Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
«“Ο Εμανουέλ Μακρόν είναι εγώ, ξέρει τι μου χρωστάει”, πέταξε μια μέρα ο Φρανσουά Ολάντ. Σίγουρα ο Μακρόν δεν είναι Σοσιαλιστής, αλλά ούτε και ο Ολάντ είναι… Ακούγοντας τον Μακρόν, νομίζεις ότι ακούς τον Μπιλ Κλίντον το 1990 ή τον Τόνι Μπλερ και τον Γκέρχαρντ Σρέντερ μερικά χρόνια αργότερα», έγραφε πριν από λίγες ημέρες ο Serge Halimi, διευθυντής της «Le Monde diplomatique».
Όντως, κάτι του χρωστάει του «κυρίου Νορμάλ» ο διεκδικητής του θρόνου των Ηλυσίων. Ο Γάλλος πρόεδρος πήρε έναν πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ για σύμβουλο, πριν του δώσει τα κλειδιά του υπουργείου Οικονομίας. Μέλος του κόμματος δεν ήταν, αλλά ήταν το «αστέρι» της κυβέρνησης. Έτσι τουλάχιστον τον παρουσίασε τον Σεπτέμβριο του 2014 στο Βερολίνο ο τότε πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, όταν πήγαν για να εξηγήσουν στην καγκελάριο τον γαλλικό δρόμο για την έξοδο από την κρίση.
Ο δρόμος, όμως, είχε τη δική του κρίση, ο Μακρόν παραιτήθηκε τον Αύγουστο του 2016 και την περασμένη Κυριακή δόθηκε μια πρώτη λύση. Και τώρα τι; Ο Τρίτος δρόμος επιστρέφει μέσα στης Γαλλίας τα νέφη;
Ο Μακρόν δεν έχει κόμμα ακόμα, γι’ αυτό και θα έχει διαπραγματεύσεις τόσο με Ρεπουμπλικάνους όσο και με Σοσιαλιστές, για να συζητήσουν στους όρους που θέτουν για να τον στηρίξουν.
Τα καλά νέα είναι η δυναμική του υποψηφίου. Τα κακά ότι οι Μακρόν μπορεί να επιδρούν ως ανεμοστρόβιλοι, ακόμη κι όταν είναι χαμηλών τόνων, αλλά κατακαθίζουν και οι ανεμοστρόβιλοι. Η ανάληψη εξουσίας επαναφέρει τις αναλογίες και διαλύει τις φλου θεωρίες.
Καλό νέο είναι και το αίτημα για ανανέωση και αλλαγή. Υπήρχε και το 2012, όμως, όταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα ήλεγχε την προεδρία της Δημοκρατίας, την κυβέρνηση, τη Βουλή, τη Γερουσία, 21 από τις 22 περιφέρειες και το αποτέλεσμα αντί για «Ωδή στη Χαρά» ήταν «Ωδή στην αρά». Η Λεπέν παραφυλά. Το 2022 δεν είναι μακριά.
