Ενισχύσεις, επιδόματα, έκτακτη στήριξη, ειδικό βοήθημα, στοχευμένες παροχές, ελαφρύνσεις, έκτακτοι φόροι, ειδικά τέλη, όλα κατάλοιπα μιας άλλης εποχής, της μνημονιακής.
Η οικονομία άλλαξε, ξέφυγε από τα πέτρινα χρόνια της περιόδου 2008-2018. Ίσως να μην επετεύχθη το θαύμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης που θα εξασφάλιζε υγιή, ποιοτική ώθηση στο εγχώριο ΑΕΠ, όμως η αγορά ανέκτησε τα περισσότερα από τα προμνημονιακά της στοιχεία.
Ο ρυθμός ανάπτυξης κρατά γερά πάνω από το 2% -κόντρα μάλιστα στο αρνητικό διεθνές κλίμα-, ο προϋπολογισμός είναι υπερπλεονασματικός, η σχέση χρέους / ΑΕΠ βελτιώνεται θεαματικά, η φοροδιαφυγή επίσης μειώνεται θεαματικά, το τραπεζικό σύστημα εξυγιάνθηκε πλήρως, επενδύσεις υλοποιούνται (εγχώριες και εισαγόμενες), η ανεργία σταθεροποιήθηκε σε μονοψήφιο ποσοστό, ο δείκτης φτώχειας, αν και υψηλός, επανήλθε στα επίπεδα του 2009.
Οι μακροοικονομικές επιδόσεις της Ελλάδας αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση για την Ευρώπη. Τι εμποδίζει λοιπόν την κυβέρνηση να εγκαταλείψει άμεσα τις επιδοματικές πολιτικές και να επανέλθει στην εφαρμογή μέτρων που θα στηρίξουν αναλογικά όλα τα εισοδήματα;
Γιατί πρέπει να συζητάμε για μέτρα ενίσχυσης της μεσαίας τάξης που θα ανακοινωθούν στη ΔΕΘ, θα ισχύσουν από 1.1.2026 και θα εφαρμοστούν στην πράξη από τα μέσα του έτους;
Γιατί φοβόμαστε τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, όταν μάλιστα ο Έλληνας, μη γνωρίζοντας (δυστυχώς) την έννοια της αποταμίευσης, θα σπεύσει να επιστρέψει στην οικονομία το… υπερβάλλον εισόδημά του, δαπανώντας περισσότερα;
Γιατί δεν βελτιώνουμε τις μισθολογικές απολαβές καθιστώντας τες ελκυστικότερες στα λαμπρά μυαλά που εγκατέλειψαν τη χώρα, ώστε να επαναπατριστούν;
Πραγματική ανάπτυξη δεν είναι μόνο αυτή που καταγράφεται στον δείκτη του ΑΕΠ. Πραγματική ανάπτυξη είναι η συμμετοχική ανάπτυξη και αυτό το στοίχημα η χώρα δεν το κέρδισε.
