Δεν προκαλεί εντύπωση που το δυστύχημα των Τεμπών κατέληξε να γίνει «Τεμπειάδα», με πρωταγωνιστές που κόπτονται υποτίθεται για την αλήθεια και την απόδοση δικαιοσύνης.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα τα πάντα, ακόμα και τα πλέον τραγικά, καταλήγουν να γίνονται αφορμή για συγκρούσεις πολιτικές με επιθεωρησιακό χαρακτήρα, για απεργίες με πορείες που στο τέλος καταλήγουν ονομασίες σε πλατείες ή δρόμους και με την πρωταρχική αιτία να έχει ξεχαστεί…
Και όλα αυτά προς άγρα ψήφων στο όνομα μιας κομματικοποίησης της φθήνιας, που όταν έρθει στα πράγματα -ανέλθει δηλαδή στην εξουσία- δεν αλλάζει τίποτα από τα κακώς κείμενα.
Και δεν φταίει μόνο η αντιπολίτευση που άδραξε την ευκαιρία μετά τις 26 Ιανουαρίου, όταν είδε ότι υπήρχε πολιτικό όφελος, ψωμί δηλαδή στην υπόθεση, προς εκμετάλλευση και άγρα ψήφων…
Η φοβική κυβέρνηση με τους «κέρβερους» υπουργούς (που τους χάσαμε τελευταία από τα κανάλια) έβαλε πολλά λιθαράκια, γιατί, ενώ ανέλαβε το 2019, μόλις πρόσφατα ο πρωθυπουργός είπε ότι τα τρένα μας θα είναι πλήρως ασφαλή το 2027. Τώρα θα κάνουν, είπε ο νέος υπουργός Μεταφορών Κ. Κυρανάκης, αξιολόγηση σταθμαρχών ανά εξάμηνο, απολύσεις για τους ανεπαρκείς και ψυχομετρικά τεστ στα πρότυπα των πιλότων.
Ο προηγούμενος υπουργός, ο Χ. Σταϊκούρας, απομακρύνθηκε μετά από μια βαριά αχλή δυσαρέσκειας που συγκεντρώθηκε στο Μαξίμου. Η εξαφάνισή του τις ημέρες που ακολούθησαν την 26η Ιανουαρίου άφησε βαριά σκιά που δεν διαλύθηκε ούτε μετά που πύκνωσε τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, περιγράφοντας ανθυπολεπτομέρειες που μάλλον αύξαναν τον θυμό.
Στα Τέμπη σκοτώθηκαν πολλοί φοιτητές και όλοι οι Έλληνες όταν άκουσαν τι συνέβη έβαλαν στη θέση τους ενστικτωδώς τα παιδιά τους που μετακινούνται με τρένα. Αυτό ήταν το καίριο που κάνει τη μνήμη επίμονη, ένα ανθρώπινο γνώρισμα που απέδωσε σε ζωγραφικό πίνακα και ο Ισπανός ζωγράφος Σαλβαντόρ Νταλί.
Ο σιδηρόδρομος στη χώρα μας είναι πονεμένη ιστορία και η 28η Φεβρουαρίου του 2023 ήταν το αποκορύφωμα μιας πολυετούς πορείας αποσάθρωσης των υποδομών του. Και γι’ αυτό δεν έφταιγαν μόνο τα μνημόνια που έφερε η χρεοκοπία, αλλά και οι πολιτικές που ακολουθήθηκαν πριν και μετά τα μνημόνια.
Η ανάπτυξη σιδηροδρομικού δικτύου -όπως είναι στην Ευρώπη- δεν ήταν προτεραιότητα και η πώληση στους Ιταλούς ήταν κίνηση απελπισίας, στη λογική «να φύγει από τα χέρια μας και ας πάει όπου θέλει». Και κρατικά να ήταν τα τρένα, δεν θα άλλαζε κάτι, όσον αφορά την πιθανότητα να συμβεί δυστύχημα.
Και μόνο ότι βρέθηκε εκεί ένας σταθμάρχης που είχε παραβιάσει το όριο ηλικίας, δείχνει ότι δεν είχε γίνει στην πραγματικότητα καμία αλλαγή στη νοοτροπία, παρά την αλλαγή ιδιοκτησίας.
Και σήμερα οι φωνές που ακούγονται (εξαιρουμένων των συγγενών των θυμάτων) δεν θέτουν ζήτημα αλλαγής της κατάστασης στον σιδηρόδρομο. Να πέσει η κυβέρνηση θέλουν και μετά έχει ο Θεός!
