Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Πρώτον. Παρότι η πλειοψηφία της κοινοβουλευτικής ομάδας στήριζε άλλον υποψήφιο, δεν κατάφερε να τον περάσει.
Δεύτερον. Το γεγονός ότι ανήκε σε μια «δυναστεία» πολιτικών τού πρόσδιδε ένα προφίλ μάλλον επιζήμιο, στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας.
Ανέκαθεν δυναστείες είναι, όμως, στην εξουσία. Ισως, γιατί «η θεμελιώδης έννοια της πολιτικής είναι η ισχύς, όπως η ενέργεια είναι θεμελιώδης έννοια της Φυσικής» και «το όνομα του βασιλιά είναι πύργος δυνατός».
Μόνο που ο νικητής της κυριακάτικης κάλπης δεν εξελέγη, λόγω ονόματος, αλλά παρά το όνομα.
Μετά την ήττα, το επόμενο μεγάλο μυστήριο είναι η νίκη, έλεγε ο δούκας Ουέλιγκτον.
Ρωτήστε και τους ειδικούς στις εκλογικές αναμετρήσεις, τους στοιχηματζήδες, οι οποίοι το είχαν λήξει το ματς της Κυριακής από τα αποδυτήρια και όσοι πίστεψαν στα πονταρίσματα δεν άκουσαν τα κακαρίσματα.
Το αίτημα για «ανανέωση» του «γαλάζιου» κάστρου.
Επιβραβεύτηκε στην κάλπη αυτός που εξέφρασε καθαρά το αίτημα, που έδειξε να έχει πιάσει το νόημα της αλλαγής ως φυσιολογικού κομματιού του κύκλου της κομματικής ζωής.
Για άλλη μια φορά, απεδείχθη ότι η «αλλαγή» και η «ανανέωση» έχουν σίγουρες αποδόσεις στην πολιτική και κινητοποιούν.
Ακόμη και πρώην Σοσιαλδημοκράτες, που είδαν τα ποσοστά του πάλαι ποτέ μεγάλου κόμματός τους να υποχωρούν στο 6%, διέγνωσαν έναν φέρελπι υποψήφιο, μια σοβαρή εναλλακτική απέναντι στον πολυνίκη πρωθυπουργό.
Σενάρια περί συνεννόησης ή συνεργασιών του έδωσαν τη δυνατότητα να φανεί ως δυναμική αντιπολιτευτική επιλογή.
Προσθέστε μία «καμπάνια που αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματική», αφού μίλησε καλύτερα στον μέσο νεοδημοκράτη ψηφοφόρο, συνυπολογίστε το φιάσκο του πρώτου γύρου των προκριματικών και μην παραλείψετε ότι κανείς δεν είναι κανενός και η ιδιοκτησιακή αντίληψη γίνεται καπνός.
Τι γίνεται από δω και μπρος; Οι πρώτες μέρες είναι πάντα οι καλύτερες. Υστερα έρχονται οι μέλισσες, που δεν φέρουν μόνο μέλι, αλλά έχουν και κεντρί.
