σχετικά με την κυριαρχία του κόμματός τους στο πολιτικό σκηνικό.
Ο κλεφτοπόλεμος φέρνει αποτέλεσμα στην πολιτική αντιπαράθεση και αυτό το έχουν καταλάβει πολύ καλά οι ηγέτες που επέλεξαν τη γραμμή της αυθεντίας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων, όταν στην εξουσία είναι… οι απέναντι.
Γιατί, το να κυβερνάται η χώρα την εποχή που οι αγορές έχουν κλείσει την πόρτα στον δανεισμό της και οι ύστεροι δανειστές απαιτούν σκληρά μέτρα για τη στήριξη της όποιας οικονομικής δραστηριότητας, δεν είναι δυνατό να δίνει ευχαρίστηση στους πολίτες.
Αντίθετα, ο πόνος και η δυσαρέσκεια που μπορεί να αναπτυχθεί σε οικονομία κάτω από ύφεση έξι χρόνια, είναι πάνω από βέβαιες παράμετροι στη διαμόρφωση στάσης έναντι οιασδήποτε κυβέρνησης που αποφάσισε να εξυπηρετήσει της δανειακές της υποχρεώσεις.
Αν, λοιπόν, αντί συνεργασίας και άρα συμμετοχής στις ευθύνες, κάποιοι πολιτικοί ηγέτες επιλέξουν την απόλυτη διαφοροποίηση από την πολιτική που η έκτακτη ανάγκη επιβάλλει, έχουν την πιθανότητα κάποια στιγμή… να κυβερνήσουν.
Γιατί σε εποχές τόσο σκληρές το ποσοστό των δυσαρεστημένων θα είναι πάντοτε μεγάλο.
Αρκεί να κατακρίνουν, περιγράφοντας με έντονα χρώματα τα προβλήματα και τα βάσανα της κοινωνίας, κρύβοντας από τη μεγάλη εικόνα τα ακόλουθα:
Οι στρεβλώσεις της κρατικής μηχανής και η παράλυση που έφερε το δανεικό χρήμα με χαμηλά επιτόκια, που χάθηκε σε μη παραγωγικές παροχές, σάπισε την παραγωγική μηχανή της χώρας.
Το φορολογικό σύστημα και το πελατειακό κράτος έκαναν μη ανταγωνιστική την οικονομία, με αποτέλεσμα να μην παράγει το χρήμα που χρειάζεται για να λειτουργήσει κανονικά.
Και το σημαντικότερο είναι πως οι ξένοι δανειστές διαμόρφωσαν σκληρότερα κριτήρια έναντι της χώρας, σε σχέση με τις υπόλοιπες τέως «προβληματικές» της Ευρωζώνης.
Ετσι, το ελληνικό χρέος είχε επιτόκιο υπερτριπλάσιο του πορτογαλικού χθες, όπου έγινε χαμός στην παγκόσμια κεφαλαιαγορά από την ανησυχία για την παγκόσμια ανάπτυξη.
Αν δεν αναγνωριστεί από τους πολίτες η αυθεντία των λύσεων που προτείνονται και απαιτηθεί, μέσω του αποτελέσματος, η συνεννόηση πολλών κομμάτων, τότε ίσως η κοινωνία αντιληφθεί ότι η λύση είναι μία και δεν προσφέρεται με αυθεντικότητα έως τώρα.
Να αποφασίσουμε για τη δική μας ανάπτυξη με στήριξη σε όλες τις δυνάμεις της χώρας.
ΚΩΣΤΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ – [email protected]
