Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«Αποτροπιασμός», «ομόθυμη καταδίκη», «αγανάκτηση», μηνύματα ενότητας, «εχθροί της Ελλάδας», «πλήγμα στη δημοκρατία», «μόνο ζημιά κάνει η τυφλή βία στην προσπάθεια της χώρας να αφήσει τα χειρότερα πίσω της». Αυτονόητες οι δηλώσεις πολιτικών, αλλά και θεσμικών φορέων για τη δολοφονική επίθεση.
Δεν υπάρχει χώρος για «ναι μεν, αλλά…» και «όμως» σε τέτοιες περιπτώσεις. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, γιατί η χαιρεκακία δεν είναι στην εντατική, η μισαλλοδοξία δεν αργεί. Εκεί έξω ο κοχλασμός ενεργεί. Τι ακαταστάλακτος μούστος κυκλοφορεί, τι χολή για τον τραυματία, στου Διαδικτύου τα τοπία, που αναρωτιέσαι πότε ξεθύμανε τόσο πολύ η λογική και η ηθική.
«Η νέα Ελλάδα είναι χώρα εμφυλιογενής και χρεωγενής. Γεννήθηκε καταχρεωμένη και αλληλοσφαζόμενη. Έκτοτε θητεύει σταθερά στον δανεισμό και τον διχασμό», είχε γράψει προ διετίας ο σκηνοθέτης Βασίλης Παπαβασιλείου. Έχουμε χρέη με τη διχόνοια και τα αποπληρώνουμε. Ακόμη κι όταν στόχος είναι η εξαφάνιση του ανθρώπινου προσώπου; Τι πάει στραβά με το λογισμικό;
Θυμίζω ότι η ανεκπλήρωτη ευχή του Μακρυγιάννη ήταν αυτή: «να κάμομεν χωριόν».
Ας διαφωνούμε, ας συγκρουόμαστε με επιχειρήματα, ακόμη και με συνθήματα, ας συνδέει ο καθένας τη μοίρα του με παρατάξεις, κόμματα και ιδέες. Ιδέες, όμως, που δεν μισούν τους ανθρώπους.
Σίγουρα, η Δημοκρατία δεν τρομοκρατείται, αλλά εξίσου σίγουρο είναι πως η βία δεν δημοκρατικοποιείται με τη σχετικοποίηση.
Δεν υπάρχει χώρος για μικροπολιτική σε τέτοιες περιπτώσεις. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε. «Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί», λέει Έλλην βουλευτής και τους κατονομάζει στη στιγμή. Ας είμαστε προσεκτικοί. Η εμπειρία της δεκαετίας του ‘80 δεν έχει διαγραφεί.
Ας είμαστε προσεκτικοί. Δεν δίνεις άλλοθι στην τρομοκρατία, δεν δικαιολογείς τις αθλιότητες και τις λεκτικές ακρότητες, για τη «ρητορική του μίσους» δεν αδιαφορείς, αλλά και με τους λογικούς ακροβατισμούς και αυτόματους συσχετισμούς δυσφορείς. Κυρίως, όμως, δεν μπαίνεις στην «πυρηνοκίνητη» (;) λογική. Είναι σβουνιά για να την τσιμπολογάνε λιχούδικα οι βασιβουζούκοι.
Το ταξίδι είναι δύσκολο, δεν χρειάζεται να διολισθήσουμε σε μία μακρά νύχτα.
