Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην αμερικανική αγορά κρατικών ομολόγων δικαίως τρομάζουν τους επενδυτές και τις κυβερνήσεις παγκοσμίως. Για πρώτη φορά εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια η απόδοση του 10ετούς αμερικανικού ομολόγου εκτινάσσεται σε επίπεδα συναγερμού -χθες πλησίασε το 4,6%-, καταδεικνύοντας δύο πράγματα: πρώτον, το γεγονός πως κλονίστηκε η εμπιστοσύνη των επενδυτών στα αμερικανικά ενεργητικά και, δεύτερον, ότι άρχισαν να αναθεωρούνται τα σχέδια των κεντρικών τραπεζών αναφορικά με τη νομισματική πολιτική. Σύμφωνα με την ορθόδοξη οικονομική θεωρία -αυτή που ανατράπηκε από την κρίση της Lehman το 2008-, ο κρατικός δανεισμός στα επίπεδα του 5% θεωρείται ασύμφορος, σχεδόν απαγορευτικός.
Πώς σκέφτεται να το αντιμετωπίσει η αμερικανική κυβέρνηση ή μάλλον η Federal Reserve; Με την ανταλλαγή ομολόγων με καινούργιο χρέος χωρίς ημερομηνία λήξης (perpetual bonds), το οποίο πληρώνει ετήσιο κουπόνι και δεν είναι εξαγοράσιμο, δηλ. λειτουργεί περισσότερο σαν μετοχή παρά ως ομόλογο.
Μπορεί να ακουστεί σαν ιεροσυλία, αλλά θυμίζει αμυδρά το PSI, καθώς -αν υλοποιηθεί- θα πρόκειται για ανταλλαγή σε διαφορετικές τιμές. Αυτή, σύμφωνα με το εν λόγω σενάριο, θα είναι μια παρέμβαση της κεντρικής τράπεζας για να σταματήσει η αιμορραγία στην τελευταία γραμμή άμυνας της οικονομίας των ΗΠΑ: το κρατικό χρέος, δηλαδή το δολάριο.
Η επόμενη σκέψη θα είναι τα επιτόκια, αφού η απόδοση του 10ετούς χρησιμοποιείται ως αναφορά για τις τάσεις των επιτοκίων στην οικονομία. Τόσο η Fed όσο και η ΕΚΤ παραμένουν σταθερές στη γραμμή της νομισματικής χαλάρωσης, μάλιστα αναλυτές βλέπουν ταχύτερες μειώσεις επιτοκίων τώρα λόγω της παγκόσμιας αναταραχής και του φόβου στασιμοπληθωρισμού. Όμως, φαίνεται πως ξαναβγάζουν από το συρτάρι το οπλοστάσιο των μέτρων παρέμβασης που διαθέτουν, με πρώτο το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων. Και το πρόγραμμα απομόχλευσης; Μάλλον πάει στις ελληνικές καλένδες.
