Από την έντυπη έκδοση
Της Νατάσας Στασινού
[email protected]
H μεγαλύτερη κλειστή θάλασσα της Γης κλείνει μέσα της ανείπωτες τραγωδίες. Και από πηγή ζωής, ταυτίζεται ξαφνικά με τον θάνατο. Γίνεται η Μεσόγειος «του φόβου και των πικρών καιρών».
Η θάλασσα των μαζικών πνιγμών, της «συστηματικής σφαγής», της «χειρότερης καταστροφής» των τελευταίων δεκαετιών. Τα πολύνεκρα ναυάγια των δύο τελευταίων εβδομάδων άνοιξαν τα μάτια όλων σε αυτή την πραγματικότητα, η οποία όμως δεν είναι καθόλου νέα.
Μόνο πέρυσι τα κυκλώματα λαθρεμπόρων προσπάθησαν να περάσουν μέσω της θαλάσσιας αυτής οδού περίπου 170.000 ανθρώπους που αναζητούσαν τον παράδεισο και έζησαν την κόλαση.
Εξ αυτών, 3.419 πνίγηκαν στα υδάτινα σύνορα της Ευρώπης, τα πιο «επικίνδυνα σύνορα» σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως έχουν χαρακτηριστεί από διεθνείς οργανισμούς.
Ο περσινός απολογισμός ήταν ένα οδυνηρό ρεκόρ, το οποίο πολλοί φοβούνται ότι φέτος μπορεί να ξεπεραστεί. «Πώς μπορούμε να μένουμε απαθείς όταν βλέπουμε πληθυσμούς ολόκληρους να πεθαίνουν, σε μία εποχή που τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας μάς επιτρέπουν να γνωρίζουμε τα πάντα;» αναρωτήθηκε ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι.
Κι όμως, μία ήπειρος, η οποία θέλει να υπερηφανεύεται για τις αρχές και αξίες, που βάζουν πάνω από όλα τον άνθρωπο και την προστασία των δικαιωμάτων του, αδρανεί.
Τα παραπάνω στοιχεία δεν αποκαλύπτουν μόνο τη δραματική εικόνα του προβλήματος της μετανάστευσης ή τις ανεξέλεγκτες διαστάσεις που έχει λάβει το trafficking, παρά τις συνεχείς «πρωτοβουλίες» και τη σύσταση «ομάδων δράσης».
Αποκαλύπτουν, πάνω απ’ όλα, τις μεγάλες αδυναμίες και τα επίμονα ελλείμματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης – μίας Ενωσης, η οποία «πνιγμένη» στη γραφειοκρατία, τους τεχνοκρατικούς μηχανισμούς, τη λατρεία των αριθμών, περιορίζεται σε κενά πλαίσια, κατευθυντήριες γραμμές και ανούσιες διακηρύξεις και αδυνατεί να ασκήσει πραγματική πολιτική για τον άνθρωπο.
Το δημοκρατικό έλλειμμα, η αδυναμία χάραξης ενιαίας πολιτικής σε ορισμένα από τα πλέον φλέγοντα ζητήματα της εποχής, η διαβόητη πολυφωνία και κακοφωνία των Ευρωπαίων, οι συνεχείς κόντρες μεταξύ εθνικών συμφερόντων και παραφουσκωμένων εγωισμών, η απουσία αντανακλαστικών (με την αντίδραση να έρχεται πάντα σε δεύτερο χρόνο και να είναι συχνά πρόχειρη και αποσπασματική) – όλα αυτά είναι προβλήματα που στοιχίζουν. Στοιχίζουν οικονομικά, κάτι που οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών καταλαβαίνουν.
Στοιχίζουν, όμως, και πολιτικά, λειτουργώντας ως πρόσφορο έδαφος για δημαγωγία, λαϊκισμό, επικίνδυνες γενικεύσεις και απλουστεύσεις και πάσης φύσεως ακραίες κραυγές. Στοιχίζουν, πάνω απ’ όλα, σε ανθρώπινες ζωές και αυτό ας μας ξυπνήσει όλους.
