Από την έντυπη έκδοση
Της Κατερίνας Τζωρτζινάκη
[email protected]
Η συσσώρευση γεγονότων στην Ευρώπη είναι σημαντική.
Δεν φτάνει η Ευρωζώνη, όπου ο πληθωρισμός δεν ζυγώνει, δεν φτάνει η ανάκαμψη, που παραμένει πολύ αργή και πολύ εύθραυστη, γεγονός που θέτει εν αμφιβόλω τη βιωσιμότητά της, δεν φτάνει το προσφυγικό, που αποκάλυψε ένα γυμνό σκηνικό, δεν φτάνει το ελληνικό, που δεν απασχολεί μόνο με το δημοσιονομικό, δεν φτάνει το βρετανικό, ήρθε και το ολλανδικό.
Πόσα να αντέξει και ο πρόεδρος της Κομισιόν; Δήλωσε, διά του εκπροσώπου του, «λυπημένος» για το «όχι» του 61% των Ολλανδών στο δημοψήφισμα για ένα θέμα που δεν πονοκεφάλιαζε κανέναν.
Η συμφωνία σύνδεσης Ε.Ε. – Ουκρανίας ήταν η αφορμή και όχι η αιτία για το «Nee» των Ολλανδών, που και το 2005 απέρριψαν ένα άλλο σχέδιο, την πρόταση για ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Οι ψηφοφόροι μάλλον απάντησαν για όλα, εκτός από το ερώτημα που ετέθη και όσοι πήγαν -λίγο πάνω από το 30% του εκλογικού σώματος- βρήκαν ευκαιρία για να στείλουν μήνυμα στις Βρυξέλλες.
Το καινούργιο, βέβαια, δεν είναι η δυσαρέσκεια για το «ευρωπαϊκό σχέδιο», που κερδίζει έδαφος, μαζί με τις τάσεις εθνικής αναδίπλωσης.
Το καινούργιο δεν είναι ότι μύρισε τσάι και στην Ευρώπη, όπου τα «Tea parties» υπερασπίζονται την περιχαράκωση, ενώ αρκετά προτείνουν την αποχώρηση από την Ε.Ε.
Το καινούργιο δεν είναι ότι και στον «πυρήνα» η κούραση δεν ευνοεί τα «κρίνα».
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο, πέρα από τη λύπη του προέδρου της Κομισιόν, που όση καλή θέληση κι αν επιδείξει, δεν είναι σε θέση να γεφυρώσει τα διαφορετικά συμφέροντα των χωρών-μελών και τους εθνικούς εγωισμούς τους.
Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο, εκτός από τη φορτωμένη συγκυρία που μπορεί από αμέλεια ή υποτίμηση να οδηγήσει σε ανωμαλία. Ισως, πάλι, αυτή ακριβώς η συγκυρία να είναι ημών η «σωτηρία».
Από την Ολλανδία μέσω Βρετανίας η συμφωνία;
