Ζούμε σε μια εποχή βαθιάς μετάβασης. Η τεχνολογική πρόοδος επαναπροσδιορίζει όχι μόνο την οικονομία και τη διοίκηση, αλλά τον ίδιο τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και διαχειριζόμαστε τις βασικές κοινωνικές λειτουργίες, όπως η υγεία, η δημόσια διοίκηση και —ίσως πιο θεμελιωδώς— η εκπαίδευση.
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός των θεσμών αυτών δεν είναι πλέον απλώς τεχνικό ζήτημα, αλλά βαθιά πολιτισμική και παιδαγωγική πρόκληση. Πίσω από κάθε νέα εφαρμογή, κάθε καινοτόμο πλατφόρμα ή αλγόριθμο, υπάρχει η ανάγκη ενός νέου μοντέλου κατανόησης, δράσης και μάθησης. Και ακριβώς αυτό το σημείο, το σημείο τομής τεχνολογίας και παιδείας, αποτελεί τον πυρήνα του συνεδρίου που διοργανώνεται στις 11 Απριλίου στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, με τίτλο:
«Ο Ψηφιακός Μετασχηματισμός της Υγείας & της Δημόσιας Διοίκησης: Μία Πρόκληση για τη Δια Βίου Μάθηση, Εκπαίδευση και Κατάρτιση».
Το συνέδριο επιχειρεί να φωτίσει μια σειρά από ερωτήματα που αναδύονται με αυξανόμενη ένταση στο δημόσιο και επιστημονικό διάλογο:
Πώς μετασχηματίζεται ο ρόλος των επαγγελματιών υγείας και των δημοσίων λειτουργών στο πλαίσιο της ψηφιακής μετάβασης; Ποιες δεξιότητες απαιτούνται και πώς μπορεί η εκπαίδευση —σε όλες της τις βαθμίδες— να ανταποκριθεί σε αυτές τις ανάγκες χωρίς να περιορίζεται σε μια στενά εργαλειακή προσέγγιση; Πώς προστατεύεται ο άνθρωπος, η ιδιωτικότητα και η κοινωνική συνοχή μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η τεχνολογία αλλάζει με ταχύτητα μεγαλύτερη από εκείνη της θεσμικής ή ηθικής προσαρμογής;
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, γίνεται σαφές ότι η δια βίου μάθηση δεν αποτελεί πια μια ιδεατή επιλογή για λίγους, αλλά μια αναγκαιότητα για όλους. Η πολυπλοκότητα των σύγχρονων επαγγελματικών πεδίων, η δυναμική φύση της γνώσης και η αβεβαιότητα των τεχνολογικών εξελίξεων επιβάλλουν ένα νέο εκπαιδευτικό πρότυπο: συνεχή, ευέλικτη, προσαρμοστική και διεπιστημονική μάθηση, η οποία δεν εξαντλείται στο περιεχόμενο αλλά επεκτείνεται στις δεξιότητες κριτικής σκέψης, συνεργασίας και ηθικής κρίσης.
Η Εκπαίδευση οφείλει να παραμείνει χώρος προβληματισμού, επιστημονικού διαλόγου, αλλά και πειραματισμού με νέες παιδαγωγικές πρακτικές, που να μπορούν να ενσωματώνουν —χωρίς άκριτο ενθουσιασμό αλλά και χωρίς φοβική αδράνεια— τα τεχνολογικά μέσα προς όφελος της κοινωνίας. Στο πλαίσιο αυτό, οι θεσμοί μάθησης και κατάρτισης καλούνται όχι να επιβεβαιώσουν απλώς την αναγκαιότητά τους, αλλά να αναστοχαστούν τον ίδιο τους τον ρόλο.
Το συνέδριο φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως ανοιχτός χώρος ανταλλαγής επιστημονικών, πρακτικών και παιδαγωγικών εμπειριών. Στόχος του δεν είναι η απλή καταγραφή τάσεων, αλλά η δημιουργία πλαισίου διαλόγου που θα συνδέει την τεχνολογική εξέλιξη με τις αξίες της δημοκρατίας, της κοινωνικής ευθύνης και της ισότιμης πρόσβασης στη γνώση.
Η ανάγκη για εκπαίδευση που παρακολουθεί την αλλαγή αλλά και την κρίνει, που δεν λειτουργεί μόνο ως μεταβιβαστής γνώσεων αλλά ως εργαστήριο πολιτικής και ηθικής συνείδησης, είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ.
Στο πνεύμα αυτό, οι εργασίες του συνεδρίου δεν αποτελούν μια αποσπασματική παρέμβαση, αλλά μέρος ενός ευρύτερου στοχασμού γύρω από τον ρόλο της παιδείας σε μια εποχή τεχνολογικών ανακατατάξεων και κοινωνικών προκλήσεων. Ενός στοχασμού που δεν αναζητά εύκολες απαντήσεις, αλλά επιδιώκει ουσιαστικό διάλογο.
Η πρόκληση είναι διπλή: να μετασχηματίσουμε την τεχνολογία σε δύναμη ενδυνάμωσης του ανθρώπου και να διαμορφώσουμε μια εκπαίδευση που να συνδέει τη γνώση με την πράξη, το μέλλον με την ευθύνη, την καινοτομία με τον άνθρωπο.
* του Δρ. Κυριάκου Κενεβέζου, Προέδρου του Κολλεγίου René Descartes
