Είναι γνωστό ότι οι δημοσκοπήσεις αποτελούν εργαλείο επιρροής της πολιτικής στην Ελλάδα. Οι κυβερνήσεις και τα κόμματα χρησιμοποιούν τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων ως οδηγό αξιολόγησης και λήψης αποφάσεων.
Πόσο αναγκαίες είναι, ωστόσο, οι δημοσκοπήσεις για να αντιληφθούν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι το αυτονόητο; Tο πόσο μακριά βρίσκεται το πολιτικό σύστημα της χώρας από τον μέσο πολίτη;
Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, δεν διαισθάνεται ότι ο πολίτης παραμένει ακάλυπτος έναντι της ακρίβειας; Ότι η απόκτηση – ενοικίαση στέγης έχει καταστεί απαγορευτική; Ότι η καθημερινότητά του δεν του αξίζει; Ότι βιώνει μία πολιτική τραγωδία με τα όσα συνέβησαν με την τραγωδία των Τεμπών; Ότι το δημογραφικό παραμένει δυσεπίλυτο πρόβλημα; Ότι οι νέοι συνεχίζουν να εγκαταλείπουν τη χώρα προς αναζήτηση καλύτερων ευκαιριών και τα νέα ζευγάρια διστάζουν να κάνουν οικογένεια;
Η αντιπολίτευση έχει ανάγκη τις δημοσκοπήσεις για να δεχθεί ότι διακατέχεται από πολιτική αφωνία; Ότι επί πολλά έτη ασκεί κριτική στερούμενη ουσιαστικών προτάσεων που θα έδιναν λύσεις στα πολλά και σοβαρά προβλήματα της χώρας; Ότι δεν πείθει το ευρύ κοινό, ότι δεν το εμπνέει; Ότι τα παθήματα του παρελθόντος δεν έγιναν μαθήματα; Ότι ο αντιπολιτευτικός λόγος είναι ευκαιριακός, πρόχειρος κι ότι ασκείται για την εντύπωση, για τη στιγμή, για να κλέψει την προσοχή του κοινού;
Σήμερα, ο πολίτης δείχνει απογοητευμένος από το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Δημοσκοπικά εμφανίζεται «ζαλισμένος», χαμένος και το χειρότερο αντιλαμβάνεται ότι έχασε το δικαίωμα της επιλογής, τη δυνατότητα της εναλλακτικής. Αν λοιπόν κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιθυμούν να «αλιεύσουν» το πραγματικό μήνυμα των τελευταίων δημοσκοπήσεων, αυτό δεν κρύβεται στις απώλειες δυνάμεων της κυβέρνησης, στο ποιος είναι δεύτερος, πού «προσγειώθηκε» ο τρίτος, γιατί διαλύθηκε το τέταρτος. Το πραγματικό μήνυμα είναι ένα: Αλλάξτε, γιατί χανόμαστε…
