Άρθρο 1 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
«Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα».
Αν δεν είναι ανθρώπινο δικαίωμα η στέγη και η τροφή, τότε τι είναι;
Αλλά, και το Άρθρο 25, παράγραφος 1, μιλάει για τα απλά, αυτά που ως παιδί σε έκαναν να γουρλώνεις τα μάτια και να ρωτάς, αλλά συνήθισες το άσχημο και δεν μιλάς πια.
«Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο ικανό να εξασφαλίσει στον
ίδιο και στην οικογένειά του υγεία και ευημερία, και ειδικότερα τροφή,
ρουχισμό, κατοικία, ιατρική περίθαλψη όπως και τις απαραίτητες
κοινωνικές υπηρεσίες…».
Ένα πιάτο στο τραπέζι και μια στέγη. Προσιτή. Από κει και πέρα, ας αποκτήσει ο καθένας όσα ντουβάρια θέλει.
Αλλά, όταν οι τιμές των σπιτιών πετάνε, τα δικαιώματα πού πάνε;
«Η προσιτή στέγη είναι δικαίωμα για όλους και υποχρέωση της Πολιτείας», παρατήρησε ο πρωθυπουργός. Ο Γιώργος και η Μαρία με δύο παιδιά στην προεφηβεία έχουν δει σε δύο μήνες 20 ακίνητα προς ενοικίαση, ορισμένα εκ των οποίων σκιάχτρα στυλωμένα, αλλά το μίσθωμα χιλιάρικο ακατέβατο και δύο-τρία προκαταβολή. Αν θέλετε, βάψτε το, σουλουπώστε το εσείς.
Βαμμένοι από τον θυμό για τα υπερκοστολογημένα, πάνε στα χαμένα.
Mε τα προγράμματα «Σπίτι μου» ξεστοκάρονται ακίνητα του ’70 και του ’80 σε τιμές που πριν από 4 χρόνια αφορούσαν νεόδμητες κατασκευές.
Η επιστροφή (όχι σε όλους), με τα πρωτοβρόχια, ενός ενοικίου τον χρόνο -αυτού που δηλώνεις στην εφορία, όχι αυτού που πληρώνεις- ποια λύση θα δώσει; Ο ταμίας του κράτους προσδοκά να τσιμπήσει έσοδα από τα πραγματικά ενοίκια και ο ιδιοκτήτης να μοιραστεί το «κέρδος» με τον νοικάρη.
Δεν μπορεί το ποτάμι να το πάρει. Η ενίσχυση της προσφοράς είναι το ανάχωμα, ενώ η Πολιτεία παίζει άμυνα.
