Υπήρχε παλαιότερα ένας υπουργός Οικονομικών που ζητούσε από τους συμβούλους του να βάζουν νέες ιδέες για εργαλεία δανεισμού του Δημοσίου στους λόγους του. Ήθελε να ανακοινώνει μοντέρνες πρωτοβουλίες και οι εξαρτώμενοι από αυτόν δημόσιοι υπάλληλοι ή σύμβουλοι έπρατταν ανάλογα… Και ο υπουργός ήταν ευχαριστημένος, καθώς κάθε φορά που μιλούσε έκανε ανακοινώσεις για σχέδια που θα έμπαιναν μπροστά. Τα ΜΜΕ έγραφαν για τις μελλοντικές κινήσεις και το μπόι του υπουργού στο πολιτικό χρηματιστήριο μεγάλωνε.
Οι περισσότερες από εκείνες τις εξαγγελίες ακούγονταν μία φορά και μετά πέρναγαν στη λήθη. Υπήρχε και ένα 5% με 10% που γίνονταν πράξη και των οποίων η τελική εφαρμογή δεν είχε καμία σχέση με την αρχική ιδέα που είχε συλλάβει κάποιος σύμβουλος διαβάζοντας ένα ξένο περιοδικό ή το είχε ακούσει από κάποιον αλλοδαπό τραπεζίτη, από εκείνους που πριν από τη χρεοκοπία επισκέπτονταν σωρηδόν την Ελλάδα καθώς έβγαζαν λεφτά ξεκούραστα, δανείζοντας την «αγία» κατανάλωση της χώρας.
Θυμηθήκαμε το περιστατικό όταν ακούσαμε ότι η Ελλάδα θα αποπληρώσει πριν από την ώρα τους δάνεια από το πρώτο μνημόνιο από τα διαθέσιμα που έχει η χώρα, κάπου 38 δισ. με 40 δισ. ευρώ
Μιλώντας στο Reuters ο υπουργός Οικονομικών, Κυριάκος Πιερρακάκης, είπε: «Είμαστε βέβαιοι ότι αυτή η προσέγγιση θα επιτρέψει στην Ελλάδα να απαλλαγεί από τον τίτλο της πιο χρεωμένης χώρας της Ε.Ε. μέσα στα επόμενα χρόνια». Ανάλογες πληρωμές έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν, αλλά η διαφορά με το σήμερα είναι ο χρόνος που επιλέγεται, καθώς υπάρχει αναταραχή στο διεθνές σκηνικό, ενώ τα αποθεματικά που είναι μετρητό είναι μια κάποια ασφάλεια.
Το αποθεματικό αποτελείται από τα 15,7 δισ. του μαξιλαριού (δάνειο από τον ESM εν όψει τρίτου μνημονίου, υπερπλεονάσματα ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.), συν τα διαθέσιμα (από κρατικές και κοινοτικές επιδοτήσεις) των οργανισμών του Δημοσίου και άλλων φορέων που κατατίθενται υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδος. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τα νοσοκομεία δεν πληρώνουν τους προμηθευτές τους, καθώς τα λεφτά τους τα διαχειρίζεται το κράτος.
Με αυτά τα χρήματα θα εξοφλήσουμε διακρατικά δάνεια του πρώτου μνημονίου, προσδοκώντας σε μια ελάχιστη βελτίωση (ψυχολογικού χαρακτήρα περισσότερο) του λόγου χρέους προς ΑΕΠ. Εννοείται ότι εάν προκύψει κάποια διεθνής κρίση ρευστότητας, η χώρα θα βρεθεί εκτεθειμένη.
Το αποθεματικό είναι κατά βάση το ασφάλιστρο κινδύνου που πληρώνει η χώρα για να διατηρείται στο χείλος του γκρεμού -με ευθύνη του πολιτικού συστήματος-, καθώς δεν υποστηρίζεται με πράξεις η δημιουργία παραγωγικής βάσης. Δεν παράγουμε πλούτο και «γυρίζουμε» τα χρήματά μας υπερφορολογώντας μέσω και του πληθωρισμού την κοινωνία. Και μη βαυκαλιζόμαστε ότι αν παραστεί ανάγκη θα μας βοηθήσουν τα πανάκριβα χρηματοπιστωτικά τεχνάσματα των ξένων συμβούλων. Τους πολίτες τους κοροϊδεύουμε, τις αγορές όμως είναι δύσκολο, καθώς αυτές ξέρουν ότι χωρίς παραγωγή «βιώσιμο» χρέος δεν υπάρχει.
