Σήμερα εσύ, αύριο εγώ… είναι ο σταθερός κανόνας της πολιτικής πρακτικής στην Ελλάδα.
Και επειδή η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού (με βάση τις προϋποθέσεις που έχεις διαμορφώσει για να την ασκήσεις) είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι όποιο από τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ήταν στην κυβέρνηση θα έκανε ακριβώς ό,τι έκανε η κυβέρνηση. Θα έδινε τα επιδόματα και ίσως το μόνο που θα άλλαζε -χωρίς να είναι και σίγουρο- θα ήταν οι δικαιολογίες.
Μετά την εξαίρεση στις αμυντικές δαπάνες που αποφάσισε η Ε.Ε., άναψε πράσινο και τα λεφτά δόθηκαν στα μέσα της χρονιάς, υπό την πίεση των δημοσκοπήσεων! Και θα το έκαναν όλα τα κόμματα, που σήμερα κάνουν κριτική, καθώς το διακύβευμα είναι οι ψήφοι. Εξάλλου και η σημερινή κυβέρνηση ως αντιπολίτευση άλλα έλεγε και έθετε ως προτεραιότητα τις αναπτυξιακές πολιτικές.
Αυτό είναι ίσως το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, που είχε εντοπιστεί από κάποιους ομιλητές στο πρόσφατο φόρουμ του Κύκλου Ιδεών του Βαγγέλη Βενιζέλου, ένας εκ των οποίων ήταν ο Μιχάλης Σάλλας. Ο τελευταίος ζήτησε να ασκηθούν πιέσεις από επιχειρηματίες και άλλους κύκλους της κοινωνίας, προς την κατεύθυνση να γίνει η οικονομία ανταγωνιστική με προσέλκυση επενδύσεων, με προστιθέμενη αξία, αλλά και ενίσχυση της εγχώριας βιομηχανίας και πολλά άλλα.
Η έκκληση δεν μπορεί να έχει καμία τύχη σε μια χώρα με τεράστιο κράτος και αντικίνητρα για τις επενδύσεις, όπου ο βασικός κανόνας είναι: να κάνεις τη δουλειά σου όπως μπορείς. Και επειδή η δουλειά γίνεται όπως όπως, το κράτος βάζει φόρους υψηλούς τόσο στην παραγωγή όσο και στην κατανάλωση, για να συγκεντρώνει τα χρήματα που μοιράζει σποραδικά.
Επίσης, μπορείς άλλα να λες όταν είσαι στην αντιπολίτευση και άλλα να κάνεις ως κυβέρνηση. Βέβαια, αν παραβεί τις δεσμεύσεις του ένα κόμμα, θα πει κάποιος υπάρχουν και οι εκλογές, στις οποίες όμως οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε εν δυνάμει κυβερνητικά κόμματα με παρόμοιες θέσεις, που στην πορεία όλοι ξέρουν ότι θα μεταμορφωθούν ακόμα και στα τελείως αντίθετα.
Υπάρχουν και τα μικρότερα κόμματα θα ισχυριστεί ένας άλλος, αλλά και εκεί τα ρίσκα περισσεύουν, καθώς μοιάζουν με τα μεγαλύτερα. Θέλουν εδώ και τώρα εξουσία, δεν έχουν θέσεις και, το κυριότερο, έχουν πάρει διαζύγιο από τη σοβαρότητα.
Κανονικά τα πλεονάσματα (που δεν πάνε σε τόκους του χρέους) θα έπρεπε να ενισχύουν την παραγωγή, είτε μέσω μείωσης φόρων είτε με άλλα κίνητρα κ.λπ. Έτσι θα διαμορφώνονταν και οι δυνατότητες για να έχουμε αποτελεσματική κοινωνική πολιτική, παιδεία, υγεία, να εξοπλιζόμαστε καλύτερα και να μας παίρνουν όλοι (εχθροί και φίλοι) στα σοβαρά.
Εδώ τα πλεονάσματα γίνονται σε ενεστώτα χρόνο επιδόματα και υποσχόμεθα ότι μελλοντικά θα αλλάξουμε για να κάνουμε τελικά τα ίδια!
