Πολύ «μελάνι» χύθηκε για την απόφαση της κυβέρνησης να επιδοτεί με ένα ενοίκιο τον χρόνο τους ενοικιαστές, προκειμένου να ελαφρύνει τα βάρη τους.
Οι νοικάρηδες μπορεί να χαρούν για λίγο, αν και τίποτα δεν θα εμποδίσει τους ιδιοκτήτες να οικειοποιηθούν την επιδότηση, αυξάνοντας το ενοίκιο.
Σε μια περιοχή, άλλωστε, όπως η Αθήνα, που η διαθέσιμη στέγη αρχίζει να σπανίζει, οι ενοικιαστές χρειάζονται κάτι πολύ πιο ουσιαστικό από μια επιδότηση τον χρόνο. Η οποία υπολογίζεται μάλιστα κατά μέσο όρο κοντά στα 250 ευρώ. Η Αθήνα χρειάζεται μια νέα, οραματική πολιτική για την αύξηση της διαθέσιμης στέγης. Και το όραμα αυτό δεν χρειάζεται να το ανακαλύψουμε. Αν φυσικά υπάρχει πραγματική βούληση για τη μακροπρόθεσμη εφαρμογή του.
Η Βιέννη, για παράδειγμα, μπορεί να αποτελέσει το πρότυπο και για την Αθήνα. Η πρωτεύουσα της Αυστρίας θεωρείται πρότυπο για μια λειτουργική αγορά ενοικίων σε όλη την Ευρώπη. Τα ενοίκια είναι ιδιαίτερα προσιτά και η αγορά εξακολουθεί να είναι ελκυστική για τους επενδυτές, παρόλο που ρυθμίζεται αυστηρά, επειδή θεωρείται σταθερή. Περίπου ο μισός πληθυσμός στη Βιέννη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων μένει σε περίπου 400.000 δημοτικά και συνεταιριστικά διαμερίσματα. Περίπου 5.000 έως 7.000 διαμερίσματα κατασκευάζονται ετησίως από τους δύο αυτούς, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Η δημοτική αρχή της Βιέννης έχει επίσης την επιλογή «να κρατήσει και να αποκλείσει ορισμένες περιοχές της πόλης για επιδοτούμενη στέγαση». Εάν πραγματοποιηθεί κατασκευή σε αυτές τις τοποθεσίες, τα δύο τρίτα πρέπει να εμπίπτουν στις κατευθυντήριες γραμμές για την επιδοτούμενη στέγαση. Το νόμιμο ανώτατο όριο καθαρού ενοικίου για νέες κοινωνικές κατοικίες είναι κάτω από 5 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο.
Η κοινωνική στέγαση στη Βιέννη δεν είναι μόνο για νοικοκυριά χαμηλού εισοδήματος σε φθηνές, εργατικές κατοικίες. Τα εισοδηματικά όρια έχουν καθοριστεί έτσι ώστε περίπου το 80% όλων των νοικοκυριών της Βιέννης να έχουν δυνατότητα πρόσβασης σε κοινωνική στέγαση.
Κάποιοι θα υποστηρίξουν, βέβαια, ότι εάν η κοινωνική στέγαση απευθύνεται σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, αυτό θα εμποδίσει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την οικονομική ανάπτυξη, που οφείλεται και στον κλάδο των ακινήτων. Το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών που ζουν όμως σε μη κερδοσκοπικές ή δημοτικές κατοικίες αυξάνεται και συνήθως δαπανάται στην αγορά.
Μόνο που για όλα αυτά χρειάζονται πολιτικοί με όραμα και όχι για να μαζεύουν μόνο «ψηφαλάκια» …
