Από την έντυπη έκδοση
Του Κώστα Ιωαννίδη
[email protected]
Μερικές φορές, με κύρια ευθύνη του παραγωγού της και μερική αυτού που την αναμεταδίδει – μεταφέρει, η εντύπωση που προκαλεί μια είδηση συμβάλλει στην πιθανά ασυνείδητη παραποίηση της πραγματικότητας. Τα νέα παράγουν οι κινήσεις των πολιτικών μέσω των εμφανών και αφανών αποφάσεών τους. Τα μεταφέρουν στους πολίτες τα μέσα ενημέρωσης, παραθέτοντας ερμηνείες, σχόλια και πλάνα. Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που διακινούν τον συνθηματικό πολιτικό λόγο «αφιλτράριστο» από τη μέση λογική. Προσφάτως ακούστηκαν τα περί εκβιασμού ή περί χρήσης εκβιαστικών διλημμάτων, ώστε να συμφωνήσει η ελληνική πλευρά στα μέτρα που θέλουν να επιβάλουν, υπό την καθοδήγηση των «σκληρών» του ΔΝΤ, οι πιστωτές.
Πρώτον, την αναγγελία της στάσης πληρωμών των υποχρεώσεων μιας χώρας δεν την κάνουν οι πιστωτές, αλλά η χώρα. Δεύτερον, η αξιολόγηση, ως μέρος ενός υστάτου προγράμματος στήριξης της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης ελληνικής οικονομίας, που υπογράφτηκε από τον πρωθυπουργό εκ μέρους της Ελληνικής Δημοκρατίας το καλοκαίρι, έχει καθυστερήσει. Πολλοί, δε, θεωρούν πως αυτό σχετίζεται με την υπόσχεση, που υπογράφτηκε μαζί με το τρίτο μνημόνιο, για… παράλληλο πρόγραμμα. Ασχέτως αν ξεχάστηκε μέσα από τις διαρροές για τα μέτρα που… ζητούν οι θεσμοί και το προσφυγικό ως θέμα και ως θέαμα.
Το τρίτο, από όσα ξεφεύγουν από την κοινή γνώμη, είναι πως το έργο αυτό παίχτηκε με επιτυχία για τα κόμματα που κυβερνούν και στην πρώτη φάση της διακυβέρνησης από αυτά. Τα έξοδα της παράστασης «Η Ελλάδα επιτέλους διαπραγματεύεται σκληρά» πέρασαν στις πλάτες των πολιτών της χώρας, αλλά δεν πληρώθηκαν ακόμα. Αρα υπάρχουν περιθώρια για να ανεβεί ξανά η παράσταση, αφού ωφέλησε τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού.
Είναι μάλλον μονοπάτι παραπλάνησης η αναφορά στο διάστημα από τον Ιανουάριο έως το δημοψήφισμα του Ιουνίου ως περίοδος Βαρουφάκη. Γιατί την ακολουθεί ο συνειρμός πως μετά την απομάκρυνση του διάσημου πλέον ανά την υφήλιο ΥΠΟΙΚ άλλαξε και ο κυβερνητικός σχεδιασμός για την αντιμετώπιση των προγραμμάτων στήριξης, που εξακολουθεί να έχει απόλυτη ανάγκη η οικονομία. Επειδή, στο μεταξύ, η ανάπτυξη δεν είναι στις προτεραιότητες των αρμοδίων, δίνουν τη μάχη για τους ψηφοφόρους «τραυματίες» της κρίσης και αφήνουν τους εναπομείναντες «υγιείς» (η ψυχή τους το ξέρει) στη μοίρα τους.
Αν όμως είναι τακτική για παραμονή στην εξουσία τής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, από πέρυσι, να οδηγεί η ελληνική πλευρά στα όρια τη διαπραγμάτευση και να πλασάρεται στο εσωτερικό μια πολύ επώδυνη λύση ως «δώρο» πριν από τον γκρεμό, τα πράγματα αλλάζουν. Η δραματοποίηση της διαπραγμάτευσης αποτελεί, σε αυτή την περίπτωση, κεντρικό στόχο της κυβέρνησης και τότε και τώρα, και αυτό που άλλαξε είναι μόνο οι πρωταγωνιστές και οι κεντρικές φιγούρες του «δράματος». Πέθανε και ο Πουαρό από την Αγκάθα Κρίστι, που θα αποκάλυπτε ποιος εκβιάζει ποιον τελικά.
