Skip to main content

Μπορεί να γυρίσει το παιχνίδι ο πρωθυπουργός;

(ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ/EUROKINISSI)

Υπό την πίεση των δημοσκοπήσεων ο πρωθυπουργός προχώρησε στην προαναγγελία επιδομάτων προς τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα

Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να «γυρίσει» το παιχνίδι; Είναι το ερώτημα που συνοδεύει την επικοινωνιακή αντεπίθεση της κυβέρνησης μετά τον κύκλο των Τεμπών.

Υπό την πίεση των δημοσκοπήσεων και έχοντας την πρόσφατη αναβάθμιση από τον οίκο Standard & Poor’s, ο πρωθυπουργός προχώρησε στην προαναγγελία επιδομάτων προς τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα που θα δοθούν όμως από τον επόμενο Νοέμβριο…

Η απόσταση από την προαναγγελία μέχρι την υλοποίηση, αποκαλύπτει και την επικοινωνιακή μεθόδευση. Θα ήταν περισσότερο σύμφωνο με την πολιτική λογική να ανακοινωθούν τα επιδόματα στη ΔΕΘ. Βέβαια, πηγές του Μεγάρου Μαξίμου λένε ότι στη ΔΕΘ θα ανακοινωθούν άλλα φιλολαϊκά μέτρα και φοροελαφρύνσεις και μέχρι τότε θα υπάρξουν και επιπλέον επιδόματα, πιθανώς στους λογαριασμούς ρεύματος.

Δημοσκοπική υποχώρηση

Σε κάθε περίπτωση στόχος είναι να συγκρατηθεί η περαιτέρω δημοσκοπική υποχώρηση της κυβέρνησης, ώστε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να έχει ανοικτές όλες τις δυνατές επιλογές: αποχώρηση από την πρωθυπουργία εν πλω, πρόωρες εκλογές, εξάντληση της τετραετίας. Οι διαβεβαιώσεις του, ότι θα εξαντλήσει την τετραετία και θα ηγηθεί της εκλογικής μάχης και θα διεκδικήσει και τρίτη τετραετία, μπορούν κάλλιστα να εκληφθούν ως τα γνωστά «κατά συνθήκη ψεύδη» της πολικής. Τι άλλο θα μπορούσε να πει;

Ότι και να επιλέξει θα πρέπει να διαθέτει ένα ελάχιστο κοινωνικής συναίνεσης, νοούμενη ως ενεργητική αποδοχή ενός τμήματος της κοινωνίας (παθητική αποδοχή έχουν και οι δικτατορίες). Ή να υπάρχει η εντύπωση ότι την διαθέτει. Κάτι που θα του εξασφαλίσει προσωρινά το επόμενο κύμα δημοσκοπήσεων που θα δείχνει ότι μετά τις υποσχέσεις παροχών η Ν.Δ. από το 20%-21% (σύμφωνα με την MRB και την Metron Analysis) θα εκτοξευθεί, από 25% μέχρι 28% -ανάλογα με την εταιρεία- ώστε να είναι κοντά το 30%. Ειρήσθω εν παρωδώ οι ελληνικές εταιρείες έχουν εφεύρει την «εκτίμηση ψήφου» για να βγάζουν τα αποτελέσματα που θέλουν. Παλαιότερα, μεταξύ 2000-2004 όταν ο Σημίτης έχανε σε όλα τα μεγέθη ποσοτικά και ποιοτικά από τον  Καραμανλή, είχαν εφεύρει την «καταλληλότητα στην πρωθυπουργία». Ο δε «καταλληλότερος» δεν πήγε καν σε εκλογές, έδωσε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον Γιώργο Παπανδρέου.

Σημείο καμπής

Η πολιτική εμπειρία τουλάχιστον από την Μεταπολίτευση, δείχνει ότι από την στιγμή που μία κυβέρνηση έχει περάσει το σημείο καμπής και είναι σε φάση αποδρομής δεν ανακάμπτει: από το 1981 και τον Γιώργο Ράλλη που μοίραζε πεντοχίλιαρα στους αγρότες, μέχρι τον Κώστα Σημίτη στην ΔΕΘ του 2003. Αλλά και στο πιο πρόσφατο παρελθόν, η 13η σύνταξη που έδωσε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν άλλαξε τα πράγματα πριν τις εκλογές του 2019 για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Βέβαια στην πολιτική ισχύει το «ποτέ μην λες ποτέ», και η παρούσα συγκυρία έχει πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά: διαπιστώνεται δυσαρμονία όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά του όλου πολιτικού συστήματος με το εκλογικό σώμα. Κρίση νομιμοποίησης και πολιτικής αντιπροσώπευσης.

Παράλληλα η οργή είναι το κυρίαρχο συναίσθημα στην κοινωνία. Οργή απέναντι στην κυβέρνηση γιατί μετά από έξι χρόνια δεν τήρησε τις υποσχέσεις της για βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης. Ότι και να λέει η προπαγάνδα την διαψεύδει η τσέπη των πολιτών. Οργή προς τα «συστημικά» κόμματα της ευρύτερης Κεντροαριστεράς που έχουν στο παρελθόν απογοητεύσει και πλέον δεν διαθέτουν αξιοπιστία.

Δεξιά απειλή

Η μόνη που κερδίζει είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ακριβώς γιατί με την προσωπική της συμπεριφορά δίνει διέξοδο στην οργή ενός τμήματος του εκλογικού σώματος. Αυτό βολεύει και την κυβέρνηση που κάνει ότι μπορεί για να φουσκώνει τα δημοσκοπικά πανιά της Πλεύσης. Η μόνη απειλή για τον Κυριάκο Μητσοτάκη μπορεί να προκύψει από δεξιά, εάν Σαμαράς και Καραμανλής αποφασίσουν να κάνουν κόμμα. Γιατί τότε θα στερήσουν την δεξιά βάση της Ν.Δ. που δεν είναι του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Η απάντηση στο αρχικό ερώτημα δεν μπορεί παρά να είναι αρνητική. Όσο θαυματοποιός και αν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να επαναφέρει την Ν.Δ. σε ποσοστό πάνω από 30% και πολύ περισσότερο σε τροχιά αυτοδυναμίας. Μπορεί όμως να συνεχίσει να βασιλεύει σαν μονόφθαλμος στους τυφλούς, με την βοήθεια ενός θηριώδους επικοινωνιακού μηχανισμού – που όμως ελέγχεται μετά τις αποκαλύψεις για την «Ομάδα Αλήθειας».