Όλα τα περάσματα μαζί φέτος, το αξεδιάλυτο της μεγαλογιορτής με την ιεροτελεστία της φύσης, που υπενθυμίζει τον κύκλο ζωής, θανάτου και αναγέννησης.
Κοινός ο εορτασμός του Πάσχα υπό της Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης, αλλά και το Πεσάχ, το εβραϊκό, για την απελευθέρωση του λαού του Ισραήλ από την ηγεμονία των Φαραώ, αρχίζει το Σάββατο 12 Απριλίου (μετά τη δύση του ηλίου) και τελειώνει την Κυριακή στις 20 Απριλίου το βράδυ.
Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η συμπτωματική ευθυγράμμιση θα έφερνε καταλλαγή, ανάταση. Έστω ανάπαυση από τις τραμπικές βλέψεις, των Βρυξελλών τις διαθέσεις και του Πεκίνου τις προθέσεις.
Διάλειμμα από τον Πούτιν και την Ουκρανία, που η αλήθεια είναι ότι χάθηκε στη γωνία.
Διάλειμμα από σκοτωμούς, ανεξέλεγκτη σκληρότητα και αβάσταχτο πόνο για την πιο βαθιά βεβήλωση της απόλυτης και μοναδικής αξίας κάθε ανθρώπινου όντος. Διάλειμμα από σαθρές δικαιολογίες για ιστορίες φρίκης. Διάλειμμα από αμφισημίες, ξένες και τόσο οικείες, από προβλέψεις και διαψεύσεις, δείκτες και παίγνια.
Διάλειμμα από φασαρίες, κοντινές και μακρινές, και τόσες αυθαιρεσίες.
Διάλειμμα από το σχεδόν θριαμβικό κακό, που έχει στρώσει σκηνικό.
Μα τέτοια μεγαλογιορτή δεν μπορεί να περιορίζεται σε πιοτί και φαΐ. Είναι πέρασμα, απελευθέρωση. Τέρμα αυτή η διανομή;
Στενεύουν τα περάσματα κι οι Λάζαροι φαντάσματα; Σε πλήρη ατέλεια ο νους, πέφτω ξανά στου Σαραμάγκου το «Κατά Ιησούν». «Κανείς δεν έχει αμαρτήσει τόσο στη ζωή του που ν’ αξίζει να πεθάνει δυο φορές».
Ο πιο παλιός μας φόβος είναι για αυτές τις ιστορίες, τις πιο παιδεμένες και πικρές. Τα γνωστά είναι κλειστά. Να ζεις με την ανάμνηση του προηγούμενου «θανάτου» σου, περιμένοντας τον επόμενο. Να ξέρεις, κυριαρχημένος από την απουσία.
Και η ευκαιρία για μια νέα πορεία; Πάσχα και φύγαμε.
