H Ανάσταση του Κυρίου δεν εξημερώνει τα πάθη, και στην Ελλάδα ενώ ξεκίνησε η Μεγάλη Εβδομάδα λέμε τα ίδια, κάνουμε τα ίδια και ανταλλάσσουμε εθιμικά ευχές για καλύτερες ημέρες, που από μόνες τους δεν θα έρθουν ποτέ.
Και επειδή χορτάσαμε προπαγάνδα από όλες τις μπάντες, με φωνές τεντόρειες αλλά ανειλικρινείς, ας παραδεχθούμε ότι εν έτει 2025 βρισκόμαστε -εν μέσω σοβαρών διεθνών εξελίξεων- με τεράστιο πολιτικό έλλειμμα και με εντεταλμένους πατέρες του έθνους πολύ κατώτερους των περιστάσεων.
Η πολιτική αλλά και οι δρώντες πολιτικοί μας υπόσχονται με τη στάση τους ότι τίποτα δεν θα αλλάξει προς το καλύτερο. Στην οικονομία ακούμε 50 χρόνια τώρα για εκείνο το άλλο οικονομικό μοντέλο, με την παραγωγή πρωταγωνιστή, αλλά ποτέ δεν το βλέπουμε. Και πώς να το δούμε όταν αυτό θέλει δουλειά πολλή και οραματιστές που δεν θα είναι δημοσιοσχεσίτες.
Και εκεί που είχαμε τα Τέμπη για να συντηρούμε τον εμφύλιο στην κοινωνία, ανακαλύψαμε και την «Ομάδα Αλήθειας», ο τρόπος λειτουργίας της οποίας πείθει και τον πλέον κακόπιστο ότι στην Ελλάδα άλλα λέμε, άλλα νομοθετούμε και τελικά άλλα κάνουμε! Στα Τέμπη αποθεώθηκε η αβελτηρία της αντιπολίτευσης να εκμεταλλευτεί το δυστύχημα για να ρίξει την κυβέρνηση, η οποία από το 2019, όταν ανέλαβε, συνέχιζε στα τρένα την πρακτική που βρήκε: να μην ενοχλείται κανένας.
Από τους εργαζόμενους, τους ανταγωνιστές των οδικών μεταφορών, τους υπουργούς, εκείνους που έκλεβαν – κλέβουν επί μονίμου βάσεως τα καλώδια για να αφαιρέσουν τον χαλκό κ.λπ. Γι’ αυτό και η σύμβαση 717, ενώ είχε πάει χρόνια πίσω, δεν ενοχλούσε κανέναν… Το φιτίλι για να τιναχτεί στον αέρα όλη αυτή η ωραία ατμόσφαιρα ήταν ο σταθμάρχης, ένα πολιτικό ρουσφέτι κατάλοιπο της τουρκοκρατίας, που ο εκσυγχρονισμός ποτέ δεν άγγιξε!
Ο κόσμος θύμωσε γιατί ένιωσε ότι τα παιδιά του θα μπορούσε να ήταν μέσα στο τρένο και κατάλαβε πόσο φθηνή είναι η ζωή στη χώρα μας, ενώ πολλοί θυμήθηκαν τον Σημίτη που μετά την τραγωδία του πλοίου «Σαμίνα» είπε τη μεγάλη κουβέντα: αυτή είναι η Ελλάδα! Αυτή την Ελλάδα την είδαμε στα Τέμπη και μπορούμε να τη δούμε και αύριο με τα ίδια ή χειρότερα αποτελέσματα παντού, καθώς το κράτος έχει βουλιάξει στον «οχαδερφισμό».
Και εφόσον κανείς δεν το ακουμπάει και οι μεταρρυθμίσεις αφήνουν απείραχτο τον σκληρό πυρήνα του, η πολιτική από το πεδίο των προβλημάτων των ανθρώπων πάει δίπλα και φτιάχνει «Ομάδες Αλήθειας» που επιτίθενται στα αντίπαλα κόμματα! Και όλα για την καρέκλα, όπως λέει ο κόσμος.
Τόσο τα προβληματικά και ανασφαλή τρένα όσο και τις «Ομάδες Αλήθειας» (που φτιάχνει η κάθε εξουσία) τις πληρώνουν οι φόροι των πολιτών, που αντί για μεταρρυθμίσεις εκεί όπου υπάρχει ανάγκη βλέπουν καβγάδες πολιτικών και διασπάθιση δημοσίου χρήματος που αποδεικνύεται το μόνο διακύβευμα.
