Από την έντυπη έκδοση
Του Αθαν. Χ.Παπανδρόπουλου
Το επαναλάμβανε συνεχώς σε κάθε προεκλογική του ομιλία, το είπε την Κυριακή της εκλογικής του νίκης και το ξεκαθάρισε στην πρώτη του ομιλία μετά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων του.
Ο νέος πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας θέλει μία πολιτική Ευρώπη ικανή να παίξει πρώτους διεθνείς ρόλους και να είναι παγκόσμιος στυλοβάτης ελευθερίας, δημοκρατίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και πολιτισμού. Και βέβαια, μέσα σε αυτή την Ευρώπη, ο Εμανουέλ Μακρόν επιθυμεί να βλέπει μία Γαλλία που θα εμπιστεύεται τον εαυτό της, θα αναπτύσσει τις πιο δημιουργικές της δυνάμεις και θα αναδεικνύει μία νέα νεωτερικότητα – αυτήν του 21ου αιώνα.
Το στοίχημα είναι τεράστιο. Άλλο η νίκη στην εκλογική μάχη, άλλο οι μεταρρυθμίσεις και άλλο η ένταξή του σε ένα ευρύτερο ευρωπαϊκό σχέδιο. Ως φαίνεται, όμως, ο νέος Γάλλος πρόεδρος είναι αποφασισμένος να αναλάβει ρίσκα. Θα κυβερνήσει, κατά συνέπεια, με σιδερένια πυγμή μέσα σε ένα βελούδινο γάντι. Γνωρίζει, επίσης, ότι αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες περιμένουν να δουν έργα, πρωτίστως στην Γαλλία. Αν εκεί πετύχει ο Εμανουέλ Μακρόν, τότε θα ανοίξουν πόρτες και στην Ευρώπη.
Η κοινή δημοσιονομική πολιτική, η κοινή κοινωνική προστασία, η ενίσχυση των επιχειρήσεων που παράγουν στην Ευρώπη (Buy European Act), οι αλλαγές στις εργασιακές συμβάσεις – για να γίνουν αυτά πραγματικότητα, κάποιος πρέπει να δώσει το καλό παράδειγμα. Ο Μακρόν είναι ο μόνος που μπορεί να το κάνει. Το έργο είναι εξαιρετικά δύσκολο, η δε έκβαση και επιτυχία του αποτελούν συνάρτηση πολλών παραγόντων, διόλου αμελητέων.
Μία πρώτη δοκιμασία για τον νέο πρόεδρο της Γαλλίας θα είναι οι κοινοβουλευτικές εκλογές στις 11 και 18 Ιουνίου. Θα μπορέσει να έχει δίπλα του μία μεταρρυθμιστική κοινοβουλευτική πλειοψηφία; Το ερώτημα είναι καίριο.
Έπονται οι σχέσεις της Γαλλίας με τη Γερμανία. Η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ θέλει να συνεργαστεί με τον νέο πρόεδρο. Μπορεί, όμως, και σε ποιον βαθμό, εν όψει των εκλογών του προσεχούς Σεπτεμβρίου στη χώρα της; Η τελευταία νίκη των Χριστιανοδημοκρατών στο προπύργιο της Σοσιαλδημοκρατίας, που ήταν η Βεστφαλία-Ρηνανία, είναι ένα καλό σημάδι. Αρκεί, όμως; Κανονικά θα έπρεπε. Η Γερμανία οφείλει να στηρίξει την προσπάθεια Μακρόν. Αν δεν το πράξει, στον επόμενο εκλογικό γύρο θα έχει απέναντί της τον εθνικολαϊκισμό – με ό,τι αυτός συνεπάγεται.
Πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι η βιωσιμότητα της Ευρωζώνης δεν εξαρτάται ούτε από την παραγωγή ανισορροπιών, ούτε από τις αντιπαραγωγικές πολιτικές λιτότητας. Χρειάζεται πλέον κάτι καινούργιο. Έτσι, η εκλογή Μακρόν προσφέρει μοναδική ευκαιρία για έναν ισχυρό γαλλο-γερμανικό άξονα, που αποτελεί προϋπόθεση για την εμβάθυνση της ενοποίησης και την μεταρρύθμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.). Ας μη χαθεί αυτή η μοναδική ευκαιρία επειδή κάποιοι έχουν έμμονες ιδέες.
Για την Ελλάδα η προεδρία Εμανουέλ Μακρόν αντιπροσωπεύει την καλύτερη δυνατή εξέλιξη, για έναν γενικό και για έναν ειδικό λόγο. Στο μέτρο που ο νέος πρόεδρος οραματίζεται μία νέα Ευρώπη, από την οποία δεν μπορεί να απουσιάζει η Ελλάδα, η θέση μας στην Ε.Ε. ενισχύεται εκ των πραγμάτων. Αρκεί, βέβαια, αυτό να το καταλάβουν και οι εκφραστές της πολιτικής εξουσίας.
Από την άλλη πλευρά, ο νέος πρόεδρος έχει βαθιά και ξεκάθαρη γνώση του οικονομικού και διαρθρωτικού μας προβλήματος και μπορεί να βοηθήσει πολύ στην επίλυσή του. Αρκεί αυτό να το θέλει και η κυβέρνηση – όχι τόσο στο επίπεδο της μακροοικονομικής πολιτικής, όσο σε αυτό της βαθιάς μεταρρύθμισης του δημόσιου τομέα.
Όπως μας έλεγε πριν από δύο χρόνια στενός συνεργάτης του Εμανουέλ Μακρόν, όταν ο τελευταίος ήταν υπουργός Οικονομικών, «το ελληνικό πρόβλημα είναι πριν απ’ όλα λειτουργικό. Η δημόσια διοίκηση της χώρας είναι ανεπαρκής και αδιάβροχη σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις.
Στο μέτρο δε που συνδέεται και με το πελατειακό πολιτικό σύστημα, γίνεται πραγματική τροχοπέδη για το σύνολο τόσο της οικονομίας όσο και της κοινωνίας. Αν δεν υπάρξουν συνεπώς αλλαγές στο επίπεδό της, η όποια εφαρμογή προγραμμάτων εξελίσσεται σε μία τρύπα στο νερό…».
Κατανοητό. Ας περιμένουμε και θα δούμε.
